Reisverhaal «Can 4»

Canada & Noord Amerika | Canada | 0 Reacties 21 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 06 Juli 2017

Can 4

21/06. Zonnig met wolkjes en felle rukwinden, tot 29ºC. De langste dag van het jaar wordt weer een rijdag. In noord-westelijke richting via Burlington naar Kenmare waar we een tussenstop inlassen, rust nemen en lunchen. Vandaar verder via Bowbells en Flaxton tot Portal waar we de grens USA-Canada oversteken. De vriendelijke douane-beambte was vrij verbaasd dat we Mwenzi vanuit Europa hadden verscheept en al zolang onderweg waren, we lazen verbazing en gezonde afgunst op haar gezicht. Intussen kwam ze natuurlijk heel wat te weten over de mensen die ze haar land inliet. Onze reis gaat verder via Estevan naar Regina, de hoofdstad van de Canadese provincie Saskatchewan. De weg is zo goed als kaarsrecht en het landschap eentonig. Waar de landbouw en veeteelt in North Dakota meestal op glooiende heuvels gebeurde, zo is het landbouwlandschap hier zo vlak als een biljardlaken. Net iets lichter groen en vééél groter. We overnachten op de parking van Walmart. Gereden: 400km op de kop.

22/06. Zwaar bewolkt met regenvlagen en rukwinden, tot 15ºC. Het lijkt wel herfst te worden.
We trekken vandaag het centrum van Regina in voor het “Royal Saskatchewan Museum”. Met twee verrassend mooi uitgestalde tentoonstellingen. De eerste over geschiedenis van het land met heel wat prehistorische vondsten en een tweede geeft een overzicht van de natuur in het land met prachtige diorama’s. Een van de pronkstukken (het is maar hoe je het noemt) is de drol van een Tyrannosaurus rex, het zou de enige “cropolite” in de wereld zijn. Een “Cropolite" is de meer wetenschappelijke naam voor een gefossiliseerde drol. De opgezette dieren staan opgesteld in een nagebootst landschap dat vloeiend overgaat in een geschilderde achtergrond die het decor vervolledigd. Prachtig opgezet en zeer de moeite waard.
Een tweede bezienswaardigheid is een icoon van Canada. De RCMP, de “Royal Canadian Mounted Police” beter bekend als “the Mounties” - de fiere politie te paard in het bekende rode kostuum en de beige-groene, vilten hoed. Die worden opgeleid in het enige trainingscentrum dat in Regina gelegen is. Daar is ook het RCMP Heritage Museum dat hun ontstaan en geschiedenis in beeld brengt. De “North West Mounted Police”, zoals ze aanvankelijk werden genoemd, werd in 1873 opgericht en versneld in dienst gezet na het “Cypress Hill Massacre” van dat jaar. Toen moordden Wolven-jagers en Whisky handelaars (allen vooral uit de USA afkomstig) een zeventig-tal Assiniboin Indianen uit en vluchtten terug naar de USA. Het grensgebied met de VS was toen een grote, bijna wetteloze landmassa en ook het ruilen van whisky voor huiden was al langer een doorn in het oog van de, toen nog jonge, Canadese regering. De “Mounties” verkregen al snel het respect van de Indianen omdat ze iedereen in z’n waarde lieten en iedereen met hetzelfde respect behandelden en beoordeelden. Het was één van de doelstellingen geweest van de toenmalige premier en oprichter van de NWMP, John A. Macdonald, om niet dezelfde fouten te maken met de Indianen als men in de USA had gedaan.
Een typische manier van handelen gebeurde ook toen Chief Sitting Bull in 1876, na z’n overwinning bij de gevechten aan de Little Bighorn in Montana, samen met 5000 andere Sioux z’n toevlucht kwam zoeken in Canada. De delicate situatie aanvoelend bezocht NWMP-inspector James Walsh met slechts vier andere agenten hun kamp om er bij Chief Sitting Bull op aan te dringen de wetten van Canada te respecteren. Deze moedige actie vergrootte nogmaals de reputatie van de Mounties.
Vanaf 1 juli zijn er ook ceremonies en demonstraties te zien maar daar gaan we niet op wachten. Gereden: 35km.

23/06. Bewolkt met wat lichte regen, tot 15ºC. De sterke westenwind blies ons vandaag met gemak oostwaarts van Saskatchewan naar Manitoba. Net over de grens van de provincie Manitoba bezochten we het VC en haalden er wat documentatie en een wegenkaart. Vandaag ging het verder naar Brandon waar we enkele campings aandeden op zoek naar een plek waar we ook wifi zouden hebben. Dat bracht ons uiteindelijk tot bij “Bry-Mar RV Park & Campground”. Die was ook volzet maar omdat we helemaal geen aansluitingen nodig hebben mochten we ons op een grasperk zetten. De wifi is goed. Gereden: 393km.

24/06. Bewolkt met afwisselend zon en regen, koude westenwind en tot 16ºC. We zijn weer bij met de wifi. Nog steeds geen bericht van de verscheper die de terugkeer van Mwenzi moet bevestigen voor 28 augustus. We zien later wel als we terug mails kunnen ontvangen. Dat kan weer even duren want we gaan noordwaarts naar het “Riding Mountain National Park”, het tweede grootste nationale park van Manitoba. Daarbij moet gezegd worden dat er nogal wat provinciale parken in Manitoba veel groter zijn maar ook veel moeilijker bereikbaar.
Na wat bevoorrading te hebben ingeslagen in Brandon reden we noordwaarts via Minnedosa tot Wasagaming. In het welkomstcentrum van de “Friends of Riding Mountain Nat.Park” gingen we al eerst onze “Canada Parks Discovery Pass” ophalen. Die geeft tot eind 2017, gratis toegang tot een aantal nationale parken in heel Canada. En dat zijn er nogal wat, verspreid over de dertien provincies (beter gezegd, tien provincies en drie “territories”). Dit ter ere van het 150-jarig bestaan van de Canadese confederatie. Het park werd in 1933 als eerste “National Park” van Manitoba opgericht en is 3078 vierkante kilometer groot.
Aan de balie van de Wasagaming camping, gelegen aan het grote “Clear Lake”, vragen we een “unservised site” maar omdat die allen bezet zijn -weekend- krijgen we een site met water en elektriciteit voor dezelfde prijs. We gaan hier twee nachten blijven en van hieruit wat wandelingen doen in het zuidelijke deel. Zwarte beer, Eland, Wapiti, Witstaarthert, Wolf, Coyote, Lynx, Porcupine, Bever en Otter zijn enkele van de bewoners in het Riding Mountain NP. We hopen vooral Moose te zien want er zijn hier enorm veel meren. Ook de “Great Gray Owl" staat hoog op het verlanglijstje. Deze prachtige vogel is de grootste uil van het Amerikaanse continent en straalt alles uit wat een uil zo indrukwekkend maakt. Gereden: 123km.

25/06. Bewolkt en af en toe zonnig tot 20ºC. Vandaag is het zondag en rondom ons beginnen velen hun spullen in te pakken om huiswaarts te gaan. Het is op deze camping vrij druk met niet erg gezellige sites. We rijden vandaag het park verder in. Eerst de oostkant van Clear Lake omrijden en dan westwaarts naar de splitsing met een gravelweg die naar Lake Audy leidt. De gravel/zandweg is 26 km lang maar vrij goed berijdbaar, Mwenzi is al meer gewoon. Onderweg zien we een Zwarte beer in de graskant maar al snel zocht die de dekking van het struikgewas op. Ook een slang, die op de zandweg lag te zonnen, krijgt van ons de tijd om veiliger oorden op te zoeken.
Ook weer geen foto dus, wél weer een mooie herinnering tussen de oren. Kort voor Lake Audy is er een omheind gebied waar de Park Service een 30-tal Bisons laat grazen. Kwestie van de oorspronkelijke bewoners nog wat in ere te herstellen ? De kleine camping aan Lake Audy (34 sites) steelt direct ons hart. Aan het water is het wat winderig maar de rust en de aanwezigheid van veel vlindersoorten, bloemen en onder andere Witte pelikanen en IJsduikers doet ons beslissen om onmiddellijk een plek te bezetten. De campsite aan Clear Lake, die we voor de komende nacht nog hadden, laten we voor wat het is.
Later op de dag, als er af en toe wat lichte bewolking is gaan we op pad om wat bloemen te fotograferen. We vinden een orchidee, een soort Vrouwenschoentje maar we kennen de soort niet, dat wordt opzoekwerk voor later. Maar wat een prachtige bloem ! Het is genieten hier. ’s Avonds maken we een kampvuur met het gratis aangeleverd hout. Via dood hout worden er nogal eens schadelijke insecten in nog niet besmette streken gebracht en hier is men zo bezorgd dat kampeerders hout zouden meebrengen uit andere gebieden dat men nog liever gratis hout verstrekt voor het kampvuur. Gereden: 44km.

26/06. Zonnig, lichte wind (aan Lake Audy) tot 25ºC. We beslissen om hier nog een volle week te blijven. Volgend weekend is het ook de Canadese Nationale Feestdag -Canada Day op 1 juli- en we verwachten overal overvolle, drukke campings. Dus blijven we waar het nog goed is. Vanmorgen liep ons nog een Witstaarthert voorbij, een mannetje met een prachtig gewei in de bast. Gereden 0km.

27/06. Zon met, aan het meer, lichte wind en tot 20ºC, in Dauphin tot 27ºC. Om wat meer mondvoorraad in te slaan trekken we vandaag tot Dauphin, een 70-tal kilometer noord. We gaan ook even naar de plaatselijke bibliotheek om mails op te halen en doen ook meteen de was. Dauphin is een rustig stadje dat merkbaar aan het uitbreiden is. Qua winkelgelegenheid is het eerder teleurstellend. In de Safeway waren de groenten en het fruit niet wat je normaal bij een Safeway verwacht. In de Walmart vroegen we waar de groenten en fruit-stand gelegen was en daar wees men ons waar aardappelen en ajuinen lagen…! Dat was het dan ! We hebben intussen ook de naam van het ‘Vrouwenschoentje’ opgezocht dat we eerder zagen. Het is de “Greater Yellow Ladyslipper” orchidee, meer exact; ‘Cypripedium pubescens’. Er bestaan ook een “Lesser Yellow Ladyslipper” maar die is, zoals de naam aangeeft, beduidend kleiner. Gereden: 167km.

28/06. Zon met strakke wind, golven met kopjes op het meer, tot 25ºC.
We maakten vanmorgen een wandeling tot een van de uiteinden van het meer. Onderweg zagen we een mooi mannetje Witstaarthert. Ook de bloemenweelde was weer verrassend. In het beboste gedeelte, uit de wind werd het al behoorlijk warm maar aan het meer, waar Mwenzi staat is de wind heel fel. We zien nauwelijks vliegende Pelikanen terwijl die de vorige dagen regelmatig overkwamen. Na de wandeling en ook vanavond is het ‘Teken-inspectie’. Nodig omwille van het voorkomen van de “Black Legged Ticks”. De eerste dag had een van ons al prijs, de teek had zich nog niet vastgezet, we waren er op tijd bij. En je hoeft er niet heel de dag voor buiten te zijn, bloemetjes zitten fotograferen in het gras, die conclusie konden we ook duidelijk trekken. Het is trouwens opvallend hoeveel insecten en ander klein grut hier leeft. Van de kleinste vliegjes, over kevers, muggen, spinnen, bijen vlinders en zoveel meer. Vooral de aantallen waterjuffers en libellen zijn indrukwekkend. Behalve vandaag … alles schuilt voor de wind.
Na 19u nog een wandeling gemaakt op een zandweg die naar Onanole leidt, een kleine nederzetting op een goede 50km. We moesten niet ver lopen. Op nog geen 2km van onze kampplaats zagen we een Witstaarthert uit het struikgewas komen, de weg op. We stonden beiden meteen stil naast elkaar met onze kijkers in de aanslag. Het dier kwam de zandweg op en begon in onze richting te lopen, af en toe kijkend om een idee te krijgen van wat dat vierbenig ding daar, 100m verder, zou kunnen zijn. We bewogen niet, gefascineerd door wat er gebeurde. Het dier kwam alsmaar dichter tot het op ongeveer 30 meter van ons echt polshoogte wilde nemen en de kop hoog zette. We hadden de wind vooraan, dus het dier kon ons niet ruiken maar er moet toch ergens een belletje gerinkeld hebben want na enige tijd nam ie toch de vlucht, een rustige maar gedecideerde terugtocht. Prachtige ervaring.
Maar het was nog niet gedaan. We wandelden verder tot één van ons iets meende te zien verderop. Toen die de verrekijker voorzette om duidelijkheid te krijgen, kon de andere vanuit het struikgewas aan de linkerkant, op nog geen 20 meter, een kleine jonge Zwarte beer zien tevoorschijn komen. Onze onmiddellijke reactie was om beiden terug te trekken. Ook de jonge beer had zich omgekeerd en was terug in de bosjes verdwenen. Een juveniele beer is steevast in gezelschap van een moeder en diens verdedigingsdrang wil je niet ervaren. Tussen een berin en haar jong komen is gegarandeerd problemen krijgen. Na een goede 50m achteruit te zijn gestapt en geen reactie te hebben gemerkt waren we enigszins gerustgesteld. Maar we wilden die plek niet meer kruisen, toch niet nu. We keerden om en wandelden terug naar de camping, vol van de ervaringen. Niet veel verder zagen we, in een riviertje dat de weg kruist, nog een Bever die een mondvol frisse takken naar z’n burcht bracht. Het kon blijkbaar echt niet op… het enige wat mankeerde was een camera om dat allemaal vast te leggen. Een andere keer misschien. Later op de avond was er nog een Visarend die met een 20cm lange vis kwam voorbijvliegen. Het dagelijkse avondgeroep van de IJsduiker gaf ook nog eens aan hoe “wild” deze plek nog is. Gereden: 0km.

29/06. Zonnig en warm, nadien bewolking en een onweer, bewolkt en tot 25ºC. Vanmorgen, met de ervaringen van gisterenavond nog vers in het geheugen, vroeg opgestaan en meteen op pad gegaan naar een wandelpadje in het noorden van de kampplaats. Dat loopt een deel langs een afrastering die opgezet is voor de Bisons maar er zitten daar ook Witstaartherten en andere zoogdieren die de kleinere, lage poorten van de afrastering makkelijk over kunnen. Het was echter windstil en in de schaduwplekken langs het pad werden we overvallen door horden muggen. Natuurlijk hadden we onze muggenspray niet bij… dan maar teruggekeerd, het was niet te houden. Toen we voorbij een struik kwamen lag er rechts een afgeknakte den… vanop de dode takken, op 5 à 6 meter afstand, keken vier ogen ons verbaasd aan. Nu was de camera er wél bij en we konden onmiddellijk twee opnames maken van één van de twee juveniele “Great Gray Owl’s”… ONWAARSCHIJNLIJK ! De dieren zaten niet hoog in de takken maar op gelijke hoogte met ons en waarschijnlijk daarom, of omdat ze nog zo jong en onervaren waren, namen ze snel de vlucht. Onze dag was goed, natuurlijk was een kennismaking met de ouders nog beter geweest maar we hadden in de verste verte niet gedacht dat we deze soort zouden te zien krijgen. Ze vliegen echt niet dik, de vogelgids betiteld ze als ”Rare”, zeldzaam. Wat een waarneming weeral.
Nadien zijn we nog wat bloemetjes gaan fotograferen want er was nog steeds weinig wind. Dat zou kort na de middag veranderen toen een onweer overtrok en er een kwartier lang felle wind ontstond. Rond 14u was alles weer kalm, was er nog wel wat lichte wind maar bijna geen golven op het meer, de rimpelloze watervlakte van vanmorgen, kwam niet meer terug. De wind was van zuid-west naar noord-west gedraaid en de temperatuur daalde van 25ºC naar 17ºC. Dat het weer hier zeer snel kan omslaan is nu wel bewezen.
Laat in de namiddag kregen we nog een tweede en een derde onweer te verduren met een lange stortregen die alles op de camping onder water zette. Maar dat hield ons niet tegen om na afloop nog een rondritje te doen in de omgeving van de camping. Buiten enkele “Bald Eagle’s” en Kikkers die de weg overstaken was er niet veel te zien… ahnee, we hadden de camera bij… Gereden: 26km.

30/06. Zwaar bewolkt maar droog, ’s avonds zonniger en tot 20ºC. Sandy Lake is een kleine nederzetting op ongeveer 40km van hier en dat gaan we, met dit winderige weer hier aan het meer, vandaag bezoeken. Het is ook een pioniersdorpje. Vanaf 1899 emigreerden mensen vanuit Ukrainië naar Canada en bevolkten ook deze streek. Dat viel meteen op toen we Sandy Lake binnenreden, twee grote kerken met Russische aanblik. Er is de “St. Michael’s Ukrainian Orthodox Church” en de “Holy Gost Ukrainian Catholic Church”. Een Belgisch priester droeg in Sandy Lake nog missen op in de privé woningen van de inwoners tot 1904. In 1909 werd dan de kerk gebouwd. De Orthodoxe kerk werd in 1927 gebouwd. Het blijft verbazend dat een kleine gemeenschap deze twee bouwwerken kon ondersteunen. Dat de mensen hun roots nog erkennen wordt duidelijk in het kleine museum dat gratis te bezoeken is. Heel bescheiden maar erg te bewonderen.
Nog een aanrader vonden we in het kleine restaurantje waar we lunchten. Alhoewel er, zoals zo vaak hier, weinig aandacht werd besteed aan groenten, was de gefrituurde kip met frietjes heerlijk.
Het plaatsje herbergt ook nog een zeldzamer wordende “grain elevator”. Een gebouw waar vroeger graan werd opgeslagen en van daaruit op treinvervoer geladen werd. Oorspronkelijk een Amerikaanse uitvinding werd het vanaf 1880 al snel een bekend gezicht op de Canadese prairies. Rond 1938 stonden er zo’n 5800 van deze houten gebouwen in de regio, elk de naam dragend van het plaatselijke dorpje. Ze kregen bijnamen als ‘Castle of the New World’ of ‘Prairie sentinel’. Ze verdwenen als sneeuw voor de zon toen het treintransport het moest afleggen tegen het wegtransport en de ‘Canadian Wheat Board’ besliste om gigantische betonnen terminals te bouwen op de belangrijkste transportkruispunten.
Op de terugweg reden we langs Onanole en Wasagaming waar in de wegrand een Zwarte beer foerageerde. De beharing op de bil van de beer zag er afgesleten uit, waarschijnlijk het gevolg van de lange winterslaap die nog niet zo lang geleden afgelopen is. Er was ook dit keer geen activiteit te bespeuren aan de beverburchten die we langs de 26 km lange gravel/zandweg naar de camping zagen. Gereden: 106km.

01/07. Zonnig en bewolkt maar droog, tot 23ºC. Vandaag is het dus ‘Canada Day’ iedereen viert 150 jaar Canada. Meestal zal dat ook gebeuren met vuurwerk want dat wordt hier wel vlot verkocht. Gelukkig is het in de National Park’s verboden, daar komen we goed onderuit want hier in de natuur is dat niet gewenst. Vandaag zijn we even weggereden naar de overkant van het meer waar een kleine dam het water wat hoger houdt dan natuurlijk en vanwaar het verder in een ander meer loopt. Tussen het riet zagen we een snoek liggen van wel 80cm lang, die lag waarschijnlijk in hinderlaag voor de kleinere vissen die zouden passeren. We zagen ook twee soorten Stern’s. De “Black Tern” en de “Forster’s Tern” De Zwarte stern is waarschijnlijk dezelfde soort als degene in Europa. Een avondlijke wandeling bracht nog een leuke ontmoeting met twee mannelijke Witstaartherten die rustig bleven foerageren. Gereden: 15km.

02/07. Zonnig, later meer bewolking en tot 25ºC. We houden het vandaag heel rustig, vooral voor Mwenzi want die moet morgen weer presteren. De kampeerruimte vulde aardig op voor het weekend maar vandaag zijn er toch al een aantal mensen vertrokken. Wij doen dat morgen. Eerst even noordwaarts tot Dauphin en dan oost en zuid-oost, boven Winnipeg naar Ontario. Vandaag genieten we nog van de rust. De binnenruimte van Mwenzi hadden we gisteren al gekuist, vandaag nog de ruiten en dan is ie klaar voor het vervolg van de reis. We hopen de komende dagen wel een geschikte carwash te vinden want Mwenzi’s buitenkant is nu wel aan een poetsbeurt toe zodat de originele kleur terugkomt…hoe was die ook al weer ? Het berijden van de zand/gravelwegen de afgelopen week is niet zonden gevolgen, vooral door een aantal buien de eerste dagen. Gereden: 0km dus.