Reisverhaal «Fr17-03»

Frankrijk eind 2017 | Frankrijk | 0 Reacties 21 November 2017 - Laatste Aanpassing 21 November 2017

Fr17-03

14/11 Mooi open weer, zonnig maar nog steeds die koude wind. De ‘Tramontana’ wordt ie genoemd. Het is een sterke, droge en koude wind die hier vanuit het noord-westen komt. De Mistral is een vergelijkbare wind maar die ontwikkeld zich in andere valleien. Volgens de inwoners van Languedoc-Roussillon waait de tramontana altijd in een veelvoud van 3 dagen met windsnelheden van 3 tot soms 9 beaufort. Windvlagen tot 150km/h komen regelmatig voor.
Het is nu de derde dag… misschien morgen beter, anders komt er nog een triootje bij…
Na ons bezoek aan de markt in Saint Ambroix hebben we in een plaatselijke ‘Tabac & Journeaux’ gebruik gemaakt van de wifi om eindelijk nog eens de blog bij te werken. Het was maar voor een half uur gratis, dus het moest snel gaan…
Na St. Ambroix zijn we naar Alès gereden waar we nog wat wilden wandelen. De parkeerplaats voor Campers was echter afgesloten met een hefboom. Omdat het in het drukke verkeer te moeilijk was om erachter te komen hoe en onder welke condities die hefboom omhoog zou gaan zijn we doorgereden. Wie niet vriendelijk is voor campers zal ons ook niet als toerist snel terugzien en nog veel minder als consument. In Anduze vonden we aan het oude stationnetje wel een AM (Aire Municipal). In het bureau van het ‘Information Touristique’ mochten we de wifi gebruiken en konden we mails ophalen en ons traject in de blog bijwerken. Een wandeling in het oude stadsgedeelte bracht ook weer heel wat herinneringen boven. We zagen er ook een Boedha beeldje staan dat ons onmiddellijk aan de huidige Amerikaanse president deed denken. Niet dat we vinden dat die dezelfde wijsheid uitstraalt, da’s wel duidelijk niet zo, maar wel omdat die dezelfde handgebaren maakt als het beeldje toont.
We overnachten aan het oude stationnetje van Anduze dat er nu, bij gebrek aan voldoende toeristen, stilletjes en afgesloten bijligt.
Gereden: 40km.

15/11 Mooi open weer en geen wind meer - prachtig maar het blijft winter en het is nu, 7u30, min 1ºC. Van Anduze rijden we naar ‘le Vigan’ waar we een tankstation weten om LPG te tanken (in Frankrijk GPL genoemd). We hebben al bijna elke avond en soms ook ’s nachts de verwarming moeten opzetten en moeten nu toch eens bijtanken. LPG-tankmogelijkheden liggen hier niet dik bezaaid en we hebben de rit hier naartoe dus wel moeten incalculeren. Niet erg echter want het vervolg naar het ‘Parc des Grand Causses’ is een prachtige weg doorheen verschillende valleien met mooie bergdorpjes en prachtige herfstkleuren in de bossen. We hadden ook gepland om een camping in L’Hospitalet aan te doen maar die was, tegen onze informatie in, gesloten, ttz. het water van het sanitair is afgesloten omwille van de vorst. Dan zochten we maar een mooie plek op waar we onze buitendouche kunnen gebruiken. De zon schijnt goed en uit de wind is het lekker (maar niet echt warm). We zijn al twee keer eerder in de omgeving geweest om onder andere Orchideeën te zoeken en te fotograferen (zie oa Frankrijk 2016) en dus kennen we al wel een aantal plekjes. We overnachten we in Lapanouse-de-Cernon. Gereden: 120km.

16/11 Vanmorgen mooi blauwe hemel, alles wit berijpt bij minus 2ºC. We zitten dan ook op 640m hoogte. Onze tijd genomen en wat gefotografeerd in de omgeving. Tegen de middag afgezakt naar het buurdorpje Sainte-Eulalie-de-Cernon. Dorpje want er wonen slechts 269 mensen. Het centrum is echter zeer de moeite om te bezoeken en het restaurantje van de ‘Auberge Le Cardabelle’ is eveneens een aanrader. Dat ondervonden we ook de vorige jaren. Leuk om vast te stellen dat kwaliteit hier niet van voorbijgaande aard is. Cardabelle is de streekbenaming van de Driedistel - Carlina acanthifolia die hier aan vele huizen, vooral op deuren opgehangen wordt. De vraag waarom is moeilijk te achterhalen want er worden meerdere mogelijkheden geopperd. Het zou geluk brengen en kwade geesten buiten houden, de gedroogde plant zou als een soort barometer dienst doen, ofwel is het sluiten van de bladeren over de bloem een symbool van de bescherming van het gezin in het huis… waarschijnlijk zit in elke mogelijkheid een reden voor het gebruik.
Tot onze verbazing vonden we een nieuw aangelegde camperplaats aan de rand van de parking die we vroeger gebruikten om de wagen te stallen als we het dorpje bezochten. Afgesloten met een slagboom maar, met een fatsoenlijke inkomprijs voor de voorzieningen vonden we het de moeite om hier de rest van de dag te verblijven en gebruik te maken van de douche, (slechte)wifi, elektriciteit en watertap. De betalingskolom bedient in 6 verschillende talen en soms wordt niet alles perfect vertaald, wat ook best grappig kan zijn. Op ons briefje staat bij de code die de slagboom opent het volgende : “UW CODE OUT (KEEP IT VEILIG VAN A LOOK)” …
We zullen hier wel zeker in volledige stilte kunnen overnachten. Gereden: 7km.

17/11 Mistig maar de zon breekt door de kille vriesochtend. We reden vandaag van het ene schilderij naar het andere. Zo veel mooie landschappen, ontelbare karaktervolle boerderijen, schuurtjes, huisjes. Uiteraard stonden die er bij onze vorige reizen door de streek er ook al maar nu is het de winterzon en de vele bomen die er nog geel bebladerd bijstaan voor een extra dimensie. Hoe dikwijls we vandaag spijt hadden dat we op die bepaalde plek niet konden stoppen voor een foto… De Aveyron, wat een streek.
We zijn vandaag ook ondergronds gegaan. In Roquefort-sur-Soulzon bezochten we de rijpingskelders van de grootste producent van deze smaakvolle kaas, de “Société”. Aan deze bijzondere kaas zit uiteraard een heel bijzonder verhaal. Toen het Combalou kalksteen gebergte instortte vormde zich vele grotten die met elkaar in verbinding stonden door spleten. Deze verluchtingskanalen, de “Fleurines” zorgden voor een constante en natuurlijke thermische en hygrometrische regeling. Winter en zomer is de temperatuur er tussen 8ºC en 12ºC met een luchtvochtigheid van 95%. Hierin ontwikkelde zich een heel aparte schimmel, de Penicillium roqueforti, die de schapenmelkkaas zijn bijzondere smaak doet ontwikkelen.
De kelders werden reeds in de middeleeuwen ingericht en na herstellingen in de 17de eeuw zijn ze door de Roquefort Société® in de 19de eeuw verder vergroot tot soms waarlijk indrukwekkende zalen !
Roquefort kaas wordt door slechts 7 producenten enkel en alleen met melk van het Lacaune-schaap gemaakt, enkel en alleen geënt met de Penicillium roqueforti-schimmel en enkel en alleen gerijpt in de rotskelders in Roquefort aan de voet van de Rocherdu Combalou. De kaas die in 1925 als eerste kaas het AOC-keurmerk (Appellation d’Origine Contrôlée) ontving.
Tijdens ons bezoek werd er niet gefabriceerd omdat er momenteel geen melk beschikbaar is maar dat gaf ons meteen de kans om te zien hoe de schabben, waar de kazen worden gerijpt, klaargemaakt worden. De houten schabben worden met zout bestrooid. Het zout trekt, door de vrij hoge luchtvochtigheid, in het hout waardoor dit ook verstevigd. Een deel van het zout trekt later in de kaas, het enige conserveringsmiddel dat gebruikt wordt. De rest is het werk van de schimmel en de natuurlijke ver-en beluchting van de unieke rotskelders. Boeiend.
Een lunch, met een gerecht met oa Roquefort-kaas, in restaurant Les Fleurines sloot dit hoofdstuk lekker af.
In Saint-Jean-d’Alcas bezochten we een oud (XVde eeuw !!!) cisterciënzer klooster. Binnen de muren is het alsof je enkele eeuwen in de tijd teruggaat, nog in zo’n goede staat verkeren de huizen. Prachtig ook de aanleg van de straatstenen. Onwaarschijnlijk toch dat een klein dorpje als dit zo’n prachtig stuk geschiedenis herbergt. Na deze stap terug in de tijd zijn we via St.Affrique tot de Aire Municipal in Camarès gereden. We parkeren Mwenzi aan de oever van de ‘Dourdou’ waar we al snel Witte kwikstaart, IJsvogel, Waterspreeuw, Kleine zilverreiger en Blauwe reiger zien. De natuur is hier nog steeds aanwezig. We gaan hier de nacht doorbrengen en zullen proberen alle vandaag opgedane indrukken te verwerken…Gereden: 78km.

18/11 Dikke mist maar, op onze verplaatsing hogerop, zon en blauwe hemel. De mist bleef echter de hele dag in de dalen hangen. Wie in deze omgeving komt en de weg van Camarès via Belmont-sur-Rance naar Lacaune en Brassac richting Castres neemt zal het niet betreuren. Vooral niet in de herfst. We kunnen niet genoeg benadrukken hoe een land verandert onder dit kleurenfenomeen. Toen we vanmorgen vanuit Camarès vertrokken en meteen de bergen introkken zaten we op korte tijd vanuit een dikke mist tussen zonnige almen onder een wolkenloze hemel. In de valleien onder ons… wolken, ttz. mist. Wat misschien weer tot de frustratie zou leiden van niet de geschikte stopplaats te vinden maar deze keer viel dat erg mee. D’r was niet echt veel verkeer, nóg een meevaller. Echter, telkens we afdaalden naar een dorp of stad zoals Lacaune, Brassac, Castres doken we weer de mist in, letterlijk. In de omgeving van Lacaune zagen we ook toeristische info-borden die verwezen naar “l’Enfant sauvage”. Is het in deze bossen dat zovele jaren geleden een kind werd “gevangen” dat opgegroeid was in de bossen ? Moeten we zeker eens opzoeken. Er is voor zover wij weten al wel een film over gemaakt.
In Castres zijn we wat gaan wandelen en zagen er de huisjes aan de oevers van de Agout, ook hier waan je je enkele eeuwen terug. Een lunch in restaurant “La Mandragore” was een schot in de roos.
Verder naar Mazamet gereden om ook daar wat door de straten te slenteren. Maar ook hier wierp de sombere mist een wat grauwe sluier over de dorps-stemming. Op goed geluk zochten we een ‘Aire Municipale’ op buiten de stad. Van het moment dat we het centrum verlieten begonnen we te klimmen en onze stille hoop werd beantwoord met een prachtige late herfstzon over een stuwmeer zuidelijk van Mazamet op 740m hoogte, Lac Les Montagnés. Dit wordt onze overnachtingsplaats. Gereden: 112km.

19/11 Zonnig en geen vorst, geen mist, wel wat meer wind. We trekken verder zuidwaarts en slaan van de hoofdweg rechtsaf naar Saissac. Dit was ooit een vestingstad van de Katharen. We hebben de laatste tijd al wat meer over deze godsdienstige groepering uit de 12de tot 14de eeuw gelezen en nu we in de streek zijn willen we d’r wel wat dieper op in gaan. De grote ruïne van een voormalig kasteel was vandaag echter niet toegankelijk maar een wandeling door de steegjes van het stadje is ook niet mis. Ons einddoel ligt vandaag in Villeneuve-Minervois. Dat we in een wijnstreek komen werd onderweg al duidelijk door de vele wijngaarden langsheen de weg. Het stadje werpt zich echter ook op als hoofdplaats van een andere lekkernij, de truffel. In het stadje is er dan ook “La Maison du Truffe”. Vandaag, zondag, gesloten maar misschien trekken we d’r morgen wat tijd voor uit . In verschillende straten en op tal van bloembakken prijkt een kruis dat ons doet denken aan het kruis van de Tempeliers maar… is dit niet de streek van de Katharen ? Weer opzoekwerk… waar is wifi ? (bibliotheek gesloten op zondag !). Op de Aire Municipal nabij het sport-en cultuurcentrum gaan we overnachten. Gereden: 87km.

20/11
Van hieruit gaan we zuid-oostwaarts naar een dorpje tussen Narbonne en Carcassonne op familiebezoek. Hoe die dagen zullen worden ingevuld ligt niet vast. Dat is eigenlijk al deze hele reis zo het geval. Het is één van de aantrekkelijkste eigenschappen van onze manier van reizen. Alles staat open, alles is mogelijk…we zien wel… een soort ‘leven als god in Frankrijk’…
Gereden: 41km.