Reisverhaal «Can 9»

Canada & Noord Amerika | Canada | 0 Reacties 06 Augustus 2017 - Laatste Aanpassing 13 Augustus 2017

Can 9

06/08. Zonnig en bewolkt met ’s middags wat smosregen, tot 21ºC. Vandaag werd weer een ‘verplaatsingsdag’ waarbij we via “Marystown” noordwaarts zijn gereden tot “North Harbour”, niet ver van “Goobies” en de TCH. In “Marystown” deden we wat inkopen bij warenhuis Sobeys en gingen naar Walmart voor wifi. Die was niet zo best en het duurde flink voor de blog kon bijgewerkt worden en iedereen een bericht kon verstuurd worden.We haalden er uiteraard ook onze mail op. In het VC hadden we ook gevraagd naar wifi maar die hadden er totaal geen ter beschikking. Treurig.
We overnachten vanavond dus in “North Harbour” een langgerekte nederzetting langs een zee-arm in een oksel van het Burin schiereiland. Gereden: 234km.

07/08. Bewolkt, geen zon vandaag maar regen vanaf 15u. max. 19ºC. Via “Goodies” zuid-oostwaarts op de TCH tot “Whitbourne” waar we in het VC nog wat info over het “Avalon Peninsula” zijn gaan zoeken. Onderweg vonden we nog iemand langs de weg die potjes “Bakeapple” stond te verkopen. “Bakeapple” is een plaatselijke benaming voor een soort bessen die hier in de “bogs” (moerassen) geplukt worden en die erg in trek zijn. Ze zijn niet in de handel te verkrijgen, dus je kan ze enkel kopen van mensen die ze zijn gaan plukken, of zelf gaan plukken…We hadden er al wat over horen vertellen maar hadden geen idee hoe ze er uit zagen of smaakten. Voor 20Cad kregen we twee potjes mee. Het lijken Frambozen maar zijn geel tot licht-oragne gekleurd. Vanavond gaan we d’r enkele van proeven.
Het Avalon Peninsula is het laatste deel van Newfoundland dat we zullen aandoen. Het bestaat eigenlijk uit vijf schiereilanden die in het centrum met elkaar verbonden zijn. Het kleinste hebben we vanmorgen al bereisd, vanaf het VC gaat het noordwaarts naar het smalste en langste deel. Bij de vele kleine vissers gemeenschappen die er de kust markeren is er ook “Winterton” waar het “Wooden Boat Museum” gevestigd is. Een plek waar de technieken en kennis van het boten bouwen in ere wordt gehouden en nog in de praktijk wordt omgezet. Daar brachten we uiteraard een bezoek aan. Een prachtig vakmanschap en het museum is zeer de moeite.
Na ons bezoek werd het nog zwaarder bewolkt en waren er op sommige plaatsen flinke mistbanken. Tijd dus om een plekje op te zoeken waar we nog wat kunnen schrijven, lezen en de nacht kunnen doorbrengen. Bij dit weer rijden we niet graag op de kleine baantjes waar Elanden heel snel kunnen opduiken. Het landschap is en blijft hier onveranderd mooi en indrukwekkend. De ontelbare meren en vennen, soms vol met Gele Plomp en een Waterlelie die witte bloemen produceert. De insectenetende planten zoals de Zonnedauw zijn massaal aanwezig en kleuren sommige mos-heuveltjes bijna roze. Het mossige landschap is meestal bezaaid met bosjes dennen die ons doen denken aan de “Hammock’s” in Florida, kleine eilandjes van bomen in de wateroppervlaktes van de Everglades. Zo ook hier stippelen ze het veenlandschap.
We vonden een mooie plek aan de kust op een grintweg in “Burnt Point”. De proefsessie van de ‘Bakeapples' doet ons beslissen om vanavond nog van één potje confituur te maken, het andere houden we om ’s morgens ons muesli-ontbijt te verrijken. Ze zullen een goed alternatief zijn voor de “Blue-berries” die we er anders aan toevoegen. Gereden: 222km.

08/08. Vanmorgen zonnig, nadien bewolkt en wat meer wind, tot 23ºC. Het was een prachtige morgen met volle zonneschijn en op 150-200m uit de kust konden we Jan-van-Genten naar vis zien duiken. Niet ver daarvandaan zagen we ook meermaals Walvissen “blowen”.Die waren net als de vogels op jacht.
Vanuit “Burnt Point” vertrokken om de kust zuidelijk te volgen. Het is moeilijk te vatten dat het merendeel van deze dorpjes tot de jaren zestig enkel bereikbaar waren vanaf zee. Sommigen zijn dat nu nog…elektriciteit kwam ook rond die tijd in al deze kleine gemeenschappen.
In “Cupids” maakten we een halt bij het plaatselijke museum (het “Cupids Legacy Center”) en archeologisch centrum. Het stadje is vernoemd, zoals dat hier de gewoonte is, naar de baai waar het in gelegen is maar die noemde eerder “Cupers Cove”. De plek voor de allereerste Engelse nederzetting in Newfoundland werd door de eerste gouverneur van de provincie, John Guy, uitgekozen en in augustus 1610 landden 39 mensen om de plek te bebouwen en te bevolken, 13 jaar nadat Giovanni Caboto (John Cabot) in Newfoundland aankwam.
In het archeologische museum zijn nog heel wat artefacten te zien uit deze periode. Boeiend. En men is hier nog steeds fier op de “roots”, de “Union Jack” wappert hier aan menige gevels.
We zijn vandaag ook achter de Latijnse naam van de “Bakeapple”-bessen gekomen. De “Rubus Chamaemorus” wordt ook nog “Cloud berry” genoemd.
Voor de avond en de nacht vonden we een mooi plekje aan het water aan “Conception Harbour”, helemaal in het einde van “Conception Bay”. Niet ver hiervandaan liggen de wrakken van drie walvisschepen die er al menige jaren liggen te roesten. Twee liggen volledig onder water maar van eentje steekt de boeg nog boven. De “SS Charcot” werd in 1923 gebouwd in Noorwegen en diende tot ie in 1968 aan de grond liep in de haven waar ie nog steeds ligt…
We hadden hier vanavond graag wat “kreukeltjes” geraapt maar door de olie-vervuiling op sommige oevers hebben we daar van afgezien. Gereden: 113km.

09/08. De hele nacht regen tot 11u. vanmorgen, nadien zonnig en tot 26ºC. Om de regen van antwoord te dienen zijn we iets vroeger dan gepland naar “St. John’s” gereden. St. John’s is de hoofdstad van de provincie Newfoundland-Labrador en is aan de oostkust van het Avalon schiereiland gelegen. Als eerste bezochten we “The Rooms” een groot museumgebouw dat verschillende musea en tentoonstellingen herbergt. Eén van die musea is gewijd aan de deelname van Newfoundland aan WOI. We waren wat verbaasd over de aantallen bezoekers die dit specifieke museum bezochten. We zijn zelf misschien al wat gewend aan musea over dit onderwerp maar blijkbaar is er hier toch nog veel interesse voor. Nieuw voor ons is wel dat op verschillende plaatsen, waar belangrijke gevechten hadden plaatsgevonden, er monumenten zijn opgericht om de deelname van de Newfoundlanders in herinnering te brengen. Het is steeds een beeld van een Rendier, hier de Cariboe genoemd.
Nadien deden we nog een lange wandeling door enkele straten van St.John’s. Het was flink zoeken naar een parkeerplaats want overal vonden we bordjes met parkeerverbod - behalve voor inwoners. St. John’s trekt dan wel graag toeristen aan… maar ze mogen blijkbaar niet met de auto komen. Het was vooral “Gower Street” dat onze aandacht trok. Ze wordt plaatselijk ook “Jellybean Row” genoemd en staat vol mooi geschilderde huizen. Soms staan er enkele bij die op elkaar gelijken maar dan in felle kleuren zijn geschilderd. Toch zijn de kleurencombinaties meestal goed gekozen, dus we nemen aan dat er wel wat overleg met de buren is vooraleer de schilderwerken beginnen. De vele kleurcombinaties en soms ook nog gecombineerd met mooie bloembakken maken de straat tot iets echt speciaal. De vele houten palen met nutsleidingen en de daaraan hangende kabels zouden een doorn in het oog kunnen zijn maar geven het geheel een heel specifieke aanblik. Het is trouwens niet alleen Gower Street die deze charme uitstraalt, ook andere, kortere straatjes bevatten mooi geschilderde gevels.
We overnachten nog eens een keer op de parking van een Walmart. Gereden: 79km.

Tussendoortjes
1) We zijn er intussen achter gekomen dat de vrouw van Giovanni Caboto ene Mattea was. Als we dan weten dat Giovanni Caboto ‘omgedoopt’ werd tot John Cabot, zou het ons niet verwonderen dat z’n schip eigenlijk Mattea noemde - later ‘ongedoopt’ tot Matthew… Engels chauvinisme ?
2) De naam van de vleesetende plant die we niet meteen konden noemen (diegene met de bloem op stengel) is de “Pitcher plant” met “Sarracenia purpurea” als officiële Latijnse benaming.

10/08. Zon, een weinig wind en tot 28ºC. Vandaag was wandeldag. Kris-kras doorheen St.John’s met winkeltjes, galerijen, huisjes en andere bezienswaardigheden. We maakten ook een praatje met een jongedame die in opdracht van de stad een heel grote muurschildering aan het maken was op de betonnen fundamenten van een gloednieuw flatgebouw. Het zou eind september moeten klaar zijn. We mochten zelfs even de ontwerptekeningen zien van het geheel. Indrukwekkend en het deed ons denken aan de gigantische muurschildering in het “Deurganckdok” in Antwerpen.
Aan de haven van St.John’s hadden we al vroeg een parking gevonden waar we tegen betaling tot 12u. lang konden staan, dus dat was al een goed punt. Voor de late namiddag hadden we vlakbij de parking een restaurantje geboekt maar dat bleek achteraf een slechte keuze door een ober die z’n werk niet verstond. De keuken was ook maar matig. Overnachten doen we op de parking van een Sobeys warenhuis. Gereden: 14km.

11/08. Eerst zwaarbewolkt, vanaf 9u “Clear sky and sunny”, tot 25ºC. Vanmorgen bezochten we “Signal Hill National Historic Site”. Het is heel strategisch gelegen berg die aan de toegang tot de haven ligt. Die toegang ligt tussen twee rotsheuvels en is vrij smal, het wordt dan ook “The Narrows” genoemd. Bovenop Signal Hill, ook wel de “Lookout” genoemd, werd in 1897 de “Cabot Tower” gebouwd ter ere van de 400ste verjaardag van de ontdekking van Newfoundland door John Cabot (Giovanni Caboto weet u nog…) en het Diamanten Jubileum van Koningin Victoria. Sinds 1700 en tot WOII werd Signal Hill gebruikt als een observatie- en defensiepunt voor de haven en als signaalheuvel. De Cabot Tower was ook het ontvangstpunt voor de eerste Transatlantische draadloze contact, in 1901 gerealiseerd door Guglielmo Marconi, een mijlpaal in de communicatie-geschiedenis ! De kabelmaatschappijen, die de communicatie per kabel in handen hadden, waren hier uiteraard niet blij mee en dat werd ook weer een hele aparte geschiedenis.
Vanop de heuvel en vanuit de Cabot Tower konden we regelmatig Walvissen zien in de wateren ten oosten van St.John’s. Het blijkt een goede plek te zijn voor Walvistours maar we vinden ze te duur. De prijzen zijn waarschijnlijk beïnvloed door de vele toeristen die het eiland bezoeken en vooral de hoofdstad aandoen. We zien nog wel als we de stad verlaten hebben.
Vandaag trekken we ons na de middag terug op een camping in de omgeving om een aantal huishoudelijke taken te verrichten en Mwenzi een onderhoudsbeurt te geven. “Pippy Park Campground” wordt ons adres vandaag. Voor vanavond koken we nog eens een Kreeftje, da’s lang geleden. Het was wel even zoeken want het seizoen hier in Newfoundland is volledig gedaan tot volgend jaar april maar bij Sobeys hadden ze d’r nog in hun homarium. Blijkbaar is er met andere provincies zoals Nova Scotia, een verschil in vangst seizoen. Gereden: 18km.

12/08. Zonnig en tot 27ºC. Er was voor vandaag een “Signal Hill Tattoo” gepland en daar wilden we getuige van zijn. Dus vroeg naar Signal Hill gereden en er voor Mwenzi een goede plek op de parking geregeld om dan zelf een goede plek te vinden voor de taptoe. We zagen o.a. de “Grenadier Company” en “His Majesty’s Royal Newfoundland Regiment Of Foot (circa 1795)” en een bataljon van de “Royal Regiment of Artillery” (de mannen met de Blue Puttees…weet u nog ?) Om kort te gaan, het was de moeite. Het was duidelijk dat de jonge mannen en dames die deze taptoe verzorgden erg toegewijd waren.
Na de middag brachten we een bezoek aan het “Fluvarium”. Een museum waar het belang van gezonde rivieren, stromen, beken en kreken wordt benadrukt. Top of the bill, en nog nooit eerder ergens gezien, vonden we op het -2 niveau de plek waar men daadwerkelijk een echte beek kon bekijken, als het ware in doorsnede. Men heeft dit museumgedeelte met glazen wanden
aan de kant van een beek geïntegreerd zodat je een mooi zicht krijgt op het leven in een, naast het museum stromende, natuurlijke beek. Prachtig om van op ‘bodemniveau’ het leven onder water te kunnen bekijken. In de beek zwommen Regenboogforel, Driedoornige stekelbaars en nog verschillende andere vissoorten. We moesten wel vaststellen dat het gebouw er wat ‘afgeleefd’ uitzag. Er was hier en daar dringend wat onderhoud nodig. Misschien een gebrek aan fondsen ?
Dat was ons laatste bezoek binnen de grenzen van Newfoundland’s hoofdstad St.John’s.
“Cape Spear Lighthouse”, het meest oostelijk gelegen punt van het Amerikaans continent, ligt even buiten de stad. De oudste vuurtoren van de Canadese provincie werd in 1835 gebouwd en was tot 1955 actief. Het interieur van de kamers is in z’n originele staat tentoongesteld zodat je een mooi idee krijgt van hoe de vuurtorenwachter familie in de 19de eeuw leefde. Zeer de moeite. Er wordt trouwens hard gewerkt om een modern uitzichtpunt te maken op de kliffen. Het wordt ook een heel mooie plek om Walvissen te zien, want die zagen we regelmatig van daarboven.
Cape Spear was ook een belangrijk verdedigingspunt voor de haven van St. John’s tijdens WOII. Vanuit die haven vertrokken belangrijke militaire- en voedseltransporten voor de geallieerden en het was dus noodzakelijk deze plek te beveiligen met de nodige militaire aanwezigheid en vuurkracht. De restanten hiervan zullen, na de voltooing van het nieuwe uitzichtpunt terug te bezichtigen zijn.
De nacht zullen we doorbrengen op een mooi uitzichtpunt aan de haveningang van Petty Harbour, iets ten zuiden van Cape Spear. Gereden: 50km.