Reisverhaal «Can 8»

Canada & Noord Amerika | Canada | 0 Reacties 30 Juli 2017 - Laatste Aanpassing 06 Augustus 2017

Can 8

29/07. Zonnig met wat wolkjes en tot 23ºC. Vandaag rijden we van Twillingate zuidwaarts naar “Gander” (een mooie en goede weg trouwens…) om daar de TCH op te rijden om via “Gambo” en het “Terra Nova National Park” in “Port Blanford” oostwaarts via de 233, 234 en 235 naar Bonavista te rijden. De trip nam een goed deel van de dag in beslag, vooral omwille van de slechte staat van de wegen. Als chauffeur zie je niet veel van het landschap maar zit je geconcentreerd het wegdek af te speuren.
We zijn bijna onmiddellijk naar het uiterste punt van het stadje gereden om daar vanaf een hoog punt naar Walvis-activiteit uit te kijken. Al gauw werd duidelijk dat er hier heel wat Walvissen rondhingen. We konden de ene “blow” na de andere waarnemen en dikwijls ook vrij dichtbij de bultige ruggen van duikende dieren zien. We waren hier sowieso van plan om morgen een “whaling tour” te doen maar omdat de dame van “Bonavista Puffin & Whaling Tours” voor morgen regen voorspelde beslisten we om vandaag meteen de laatste trip te doen. Er ging er nog één uit om 19u. Na boeking hadden we nog even de tijd om het stadje wat nader te bekijken. Spijtig genoeg kwam er bewolking op.
De Walvistocht was met een niet erg grote boot waar de 15 medepassagiers allemaal plaatsnamen op het bovendekje. Wij bleven liever beneden voor de betere hoek bij het fotograferen mochten we Walvissen zien. En dat was ook zo, nog geen 15 minuten na vertrek hadden we al zicht op een dier dat bovenkwam, uit- en inademde en terug dook waarbij de staart even uit het water kwam. De tocht duurde in totaal 2u30 en onderweg zagen we verschillende dieren, allemaal Bultruggen. Ook een groep van drie dieren die de schipper op redelijke afstand volgde vertoonde zich regelmatig tot ze, na een gezamenlijk duik verdwenen. Even later leek het wel alsof zij de boot achtervolgden… Prachtig was dat, de hele tocht trouwens. Enige minuspuntje was de bewolking die de fotomogelijkheden beperkte. De zonsondergang op zee was minimaal.
Het was al donker toen we terug aanlegden. We hadden Mwenzi op de parking van het museum naast het boekingsloket gezet en hebben daar dan ook overnacht. Gereden: 377km.

30/07. Regen, miezerig nat, de hele dag en tot 15ºC.
Un Buena Vista ! riep de Italiaanse handelaar en schipper Giovanni Caboto op 24 juni 1497 uit toen hij, na zes weken vaart vanuit Bristol, Engeland, land zag en er aan wal ging. De plek heet nu Bonavista… en de hiervoor beschreven man noemt men hier John Cabot…
Maar men heeft de man toch wel eer aangedaan voor zijn exploot. Hij was al langer overtuigd dat er een kortere handelsroute te vinden was naar het oosten maar kon, noch van de Italiaanse, noch van de Spaanse autoriteiten fondsen losmaken om een tocht te financieren. In Engeland vond hij wel de steun die leidde tot zijn landing in Newfoundland. Toen hij daar vaststelde dat de zee rond het nieuwe land krioelde van de vis, vooral de erg gewilde Kabeljauw, was de interesse van Engeland meteen gewekt. Kabeljauw was -is- een heel makkelijk te vangen en bewaren vis. Het is een alleseter en komt op elk soort aas af. Hij is ook olie-arm en kan dus makkelijk gezouten en gedroogd worden waardoor ie ook weer makkelijk transporteerbaar is en lang bewaard kan worden. De visvangst op Newfoundland werd al gauw een politiek item waarrond oorlogen tussen Spanje, Engeland en Frankrijk draaiden. Maar nog steeds is Newfoundland een provincie van Canada, die op zijn beurt nog altijd stevig verbonden is met Engeland. Toen men in Bonavista de replica van het schip van Giovanni Caboto, de “Matthew”, in 1997 inhuldigde, was niemand minder dan het staatshoofd “The Queen”, aanwezig. Het schip is nu te bewonderen in een speciaal gebouwde hoge hangar die ook het museum, “The Matthew Legacy”, herbergt. Het leven en werk van Giovanni Caboto wordt er op een heel mooie manier beschreven. Het schip wordt trouwens, in de hangar, uit het water gelift om het in de winter te beschermen tegen vorst.
Na de middag brachten we nogmaals een bezoekje aan de gezellige ‘Crêperie Neil’s Yard’ waar men lekkere en verzorgde gerechtjes met ‘Crêpes Bretonne’ serveert, als hoofdgerecht en als dessert 😋.
Ook een bezoek waard is het “Ryan Premises”, een ‘National Historic Site’ waar aan de hand van verschillende tentoonstellingen, de invloed van meer dan 500 jaar visvangst op bewoning, cultuur en economische ontwikkeling van de Canadese oostkust wordt weergegeven. De gebouwen werden rond 1900 opgericht door vishandelaar James Ryan die er een bloeiende zoutvis handel opzette. In 1991 kocht “Parks Canada” de gebouwen aan als erfgoed van de vishandel in oost-Canada. De gebouwen werden, samen met de inhuldiging van de “Matthew”, voor het publiek opengesteld in 1997 door Queen Elizabeth II. Dit alles naar aanleiding van de landing van de “Matthew” 500 jaar eerder. We overnachten op een kleine parking langs de kust in het zuid-westelijk deel van Bonavista. Gereden: 18km.

31/07. Bewolking trekt op om 8u, zonnig en tot 25ºC, rond 17u terug bewolking. De “Dungeon” ( ofte kerker ) is nog een andere plaatselijke attractie. Het is een door de zee uitgesleten kustgrot die een hele tijd geleden instortte maar waartoe de zee toch nog toegang heeft. Een 2km lange gravelweg leidt er naartoe en vanaf die weg zijn er mooie land- zeeschappen te zien, dus we hebben er onze tijd genomen. Nadien zijn we langs de kustweg naar de vuurtoren in een grasveld gereden om uitgebreid te lunchen en intussen de kust af te speuren naar Walvissen. We maakten ook nog even een rondrit in het stadje om wat huisjes en andere mooie zaken te fotograferen en zijn zodoende zelfs nog op visite geweest bij een inwoonster van Bonavista ! In een klein straatje langs de kust zagen we een mooi geel geschilderd huisje met een bord “FOR SALE”. We waren eigenlijk een beetje nieuwsgierig naar de prijs en reden enkele meters terug achteruit. Voor we de volledige tekst hadden gelezen hadden we de aandacht getrokken van de inwoonster en een andere dame die in de tuin zaten te genieten van het havenuitzicht. Terwijl we het bord aandachtiger lazen, “FOR SALE - cod tongues and cheeks”, stonden beide dames aan de deur. Gelukkig waren we ook wel geïnteresseerd in de kabeljauwtongen… Meteen werden we door beide zusters uitgenodigd om plaats te nemen in een tuinstoel en we hadden een uitgebreide kennismaking. De vrouwe des huizes leidde ons zelfs rond in haar huis dat in de 19de eeuw, door haar grootvader was gebouwd en waar zij en haar zus waren opgegroeid. Nu wonen ze er nog van april tot oktober. De winter wordt in het binnenland in “Gander” doorgebracht.
Het was een heel aangename kennismaking en leuk om zo spontaan opgenomen te worden, flink wat details van de familiegeschiedenis werden ons verteld. Voor we afscheid namen konden we nog een pakje diepgevroren kabeljauwtongen kopen voor latere bereiding.
Bij de “Bonavista Puffin & Whaling Tours” kochten we opnieuw tickets voor de tocht van 19u. Die gaat vandaag spijtig genoeg nog een uur later om het vuurwerk, dat vanavond wordt afgeschoten in het stadje, vanuit zee te kunnen zien. We hadden het liever anders maar we zien wel wat het wordt. Het zal alleszins weer laat worden en daarom staan we nu in het haventje om dit al even neer te pennen. We zullen overnachten aan de haven, op een open plek in de omgeving van het “Matthew”-museum. Gereden: 29km.

01/08. Bewolkt met ’s morgens enkele zonnestralen, max. 17ºC. De boottocht gisteren was op het vlak van waarnemingen goed alhoewel we niet zo lang vaarden maar fotografisch was het een slag in het water -letterlijk. De bewolking rond het uur van vertrek maakte dat de camera niet eens uit de tas kwam, te donker. Hij was wel even van dienst voor het vuurwerk om 22u. Maar de “laatste vuurpijl” werd door de Kapitein afgestoken. Die nodigde ons uit om morgen (vandaag dus) nog de tocht van 9u. ’s morgens -gratis- mee te maken omdat we zulke pech hadden met het weer en het latere uur…mooi hé ! We waren beiden erg dankbaar bij dit gebaar en beslisten meteen om er op in te gaan. We waren eigenlijk van plan om vandaag de streek te verlaten maar dit aanbod wilden we niet laten voorbijgaan. Gisteren hadden ze, tijdens een andere vaart dan de onze, nog “Breaching Whales” gezien - uit het water springende walvissen. Wie niet waagt, wie niet wint…
Vanmorgen dus terug de boot op richting zee. Spijtig genoeg was de zon slechts af en toe van de partij maar we kregen toch vrij snel enkele dieren te zien, waarvan we enkele een tijdje op afstand konden volgden. De deining op het water was wel minder dan gisteren, toen verschillende passagiers ziek werden, maar af en toe, als de boot begon te rollen moesten we ons toch stevig vastgrijpen aan de relingen. Toen we, even na elven terugvoeren naar de haven zagen we op grote afstand toch nog enkele keren een Walvis uit het water springen - we konden er nog een opname van maken maar die is kwalitatief niet goed. We gaan ze toch in de blog zetten omwille van het uitzonderlijke karakter van deze waarneming. Onze dag kon niet meer stuk.
Wat vandaag nog wel stuk zou kunnen, is de vering van Mwenzi. Toen we na de middag uit Bonavista vertrokken was het weer opletten geblazen op het verschrikkelijke wegennet. Via “Elliston" en “Trinity” bereikten we “Clarenville” waar we wat inkopen deden en de Walmart parking opzochten om te overnachten en met hun wifi nog wat mail-verkeer te regelen. Gereden: 138km.

02/08. Bewolkt en regen, op het schiereiland zonnig maar ook daar later bewolking, tot 21ºC. Onze reisweg gaat vandaag zuidelijk op de TCH tot “Goobies” waar we de 210 oprijden tot in “Marystown". Vandaar gaat het naar “Burin” en het “Sandy Lake Resort” waar we nog eens ‘de was en de plas’ willen doen. De camping stelt niet veel voor en het is er zo stoffig door de dagjestoeristen die zich niet aan de 10km/h houden, dat we zelfs overwegen na de was weg te rijden richting “St.Lawrence”. Maar het weer helpt ons hier door dikke wolken en frisse wind over te sturen waardoor de zonnebadende toeristen massaal van het strand de auto induiken en huiswaarts rijden. Regen zou nóg beter geweest zijn om het stof af te wassen maar we zijn tevreden. Leve het wildkamperen ! Gereden: 198km.

03/08. Zwaar bewolkt maar na 15u. kwam de zon er door, tot 23ºC. We bereizen verder het “Burin Peninsula” waar we zuidwaarts via “Little St.Lawrence” en “St.Lawrence” langs kleine vissersdorpjes komen waar niet veel beweging is. In “Lawn” leren we over de dubbele scheepsramp die er in 1942 plaatsgreep en waarbij 203 mensen het leven lieten. Onder andere alle opgetrommelde mijnwerkers van de Fluorietmijn in St. Lawrence namen deel aan de reddingsactie. 183 opvarenden konden door de kustbewoners gered worden, toch lieten er nog 203 het leven.
In “Lord’s Cove” lunchten we aan de kustoever en hadden er een leuke babbel met een 70-jarige man die op een quad kwam aanrijden en zich naast Mwenzi parkeerde. Hij had 50 jaar de zee bevist en was op 65 op pensioen gegaan maar hield zich nu bezig met allerlei zaakjes zoals z’n groententuin. Hij werd wel wat emotioneel toen ie het over het weer had en de veranderingen die hij hier de laatste 20 jaar vaststelde. De stormen, met orkaan-windkrachten tot 180km/h, zoals die hier vorig jaar plaatsvonden, waren hier vroeger ongekend. Bij z’n afscheid zei hij ons nog voorzichtig te zijn en liefst niet ’s morgens en ’s avonds te rijden want de Elanden eisen hier elk jaar vele slachtoffers. Het gaf ons de bedenking dat de chauffeurs hier ook veel meer aandacht moeten houden op de weg om alle putten en gaten te kunnen mijden, dan dat ze hun aandacht kunnen gebruiken om de wegrand in het oog te houden !!! Het verkeersbord dat je hier het meeste tegenkomt is ; “Watch for Potholes next … km”… echt waar. De wegmarkering schilderen is zowat het enige ‘onderhoud’ dat er aan gebeurt.
We reden nadien nog wat verder en vonden in “Lamaline” een mooie plek aan het opkomende water. Heel waarschijnlijk brengen we hier de nacht door. Gereden: 94km.

04/08. Bewolkt met af en toe een zonnetje, tot 22ºC. Vanmorgen zagen we enkele “Greater Yellowlegs” aan de waterkant foerageren bij laag water. Het herinnerde aan de kleinere variant die we verscheidene malen in Alaska konden zien. De overeenkomsten in landschap zijn ook treffend alhoewel het binnenland hier echt wel flink moerasgebied is met heel veel vennen en een mossige bodem waar je zo diep in zakt dat wandelen moeilijk wordt. Gisterenavond hebben we trouwens, even achter onze parkeerplek, nog twee soorten vleesetende planten gevonden. Beide soorten komen hier massaal voor. Van één soort, die nog in bloei staat en die ook in Europa te koop wordt aangeboden in sommige vijvercentra, moeten we vooralsnog de naam schuldig blijven maar de Kleine zonnedauw was onmiskenbaar. Tijdens het fotograferen werden we zodanig door muggen geplaagd dat we die activiteit tot een minimumtijd moesten beperken. We hebben de planten nadien vriendelijk verzocht hun werk wat actiever te doen…🤕
Vandaag vinden we onderweg een goede plek om het landschap te fotograferen en vinden er ook bessenstruiken. Het blijken Frambozen te zijn en we plukken er een deel om morgen bij het ontbijt te eten. Regelmatig zien we langs de weg auto’s staan van mensen die in het moerassige achterland bessen staan te plukken.
We passeren nog enkele kleine dorpjes aan de waterkant en steken dan door het binnenland door naar “Fortune” waar we nog wat regelingen treffen om morgen de ferry te nemen… naar Frankrijk.
Op 55 minuten ferry van hieruit ligt inderdaad een Frans departement. De eilanden “St.Pierre” en “Miquelon” zijn Franse enclaves, een restant van de Franse aanwezigheid in het continent. Ene Jacques Cartier nam in 1536 de eilanden voor Frankrijk in bezit. Ze werden nadien bevolkt door vissers uit Frans Baskenland, Bretagne en Normandië. De eilanden werden om beurten bezet door Fransen en Britten tot deze laatsten ze overgaven aan Frankrijk in 1763. De Britten bleven de eilanden echter binnenvallen en bewoners deporteren telkens als er oorlog dreigde maar na de val van Napoleon in 1815 keerden Fransen terug naar het eiland en werden er met rust gelaten. De verdere geschiedenis is eveneens boeiend maar te lang voor de blog. De ‘eilandenkwesties’ werden pas volledig bezegeld in 1994 ! De bevolking bestaat nog steeds vooral uit nakomelingen van Basken, Bretoenen, Normandiërs en Acadiëns die nog erg nauwe banden met Frankrijk hebben en de Franse cultuur -en keuken- aanhangen. Vooral dat laatste trekt uiteraard onze aandacht en we zijn erg benieuwd wat we morgen gaan ervaren.
Voorlopig brengen we nog een bezoek aan het wat verder noordelijk gelegen stadje “Grand Bank”.
Het was sinds de jaren 1600 een Franse vissershaven tot de Engelsen het permanent bevolkten in 1763.
Enkele van de oudere huizen zijn ware schoonheden in “Queen-Ann-stijl” waarvan er verschillende een “Widow’s Walk” hebben, een terras vanwaar de dames op de uitkijk konden wanneer hun echtgenoten van zee terugkwamen. Het is nog steeds een vissersstadje waarvan de 2500 inwoners vooral van schaaldieren en Zee-komkommer een broodwinning hebben. In het haventje zagen we een boot lossen met uitsluitend Zee-komkommer, bestemd voor… China ! De havenarbeiders die we ernaar vroegen hadden geen idee hoe dit zeedier wordt klaargemaakt of hoe het smaakt. Niemand had het al ooit gegeten… iedereen trok er z’n neus voor op !
Tegen de avond aan zijn we teruggekeerd naar “Fortune” en hebben in het haventje een plek opgezocht. De havenmeester kwam ons even vragen wat onze plannen waren en gaf ons toelating om hier de nacht door te brengen. Op deze manier kunnen we morgenvroeg makkelijk naar de ferry. Hij vertelde er wel bij dat er binnenkort borden zullen geplaatst worden waardoor parkeren hier totaal verboden zal zijn. Gereden: 61km.

05/08. Bewolkt en af en toe wat zon, tot 21ºC. Aujourd’hui nous visitons nos voisins d’Europe, les Français ! We hebben Mwenzi in een bewaakte betaalparking gestald en hopen dat ie daar veilig staat. Als we zien dat veel auto’s in de dorpjes geparkeerd staan met de sleutels er op en de ramen open (bij mooi weer), dan hebben we toch wel wat meer vertrouwen. Da’s een opluchting na de achterdocht die ons na Rotterdam achtervolgde.
“MS Cabestan” bracht ons op 55 minuten tijd van Canada naar Frankrijk…Het pittoreske stadje St.Pierre is gelegen op het kleinste deel van de enclave die bestaat uit St.Pierre, Miquelon en Langlade. De laatste twee zijn aan elkaar verbonden met een 12 kilometer lange landbrug die ontstaan is nadat een schip er 200 jaar geleden verging.
Op St.Pierre zijn de meeste huisjes in frisse kleuren geschilderd en dat is ook fotografisch erg leuk. De auto’s dragen er allen een Franse nummerplaat die begint met SPM (St.Pierre-Miquelon) en de keuken is er uiteraard zeer Frans. We zochten het hele dorpje af naar een bakker voor een baguette maar vonden alle bakkers gesloten. Blijkt dat veel winkels sluiten tijdens het weekend en dus ook op zaterdag. Toch lekker gaan eten op restaurant, we voelden ons echt in Frankrijk en het was toch wel een verademing om nog eens de Europese - Franse keuken te proeven. Alles wordt hier trouwens ook in euro gerekend en betaald.
Tijdens onze tocht door het stadje hoorden we op een hoek een harmonica Franse deuntjes spelen en toen we even kwamen kijken werden we door de plaatselijke Jeux-de-Boulle-club vrolijk uitgenodigd op een glas wijn. Die hadden vandaag blijkbaar wat te vieren en hadden allen plaatsgenomen aan een lange tafel waar flink gegeten, gedronken en gelachen werd. Na een babbel hebben we wat foto’s van het gezelschap genomen met de belofte de beelden later op te sturen. Weer zo’n spontane, gezellige, ongecompliceerde ontmoeting.
Later vonden we in een deel van de haven nog een aantal “Salines”, allen in mooie kleuren geschilderd. Het zijn schuurtjes waar vissers vroeger hun visgerei en het zout bewaarden om de vis te pekelen.
Het was slechts een dagtrip en dus moesten we om 17u30 de boot terug nemen. In “Fortune” terug aangekomen moesten we ook weer onze horloge een half uur terugdraaien want de Franse enclave heeft zelfs haar eigen tijdzone die een half uur later is dan die van Newfoundland. Dat we Mwenzi niet lang willen achterlaten is ook oorzaak van het feit dat we niet langer op Franse bodem zijn gebleven om Miquelon en Langlade nog te bezoeken. Ook weer spijtig maar tijdens deze reis blijft het keuzes maken, meestal moeilijke keuzes.
In de omgeving hebben we een kamping opgezocht voor de nacht en daar kunnen we ook onze watertank bijvullen. Gereden: 2km.