Reisverhaal «CD 2 - Nova Scotia»

Canada & Noord Amerika | Canada | 3 Reacties 10 September 2016 - Laatste Aanpassing 02 Januari 2019

11/09 Nog even zeggen dat de KOA camping waar we zaten naar Europese normen vrij duur is maar dat de accommodatie proper en verzorgd was. Vanuit de KOA camping West Halifax vertrokken naar Peggys Cove aan de zuidkust. Een klein vissersdorpje en een héél pittoresk haventje met prachtige houten gebouwen. Ook het verhaal verbonden aan de naamgeving van de cove was blijkbaar boeiend genoeg om er een aantal boeken aan te wijden. Alleen… dat maakt het ook allemaal hééééél toeristisch… we zagen er meer autobussen binnen en buiten rijden dan er huizen staan. Om de bekende vuurtoren te zien moesten we even wachten tot de mist even optrok. Na het obligate fotootje trok de mist haar gordijn terug dicht en weg was de vuurtoren ! Het was ook net laag tij en dus maakten we van de gelegenheid gebruik om wat kreukeltje te rapen tussen de rotsige delen van het haventje. ’s avonds klaargemaakt en laten afkoelen, een lekkernij voor morgen als aperitief hapje. De weg verder gezet naar Lunenburg. Ook weer heel toeristisch maar veel minder druk omdat de grote cruiseschepen die Halifax aandoen niet de tijd maken om hun passagiers met autobussen tot daar te brengen. Lunenburg is ook een vissershaven maar is vooral aantrekkelijk omwille van de prachtig geschilderde houten huizen. Het dorpje is als één groot kleurboek en doet sterk denken aan Scandinavische vissersdorpjes met in felle kleuren geschilderde huizen. De straten in Lunenburg liggen ook op heuvels en doen direct denken aan San Francisco. Een bezoek gebracht aan het Fisheries Museum, zeer omvangrijk maar het aquarium gedeelte stelde eerder teleur. We overnachtten daar op de plaatselijke camping, veel te duur voor wat het was en met primitieve toiletten, ze durfden zelfs nog een dollar aan te rekenen voor WiFi… dan maar zonder !

12/09 Vanmorgen nog een wandeling gemaakt langs enkele straten en wat foto’s gemaakt van de prachtige woningen, vanmorgen waren er trouwens, hoe kan het ook anders, veel huisschilders aan het werk. Het weer is helemaal omgeslagen en de mist van gisteren heeft afgelopen nacht plaatsgemaakt voor een open hemel, het is zonnig en +/- 22°C, meer moet dat niet zijn. Onze weg verder gezet via Bridgewater en richting Liverpool, verder noordwaarts naar het Kejimkujik Nationaal Park en National Historic Site. 381 vierkante kilometer groot en pleisterplaats van Black Bear, White-tailed Deer, Beaver, Coyote, Porcupine, Squirrel, Chipmunk en tal van andere kleine “critters”, 3 soorten (water-)schildpadden, 7 soorten kikkers en padden, 3 soorten salamanders en 4 soorten (water-)slangen… niet niks ! Uiteraard nog een hele trits vogelsoorten waarvan we een koppel Pileated Woodpeckers mooi konden waarnemen. Ook een Mink Frog en een Painted Turtle kruisten onze weg bij een verkennende wandeling.
Dat het National Park ook een National Historic Site is danken we aan de vroegere aanwezigheid van de Mi’kmaq bevolking (Mi’kmaw uitgesproken) die hier in het verleden hun cultuur opbouwden. We gaan hier twee nachten op een site in het bos ons kamp maken. We zouden langer willen blijven maar we willen nog zoveel zien van Nova Scotia…
13/09 Vanmorgen vroeg enkele wandelingen gedaan in het Nationaal Park, slechts zeer sporadisch andere wandelaars tegengekomen. Rust, stilte en oerbos primeren hier. De camping is vrij primitief en redelijk geprijsd (25,5 CD$), toch wel verzorgd. Wat vooral opvalt is dat er nergens vuil, blikjes of ander gestort spul langs de weg of op de camping te zien is, anders dan je in Europa ziet. Een kwestie van opvoeding denken we. Morgen nog een korte wandeling en dan trekken we verder richting Digby.

14/09 Zonnig/bewolkt, +22°C. Redelijk vroeg vertrokken uit Kejimkujik NP en nog even langs het “dumpstation” gereden en vers water getankt. Tegen de middag Digby binnengereden en een eindje gewandeld, een leuk stadje met nogal wat vissersboten in de haven. Blijkbaar allemaal vissers op Sint Jacobsvruchten, hier Scallops genoemd. We zijn ze uiteraard ook gaan eten 😋. In het restaurant stond een homarium met enkele indrukwekkende dieren. Een witte kreeft, een licht-blauw-witte kreeft maar de top of the bill was de prijswinnaar van dit jaar in de wedstrijd van de grootste gevangen Kreeft. Een dier van wel 60 cm lang waarvan de leeftijd op 40 jaar werd geschat. De schaar en de hamer van dit dier waren indrukwekkend.
Verder oostwaarts gereden tot Greenwood. Het blijft een plezier om hier te rijden, de weggebruikers zijn zeer gedisciplineerd. Ook als voetganger voel je je hier veilig, auto’s stoppen om je over te laten en houden meer dan voldoende afstand (we denken aan Europese toestanden waar men je bijna op de hielen rijdt als je het zebra-pad nog net niet over bent). Overnacht op de Walmart parking. Rustige nacht gehad.

15/09 Zonnig, +22°C. Vanmorgen om 5u wakker want we willen vroeg weg, de “Tidal Bore” in Truro komt binnen om 11u41 en die willen we niet missen. Het fenomeen doet zich voor in de baai van Fundy en de stad Truro ligt helemaal in de punt van deze baai. Omdat al het water van het opkomende tij in de baai uiteindelijk onder grote druk in de punt van de baai wordt geperst ontstaan sterke aanstormende golven die soms (uitzonderlijk) tot 2m hoog kunnen zijn. Deze keer niet zo hoog maar toch nog aanzienlijk. In het Info-Centre van Truro gaf men ons een goede wegbeschrijving en nog een aantal andere bezienswaardigheden. Samen met nog tientallen anderen konden we stipt 11u41 de golf zien binnenrollen. Het buitenstromende water van de Salmon River had geen enkel verhaal tegen de druk van het opkomende getij met een woeste watermassa tot gevolg.
Na Truro verder oostwaarts naar Cape Breton Island. Kort voorbij de brug naar het eiland zagen we aan het Visitor Centre van Port Hastings een broertje/zusje van Mwenzi. Een Amerikaanse camper van RoadTrek op basis van de Dodge Ram Promaster (de Amerikaanse versie van de Fiat Ducato). Even met de eigenaars gepraat, hadden de wagen van maart 2016 en waren er van in de hemel. Hebben wat info ingewonnen over de Cabot Trail op Cape Breton. De Cabot Trail loopt rondom het hele Cap Breton Highlands National Park en wordt aanzien als één van de mooiste trails in Canada met prachtige uitzichten op de ruige kust en het beboste binnenland. We zijn dan noordwaarts gereden tot even voor Judique aan de westkust van het eiland.. Een kleine gravelweg ingeslagen die ons tot Baxter’s Cove leidde, een klein haventje met enkele vissersbootjes. Prachtige plek om te overnachten. s’ Avonds is de felle wind wat gaan liggen en hebben we nog een wandeling gemaakt langs het strand. Mooie dag alweer.

16/09 Zonnig, +21°C. Via Judique, Port Hood en Mabou tot Glenville waar we de enige whiskey distillerie in Canada bezochten waar Single Malt Whiskey wordt gebrouwen. Naar we konden proeven … een lekkere whiskey. Ze hebben de boter uit Schotland gehaald. Zoveel Schotten, veelal “crofters”, die naar hier vluchtten hebben natuurlijk ook hun oude gebruiken geïmporteerd. Het leeft hier allemaal voort. Net zoals een deel van de Franse cultuur die de Acadians meebrachten.
Terwijl het lot van de Schotse crofters een blaam is voor het Engeland van toen, zo is het lot dat vele Franse bewoners van Canada, de Acadians, in het verleden moesten ondergaan een smet op het blazoen van het Canada van toen. Maar we wijden te ver uit ! Goede whiskey dus in Cap Breton dankzij Glenora Distillery. Na dit bezoek zijn we het Highlands of Cap Breton National Park binnengereden. Uiteraard eerst na het betalen van een entry-fee, zoals dat in Nationale Parken de gewoonte is. Al na een paar kilometer in het park vonden we in de hoek van een kleine baai een gestrande walvis. We zagen ook meteen dat het dier al aangevreten was, het bord aan het afgesloten wandelpad naar het strand was ook duidelijk, geen toegang vanwege berenactiviteit - spijtig, dan maar een opname van verderop gemaakt, zulke borden nemen we au serieux, niet alleen voor onze veiligheid, ook uit respect voor de beren. Graag hadden we daar op de parking afgewacht tot er terug activiteit zou komen bij het carcas maar onze verdere plannen zouden daardoor wegvallen. Gezien het prachtige weer willen we graag nog vandaag een Whaling Tour gaan doen. Via Chéticamp doorgereden tot Pleasant Bay waar we bij “Capt. Mark’s Whale & Seal Cruise” nog meekonden op de trip van 16u. Met nog een 20-tal anderen voeren we uit en konden onderweg het spektakel van een vrij grote groep Pilot Whales - Grienden (Globicephala melas) die een hele tijd naast de boot bleven zwemmen (of was het de boot die naast de dieren bleef ?). Toen de kapitein ook nog de Hydrophoon opzette en we de dieren ook konden horen, was de scene een topper. De vrij sterke wind maakte dat de boot nogal wat bokkensprongen maakte en een aantal passagiers werd onwel maar ze konden toch, zonder al te veel gezichtsverlies, de haven terug bereiken. Laat terug in de haven en een plekje opgezocht aan de Oceaan om te overnachten. Prachtige ervaring.

17/09 Zonnig, +22°C. Onze weg voortgezet via Cape North, Smelt Brook, White Point, Neil’s Harbour tot Ingonish waar we aan enkele vissers vroegen waar we een levende kreeft konden kopen. Spijtig genoeg kan dit niet hier omdat het seizoen eindigde op 15 juli. Dat is ook de reden waarom we hier aan vele huizen en haventjes massa’s kreeftenkorven zagen staan. Korven genoeg maar geen kreeften ! Spijtig. Omdat we allebei een bad willen nemen zijn we aan Igonish Beach een camping opgereden waar we nu in een heerlijk zonnetje wat achterstal bijwerken. De Camping heeft mooie sites, groot genoeg en zeer net, de accommodatie is verouderd en dringend aan restauratie toe. Veel lekkende kranen. Spijtig genoeg ook geen WiFi. Morgen verlaten we het nationale park.

18/09 Droog en bewolkt/zonnig, 20°C. Vanmorgen een wandeling gemaakt vanop de camping naar Igonish strand. Groot was onze verbazing dat we, bijna op het strand gekomen, nog een voetbalveld moesten oversteken. De National Parks van Canada zijn soms toch wat “overorganised” denken we. Een voetbalveld annex tennisveld in een NP lijkt ons een brug te ver. Vooral als je onze ervaring over de camping in acht neemt. Verder gereden via het laatste stukje van de Cabot Trail waar we bij het verlaten van het NP op de “Dancing Moose” stuitten. Een gezellig ‘breakfast’-café waar voor ons het uithangbord met het woord “Pannekoeken” genoeg was om rechtsomkeer te maken en er te stoppen. De Nederlandse eigenaar bakt pannenkoeken en serveert ze met de traditionele “maple sirop”. Lekkeuuur ! Via Baddeck, waar we even het plaatselijke Visitor Centre (VC) bezochten naar Pictou gereden en inkopen gedaan. Daar, bij het Sobeye warenhuis, hadden ze nog wel verse kreeft in het homarium… Lekkeuuur (en goedkoop). Onderweg de eerste regen sinds we in Halifax aangekomen zijn ! Vanavond, op een plekje nabij een klein haventje in Pictou nog wat kreukeltjes gaan rapen (lage tij en even geen druilweer), de kreeft klaargemaakt en de kreukeltjes gekookt, alles in plaatselijk zeewater. Een feestmaal. Tijdens de afwas kregen we bezoek van een geïnteresseerd iemand die vol lof was over onze camper (het uitzicht van buiten alleen al … kan je nagaan…) Het bleek iemand van Vancouver te zijn wiens Nederlandse ouders in 1952 geëmigreerd zijn naar Canada, waar hijzelf een jaar nadien geboren is. De man sprak nog wat Nederlands, al lag het Engels hem toch wel beter. Af en toe bezoekt ie familie in Nederland. We hadden een (lange) leuke babbel, de (grote) afwas moest nog even wachten. Nadien een wandeling gemaakt langs de kade. We zitten hier trouwens maar op 50m van het gerechtshof en het kantoor van de Sheriff … veilig wel.

19/09 Droog en bewolkt, 20°C. In Pictou een wandeling gemaakt. Het stadje beroept er zich op de “Birthplace of Nova Scotia te zijn. Op 15 september 1773 kwam hier het schip de “Hector” aan met aan boord 200 Schotse immigranten. Zij waren de voorbode van een grotere groep Schotten die de streek gingen bevolken en uiteindelijk Nova Scotia stichtten. Veel monumenten in het stadje herinneren daaraan, alsook een replica van de Hector die naast het museum, gewijd aan deze historische gebeurtenis, geankerd ligt.
’s Morgens leek stadje wel verlaten, ook om 8u30 nog niet veel mensen op straat. Veel handelszaken staan te koop. Bij één ervan zagen we naast het bordje “For Sale” nog een ander betekenisvol bordje hangen ; “Closed For The Season - Open in June”. Als ik dat uitreken zijn ze dus 3 maanden open … In het centrum ook veel leegstand te zien. Een leuke babbel gedaan met enkele inwoners in een plaatselijk coffee shopje “Indigo Blues” - lekkere zelfgebakken koeken. Langzaam zien we dan toch wat toeristen rondkuieren. Tot onze verbazing zien we dat het museum en de Hector-replica, de trots van de stad, pas opent om 11u. Het aanpalende Kreeftenkwekerij-museum is gesloten op maandag en dinsdag… bey bey toeristen ! Dan maar verder noordwest gereden op de Trans Canada Highway, via Truro en Amherst tot in de provincie New Brunswick waar we, net over de grens, in de VC zeer goede info ontvingen van de dames. Intussen is de zware mist overgegaan tot een constante druilregen. Verder via Sackville tot Dieppe waar we een -en ik wik m’n woorden- gigantische outdoor sportwinkel bezochten. Met buitensport wordt natuurlijk ook sportvisserij en jacht bedoeld. Je houdt het niet voor mogelijk wat men daar aanbood. We hebben in de winkel foto’s mogen maken, we publiceren die nog wel. De wanden boven de winkelruimte waren gedecoreerd met natuurtaferelen met daarin opgezette dieren zoals Beren, Elanden, Witstaartherten, Bevers, noem maar op. Alles dus op ware grootte, heel de winkel rond. Op de afdeling vistuig hingen levensgrote opgezette Tonijnen in de lucht, naast een motorjacht dat boven de stand hing. Op een andere plaats hingen dan weer hele vluchten Ganzen, Eenden en andere vogels. Een onvoorstelbare shopping-ervaring. Van een verkoper hoorden we dat deze winkel één van de kleinere was van de keten. In Tennessee (VS) staat in Memphis de grootste, in de vorm van een piramide, 5 verdiepingen hoog.
Verder gereden naar Hopewell Cape waar we de Hopewell Rocks willen bezoeken. Maar het is al 16u en we willen er een volle dag voor uittrekken. Morgenvroeg is het laagtij en kunnen we vanaf 9u (pas) binnen, we hebben dan meteen een ticket voor ook de dag daarop. We overnachten op de parking van het “Lower Cape Community Center” even verderop waar het kort na onze aankomst zwaar begint te regenen.