Reisverhaal «Can 7»

Canada & Noord Amerika | Canada | 0 Reacties 20 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 30 Juli 2017

Can 7

21/07. Zonnig, later bewolkt en op zee een regenbui, 23ºC. Gisteren zijn we van Halifax naar North Sydney om er vandaag de ferry naar Newfoundland te nemen. Het Nieuw Gevonden Land, Terra Nova… onze nieuwe bestemming. Om zeker te zijn van een plek op de boot raadde de dame van het VC in “Port Hastings” ons aan om onmiddellijk te reserveren op de 1-800 nummer van de ferry-maatschappij. Dat deden we snel en we konden al meteen met de boot van vandaag van 11u45 mee. Na een rustige nacht op een parking in North Sydney zijn we naar de ferry-haven gereden. Daar moesten we nog enkele uren wachten op het inschepen en hebben dan maar al reservaties gemaakt voor de terugvaart. Rond 11u hebben we Mwenzi aan boord van de “Blue Puttees” geparkeerd. We hebben zelf een plek uitgezocht om de tocht van 7 uur mee te maken. We reden bij de eersten aan boord en dus hadden we de eerste keuze. Het blijft trouwens verbazingwekkend wat zo’n ferry aan boord kan nemen. Op de kade stonden ook al massa’s containers te wachten om ingescheept te worden en dan waren er de vele lange rijen personenwagens, caravans, campers, kleine vrachtwagens en motoren die allen een plaatsje moesten krijgen in de grote ruimten aan boord. De ferry, de “Blue Puttees” is genoemd naar het regiment Newfoundland soldaten die zich lieten onderscheiden in de Grote Oorlog (WOI) in Frankrijk en België. Als onderdeel van hun uniform droegen Newfoundlandse soldaten toen blauwe beenwindsels, “bleu puttees”. Hun heldhaftige strijdkracht werd later geëerd met de vermelding “Royal”. Het was het enige regiment dat ooit deze eretitel mocht dragen.
Uiteraard zijn we ook buiten geweest om een luchtje te scheppen en uit te kijken naar passerende Walvissen. Verschillende keren zagen we Dolfijnen in groep passeren. Het weer op zee was niet echt het beste maar het was tenminste ook niet meer zo warm als aan land. Onderweg bekijken we ook kaarten en documentatie van het eiland en stippelen een mogelijk traject uit.
Rond 18u45 in dikke mist in “Port aux Basques" in Newfoundland toegekomen en na enig wachten (we waren bij de eersten die aan boord reden en dus bij de laatsten terug buiten…) meteen koers gezet naar een camping in Codroy Valley, een veertigtal kilometer van de haven. Onderweg klaarde de mist op en kregen we al prachtige landschappen te zien. Dat beloofd ! Gereden: 46km + 7u. gevaren.

22/07. Vanmorgen (7u.) flinke regenbuien en 19ºC, later zon en wolkjes met wat wind en tot 20ºC. We blijven vandaag ter plekke. Mwenzi moet nog eens onder handen genomen worden en we willen niet overhaast verder.
Newfoundland is slechts het eiland-onderdeel van de provincie Labrador-Newfoundland. Het is 111.390 vierkante kilometer groot en heeft (slechts) 485.000 inwoners. Naar Belgische normen dus bijzonder dun bevolkt (0,22 per km/2 - België: 370 per km/2 !). De kolonisatiegeschiedenis van dit gedeelte van Canada begint waarschijnlijk bij de Viking Leif Erikson die het “Vinland” noemde maar het zou tot na 1500 duren voor Europeanen er zich permanent vestigden. Tussen haakjes - Newfoundland is ook het “thuis” van o.a. 110.000 Elanden…
Na de kuis, de was en de plas hebben we een korte wandeling gemaakt in de omgeving. Er is een wandelpad uitgestippeld in het bos achter de camping waar de eigenaars enkele wijsheden hebben neergepend op borden langsheen het pad. Ludiek en leerrijk. Een goede combinatie. Er waren ook verschillende plekken waar we een uitzicht hadden op de omgeving en die is indrukwekkend mooi. Gereden: 0km.

23/07. Zonnig met bewolking en tot 17ºC vanwege frisse wind. Vandaag begint eigenlijk pas onze verkenning van het grote Newfoundland. Na het bekijken van de kaart en wat andere informatie weten we dat de tijd weer te kort zal zijn en dat we weer veel moeilijke keuzes zullen moeten maken. Dat is al zo van bij het begin van deze lange reis maar het blijven soms harde noten.
We zijn via “Stephenville” tot “Corner Brook” gereden om wat inkopen te doen want we willen een aantal dagen onafhankelijk zijn. Vandaar via Deer Lake naar het “Gros Morne National Park” en de “Green Point Campground” opgezocht waar we twee nachten zullen blijven.
Gros Morne National Park vertegenwoordigd zowat het gemeenschappelijk biotoop van het “Northern Peninsula”, het noordelijke schiereiland. Ruige kusten, dik beboste binnenland met meren en plassen waar duizenden Bevers en Elanden thuis zijn. Ook de Woodland Caribou ( Rendier) heeft hier z’n verblijfplaats. En alhoewel we nog geen van deze grote ‘evenhoevigen’
gezien hebben, koesteren we toch die stille hoop. Het zijn niet alleen deze dieren maar ook het landschap dat ons sterk aan Alaska doet terugdenken. Wat is dit toch ook een prachtig land.
Eigenlijk kan je Newfoundland zien als een centraal gelegen, onbewoond blok, met daaromheen verschillende schiereilanden waar wèl bevolking, bewoning is. Het zullen uiteraard de schiereilanden zijn die we bezoeken want alleen die hebben een summier berijdbaar wegennet, dragen nog de sporen van het boeiende verleden en sieren het land met landelijke bewoning. Gereden: 322km.

24/07. Zonnig met soms bewolking met nogal wat wind, tot 17ºC. “The Arches” worden gezien als één van de “wereldwonderen” van Newfoundland. Het ligt 60km noordwaarts van de camping. Het is een, na de ijstijd en de terugtrekking van de gletsjers, achtergebleven heuvel die door de zee uitgespoeld werd en waar drie uithollingen evenveel boogrotsen maakten. Onderweg naar “The Arches” en op de terugweg maakten we verschillende tussenstops aan kleine nederzettingen en vissershutjes die langs de kust staan. De dorpjes bestaan meestal uit verschillende houten bungalows en huisjes, kris kras over- of naast elkaar, zonder enige urbanisatie. De vissershaventjes en de vissershuisjes langs de kust liggen er allemaal verlaten bij, de kreeftenfuiken opgestapeld, wachtend op half augustus. Ze zijn soms heel pittoresk, maar meestal ook met een hele boel rommel en afval omgeven. De fotografie vraagt ook hier om nauwkeurige kadrering.
We maakten ook halt bij de plek op het strand waar een hoop verroest oud ijzer herinnert aan de “SS Ethie”, een kust-stomer die hier, in een zware storm op 11 december 1919, op de klippen liep.
Een wandeling op het strand en de prachtige keien die er liggen deed ons denken aan enkele stranden in Namibië… en ons aanhangwagentje. Gereden: 131km.

25/07. Zonnig, weinig wind en tot 21ºC. Ons traject ging vandaag even naar “Rocky Harbour” en vandaar verder zuid-oost naar “Wiltondale” waar we de afslag naar “Woody Point” namen en verder reden tot het einde van de weg in “Trout River”. We hadden een adresje gekregen van een zeer goed restaurantje, gespecialiseerd in “Seafood” en omdat we (morgen) een verjaardag te vieren hebben, hadden we een goed excuus om tot hier te komen. De kreeft was op en er waren ook geen mosselen meer maar de St.Jacobvruchten en de Snow Crab waren heerlijk. Goede keuze. Nadien maakten we een wandeling langs de mooi aangelegde kade van het dorpje en bezochten er een klein leuk museumpje.
Omdat de Trout River camping van het National Park vol was zijn we terug gereden naar een camping langs de weg in “Birchy Head”. Hier liggen we recht aan het water van de “South Arm”, een zij-arm van de “Bonne Bay”. De weg hier recht voor zou storend zijn maar er is hier zo weinig verkeer dat we daar niet aan tillen. De plek heeft genoeg andere positieve aspecten. Toen we intekenden vertelde de eigenaar dat er op dat moment nogal wat Makreel in de baai zat en dat we, als we d’r zin in hadden, een (gratis) vislijntje konden krijgen. Toen we Mwenzi stationeerden op een uithoek merkten we dat er achter de plek een stijger lag. Enkele mensen stonden er al te vissen. Tja,… als je nog nooit een moderne vishengel (met molen) hebt vastgehouden, is dit misschien de moment om dat toch eens te doen. Na wat uitleg van de campinguitbater zijn we gaan vissen… Opbrengst na 30 minuten; 6 mooie Makrelen van +/- 35cm. Drie hebben we zelf gehouden, met de andere hebben we twee andere kampeerders blij gemaakt. We hebben ze gekuist, gebakken en bijzonder goed laten smaken. De meeste gebeurtenissen op deze reis zijn onvoorspelbaar maar vandaag was toch wel heel bijzonder. Gereden: 144km.

26/07. Zon en bijna windloos, tot 25ºC. Het water in de baai-arm achter Mwenzi was bijna een spiegel, geen golfje, geen rimpeling. Je kon tot vrij diep de vissen zien zwemmen. Geen Makreel meer… die waren vertrokken… Wij ook, richting “Deer Lake” en vervolgens via “Springdale” naar “Grand Falls-Windsor” waar we wat info en voorraden insloegen. Ons dagparkoers eindigt in “Lewisporte” aan de kust, op de parking van een kerkgebouw.
Mwenzi doorstond vandaag weer bijna 400km beestig slechte weg. De “Trans Canada Highway” (TCH), hier onder verschillende nummers opgetekend, is op enkele plekken goed tot zeer goed maar het allergrootste gedeelte is in erbarmelijke staat. Zoals al verschillende mensen ons, bijna verontschuldigend, vertelden, heeft men te lang gewacht met het onderhoud en moet nu zoveel gebeuren dat het storend wordt. Het lijkt wel of de verantwoordelijke voor het wegenonderhoud eerder bang is voor het ongenoegen van de bevolking op vertragingen wegens wegenwerken dan over het ongenoegen over een slecht wegennet ? Dat alles terwijl je je niet kan voorstellen hoe het land, en zeker deze provincie voort moet zonder fatsoenlijk wegennet. Alles gebeurt hier met de auto of de vrachtwagen ! Vandaag stonden we méér dan een uur in de file door wegenwerken aan een paar stukken TCH. Tijdens het grootste gedeelte van de rit was het echter constant alert uitkijken naar donkere plekken op het asfalt (gelukkig hielp de zon hier een beetje). Daar zitten meestal joekels van uitgesleten plekken, soms 10cm of meer diep. Soms zagen we meterslange geulen waarin een motorrijden makkelijk overkop zou gaan. Je denkt dan, misschien zijn de lange, koude winters er voor een deel verantwoordelijk voor maar dit is niet het werk van één winter, eerder van verschillende jaren.
Als beloning hebben we Mwenzi een goede poetsbeurt gegeven in een carwash waar ie in kon. Voor 2m85 zijn er maar weinig carwash gelegenheden te vinden en dus waren we alle drie tevreden er hier in “Lewisporte” eentje te vinden, ’t was echt wel erg nodig. Gereden: 391km.

27/07. Zonnig, later wat bewolking, lichte wind en tot 28ºC. Na een rustige nacht aan de kerk zijn we noordwaarts getrokken naar “Campbellton” waar we een bessenkwekerij wilden bezoeken. Maar je kon enkel de aardbeivelden bezoeken. We wilden wel wat aardbeien kopen maar dat kon pas vanaf 10u., dat was nog een uur wachten. Zelf plukken dan ? Daar moest je nog eens voor bijbetalen. Puntje bij paaltje, je betaald nog meer als je zelf plukt. We zijn teruggedraaid, we kopen wel ergens anders. Ga dus niet naar de Berry-farm in Campbellton, je wordt er zelf geplukt !
Gelukkig zijn we niet enkel hiervoor deze miserabele baan opgereden, die is niet alleen barslecht maar daardoor ook gevaarlijk.
Verder gereden en gehotsebotst naar ons doel, “Twillingate” waar we enkele boot-uitstappen willen doen. Twillingate werd vernoemd naar “Toulinguet" een eilandje in Bretagne(Frankrijk). De plek is bekend om z’n Walvissen en ijsbergen die vanuit Groenland voorbijdrijven. Er is deze week ook het “Fish, Fun en Folkfestival”, een optocht door het stadje trok vele toeschouwers. Niet de grote volkstoeloop (allicht is daarvoor de weg hiernaartoe te slecht…) maar wel wat meer animo dan gewoonlijk. Het blijven vakantiemaanden hier.
Vanmorgen boekten we een trip bij “Prime Berth” om naar Walvissen te zoeken en… op “Cod” te vissen. Gaan vissen met Capt. Dave ! We varen uit om 16u30.
Voor morgenvroeg staat een andere “Whaling- and Iceberg Tour” op het programma. Gereden: 104km.
Captain Dave’s Fishing Tour : We hadden vanuit Twillingate nog een korte rit voor de boeg om de kade van Capt. Dave te bereiken maar we zijn op tijd kunnen uitvaren. We opteren steeds voor kleinere schepen waar niet al te veel passagiers op zitten. Meestal is er dan ook een beter contact met die mensen maar dat is niet altijd het geval. De boot voer eerst een stuk de zee in waarna de schipper een vislijn op haspel tot een bepaalde diepte het water ingooide en ons voordeed hoe we die op en neer moesten bewegen om de vis te lokken. Nadat we zelf een lijn op die manier hanteerden, duurde het nog geen minuut of je kon een druk op de draad voelen. Bij het manueel inhalen van de lijn nam het gewicht op de lijn toe en kwam de vis in beeld. We haalden op die manier, op nog geen 10 minuten tijd vier Kabeljauwen op. Twee werden er teruggezet, twee kleinere, zoals op de foto, behielden we. De andere mensen hadden geen behoefte aan vis want dat was in de B&B waar ze logeerden niet toegelaten. Na deze vis-ervaring voer de boot verder naar een plek waar de schipper een ijsberg wist liggen en die werd, tot onze grote verbazing en ongemak even aangevaren om er een brok ijs af te breken. We vonden dat vrij roekeloos want we weten hoe gevaarlijk ijsbergen kunnen zijn voor kleine schepen. Onze vrees bleek niet ongegrond te zijn want nog geen twee minuten nadat een kleine brok ijs aan boord werd gehesen draaide de ijsberg zich als gevolg van een veranderd evenwicht. Dat was niet het gevolg van het afbreken van die kleine brok maar een constante in het leven van een ijsberg en kan op elk moment gebeuren. Het evenwicht van het deel boven water en het deel onder water veranderd constant door afsmelting, zowel boven- als onder water. Een ijsberg is gauw groot genoeg om een bootje te doen kapsijzen. Niet lang na deze ervaring werden Dolfijnen gesignaleerd en even later ook een Walvis. Over de juiste soort is nog wat twijfel maar een Bultrug, de meest voorkomende soort hier, was het alleszins niet. De tocht werd afgesloten met het fileren van de twee Kabeljauw’s aan de kade. Waarna we terug naar onze plek aan de kerk in Twillingate reden. We hebben enkele filets van de vissen in bakbloem gewenteld en gebakken, de rest hebben we ingevroren. Het was een heerlijke maaltijd, vooral de tong van de Kabeljauw is een delicatesse, die bakten we apart en was superlekker. Gereden: 16km.

28/07. Lichte bewolking maar meestal zonnig en tot 25ºC. De trip met “Icebergman Tours” met de MV Iceberg Alley was een heel andere ervaring. Met een veel sympathiekere Cecil Stockley, eigenaar en kapitein sinds 1985 en een veel meer ontspannen groep andere deelnemers voeren we uit om 9u30. Op het “programma” stonden ook ditmaal walvissen en ijsbergen maar het waarnemen van walvissen is uiteraard niet altijd voorspelbaar en we hebben er ditmaal geen gezien. Wèl een vrij grote ijsberg -waar deze boot op veilige afstand van bleef- die met blinkende flanken in de zon lag te drijven. Niet zo veel verschillende ervaringen als de trip gisteren, maar veel meer ontspannen. Uiteraard zagen we nogal wat vogelleven langs de kust maar spijtig genoeg deze keer geen zoogdieren.
Na de de boottocht, die ook langer duurde dan die van gisteren, zijn we “Peyton’s RV Park & Campground” opgereden voor een plek om te overnachten. Hier kunnen we ook een bad nemen en nog wat andere dingen regelen. Alhoewel we een “unserviced site” hebben met zicht op zee, is de wifi spijtig genoeg ook hier slecht tot onbestaande. Daarvoor zullen we later een VC of een bibliotheek moeten opzoeken. Gereden: 6km.