Reisverhaal «Fr-Sp-Po23-03»

Najaar 2023-Frankrijk-Spanje-Portugal | Portugal | 0 Reacties 27 Oktober 2023 - Laatste Aanpassing 27 Oktober 2023

Fr-Sp-Po23-03

Vrijdag 13/10
Gisterenavond zijn we dus naar het grote plein gereden, centraal in Estremoz, waar we een goede plaats vonden met de neus in de schaduw (de neus van Mwenzi…) en de zonnepanelen goed in de zon, als die er toch nog zou komen. Het was, zoals we verwacht hadden, vanaf 21u rustig in de stad.
Vanmorgen lag er een dikke sluier over de zon, de temperatuur is met minstens 7ºC gezakt. Vandaag wordt besteed aan wandelen, etentje, wandelen, de blog doorsturen en toch ook weer siesta nemen.
Gereden: 0km km.stand: 123.527

Zaterdag 14/10
Vanmorgen was er al heel wat bedrijvigheid aan de zuidkant van de grote parkeerplaats van Estremoz. Gisterenavond al waren verschillende groenten- en fruit handelaars hun kramen al aan het opstellen. Vanmorgen kwamen daar nog eens de kramen van de “rommelmarkt” bij. Rommelmarkt is eigenlijk een beetje te min voor al die mooie antieke spullen die er te koop waren. En die enkele kraampjes waar in inderdaad wat we zouden kunnen noemen als rommel, daar vonden mensen toch ook soms wel datgene wat ze nog nodig hadden om een herstelling te kunnen uitvoeren en dat maakte hen ook heel gelukkig. Omdat zo veel dingen kunnen hergebruikt worden is het woord rommel hier niet van toepassing. Maar zoals gezegd zagen we ook mooie dingen zoals grote oude vazen, bijna amforen, aangetast door de mooie tand des tijds. Maar we wisten het op voorhand, Mwenzi is daar te klein voor…
Intussen was er in de straat waar Mwenzi op uitkeek een tentoonstelling aan de gang van antieke -en minder antieke- wagens. Een soort “Cars en Koffie” zoals dat bij ons wel eens wordt gehouden. We zagen oa. twee Bentley’s, een vrij recente en een ouder model en een Morgan.
Tegen de middag reden we via Redondo naar Reguengos de Monsaraz waar we de camperplaats opzochten nabij een warenhuis. Om kort te gaan is het eigenlijk een parking waar de plaatsen voor campers zodanig slecht zijn gezet dat je beter een gewone parkeerplaats inneemt.
Gereden: 62km km.stand: 123.589

Zondag 15/10
We zochten voor vandaag nog eens een restaurantje op om te lunchen maar alweer kwamen we bedrogen uit. We namen elk een verschillend gerecht maar beiden waren armtierig en smakeloos om nog niet te spreken van de bediening. Portugal heeft ons deze keer flink teleurgesteld op dit gebied. En omdat we de indruk hebben dat het aan de kust (2018) veel beter was qua eten hebben we het gevoel dat men in het binnenland de toeristen -en die haal je er gemakkelijk uit- mindere kwaliteit voorschotelt… die blijven toch niet, die zijn toch maar op doorrit. Goed dat we nog wat fruit hebben gekocht op de markt.
Na de middag vinden we een mooie overnachtingsplek aan een stuwmeer, het “Barranco das Amoreiras” nabij Pias. Er zitten nogal wat watervogels op het water en dus kunnen we de kijkers nog eens bovenhalen. Dit zuidelijk Alentejo heeft eigenlijk weinig te bieden qua natuur, alles is omgezet in enorme velden met monoculturen, vooral olijf- en wijngaarden.
Gereden: 64km km.stand: 123.653

Maandag 16/10
Vandaag rijden we naar Serpa, ons eindpunt in Portugal. We nemen daar de gemeentelijke camping om alles te verfrissen. Het is niet meer zo warm, er was ook regen voorspelt maar buiten de drie druppels die vanmorgen vielen is daar niets van te melden.
Toen we hier in 2018 met Mwenzi en een kapotte koppeling binnenreden waren we vrij tevreden over deze camping. Men zei ons toen dat men de week na onze aankomst zou beginnen met de renovatie van de camping. We zouden deze plek dus ook weer als het vertrekpunt nemen bij de herstart in 2019. Maar toen bleken de renovatiewerken nog niet aangevangen te zijn. Nu, oktober 2023, is de toegang tot de camping afgesloten en zijn er een nieuwe gebouwtjes opgetrokken buiten het zicht van het nieuwe “Serpa Hotel”. De camping is niet alleen veel kleiner en ongezelliger, de infrastructuur van het sanitair is blijkbaar behouden want die is nu totaal versleten… moeilijk te vatten na een ‘renovatie’ van 2019… De oude camping grond staat nu leeg.
We dachten hier enkele dagen door te brengen maar daar wordt nu anders over beslist.
Gereden: 22km km.stand: 123.675

Dinsdag 17/10
We verlaten Portugal met gemengde gevoelens. We hadden aangename herinneringen van vorige reizen maar die zijn deze keer ver te zoeken geweest. Vooral het culinaire aspect heeft ons sterk teleurgesteld.
We rijden in de gietende regen Spanje binnen ter hoogte van Rosal de la Frontera waarop we meteen onze klokken een uur vooruit moeten zetten (jaja, dat gaat nu wel automatisch op de meeste toestellen maar onze huisklok is nog niet electronisch… 🙄). Onze eerste bestemming is Jabugo, de hoofdstad van de “Jamon”. Kort voor het stadje stopt het met regenen, zoals we gevraagd hadden 😌. Het is al na de middag en dus gaan we eerst lunchen. We vinden restaurant “Las Bellotas” vlak naast de gebouwen van “Cinco Jotas” de bekende fabrikant van de 100% Iberische Bellota ham.
Voor wie onbekend is met die benamingen verwijzen we naar onze vorige reizen naar Jabugo en omstreken of naar de onderstaand overzicht.
In het restaurant worden we vriendelijk bediend en we nemen elk een versie van de Bellota gerechten, telkens een stuk vlees uit de nek van het varken, de presa (nekkap) en de pluma (lendekap), waarna de garçon ons voorstelt om een eerste gang met presa en een tweede met pluma voor te schotelen en dat vinden we prima. En het IS goed. De presa is inderdaad steviger, meer gespierd vlees, de pluma heeft meer vet en dus ook meer smaak. Beide bereidingen waren trouwens uitstekend gebakken. Je mag hier geen haute-cuisine verwachten maar het eten was heeeel lekker. Mens wat was dát lang geleden dat we nog zo goed gegeten hadden ! Simpel maar met een uitstekend product en goed keukenwerk, zo simpel kan het zijn.
Na een wandeling doorheen het stadje, het commerciële deel én het oude stadsdeel, rijden we tot Aracena waar we ons parkeren en de nacht zullen doorbrengen.

HAM VAN 50% of 100% IBERISCH VARKEN - benamingen
Bellota: vrije uitloop op gronden met heel veel eiken en maximale voeding met eikels.
Cebo de Campo: beperkte uitloop in omheind land en voeding afkomstig van eikels en andere noten, qua smaak net onder de Bellota en voor de Recebo.
Recebo: vrije uitloop op gronden met weinig kurkeiken, hierdoor minder voeding met eikels en minder uitgesproken smaak.
Cebo: beperkte uitloop in omheind land en voeding afhankelijk van het aanbod van de markt, laagst in ranking qua smaak.
- Wordt een achterpoot langer dan 30-36 maanden gerijpt dan wordt de term Reserva of Gran Reserva gebruikt, echter deze is niet in wetgeving vastgelegd, maar geeft alleen aan dat de ham langer dan de gewone ham is gerijpt.
- De Paleta is de voorpoot van het dier, de Jamon de achterpoot of de bil.

Gereden: 112km km.stand: 123.787

Woensdag 18/10
Gisterenavond en vannacht heeft het gegoten ! Echte stortvlagen met rukwinden, gelukkig hadden we een dak boven ons hoofd. Toen we Aracena binnenreden zagen we het kasteel, hoog op de berg, nog goed staan (foto) maar even later verdween het allemaal in de wolken, ook vanmorgen nog.
We verlaten Aracena en rijden zuid-oostwaarts richting Sevilla om net daarboven naar het noord-oosten af te buigen, richting Córdoba. We willen in Lora del Rio overnachten maar de plek staat ons niet erg aan. Na de lunch in Mwenzi op de parking van een warenhuis, rijden we naar Peñaflor, een kleiner stadje met twee parkings voor campers. Het is er 25ºC en we staan er omringd door zwaar beladen appelsienbomen. Die hebben we al volop gezien langsheen ons traject van vandaag sinds we de dehesas met eikenbomen in de Sierra Morena achter ons hebben gelaten en via de zuidkant van die Sierra zijn gaan rijden. Enorme velden sinaasappelgaarden met hier en daar ook amandelboomgaarden en de altijd aanwezige olijfboomgaarden. Veel bomen droegen al mooi oranje sinaasvruchten maar de meesten zijn nog deels groen, zo ook onze “parking-boom-vruchten”.
Gereden: 143km km.stand: 123.930

Donderdag 19/10
Gisterenavond kregen we nog bezoek bij onze buur-bomen. Een hele zwerm Spaanse mus streek neer in de appelsienbomen waar ze de nacht hebben doorgebracht. Het gezellige gekwetter stopte meteen als het donker werd.
Vandaag wilden we het kasteel van Almondovar bezoeken dat al van verre te zien is boven op een heuvel. Erg indrukwekkend. Mwenzi kunnen we achterlaten op een grote parking aan de voet van de berg. Maar daar aangekomen is het weer van dien aard dat het te gek zou zijn om de tocht naar boven te ondernemen. De stormwind en zware regenval zijn er te veel aan. Spijtig.
We rijden verder in oostelijke richting en willen aanvankelijk in Cordoba overnachten maar daar zien we toch ook van af. Andújar is ons volgend doel maar eerst overnachten we nog in Montoro op een parking naast de arena. Het is al de hele dag aan het stormen, met de ene regenbui na de andere. In Cordoba-stad zagen we grote stukken van een palmboom afscheuren en de weg opvliegen. Het wegdek lag er vol van. Ook hier en nu, in Montoro blijft het hevig waaien en regenen al zitten we een beetje beschut door een heuvel met een olijfboomgaard
Gereden: 109km km.stand: 124.039

Vrijdag 20/10
Het storm-regende gisterenavond en vannacht tot in de morgen, waarna de wind en de buien
afnamen. De rest van de dag werd zonnig met af en toe een bui.
In Andújar bezoeken we vanaf 10u. Het Lynx Ecomuseum aan het “Cercado Del Ciprés”. Het succesverhaal van de Lynx in deze streek wordt er aan de hand van een mooie en goede tentoonstelling uit de doeken gedaan. Succesverhaal is misschien wat overdreven want de Iberische linx is nog steeds de meest bedreigde katachtige ter wereld en alhoewel men er hier, in het “Park Natural Sierra de Andújar” in geslaagd is de populatie weer wat te doen stijgen, blijft het een zeer bedreigde soort die alle bescherming verdient die men haar kan geven. Verschillend van de Euraziatische lynx (Lynx linx) is de Iberische lynx (Lynx pardinus) of Pardellynx een stuk kleiner van gestalte, maar heeft een bijzondere karaktervolle kop en prachtige baarden en oorpluimen.
De Canadese lynx (Lynx canadensis) en de Rode lynx (Lynx rufus) komen enkel voor op het Noord-Amerikaanse continent. Op de laatste botsten we jaren geleden in Florida in de Everglades - wat ook een zeer memorabel moment was. Het blijft, tot hiertoe, de enige Lynx die we in het wild mochten zien.
Er zit in het ecomuseum een koppel Pardellynx in gevangenschap in een kweekprogramma en tegen een kleine vergoeding mochten we de dieren gaan bekijken. Het zijn indrukwekkend mooie dieren, zelfs deze in gevangenschap, en we kwamen onder de indruk van hun schoonheid, vooral de ogen spijkerden ons vast, net zoals een Wolf in het wild dat kan.
De dame van het onthaal deed haar uiterste best om ons te informeren en we kregen zelfs twee adressen van restaurantjes mee die ze zelf heel goed vond. We hebben restaurant El Parral even verder op de A-6177 opgezocht en het was er inderdaad goed.
Ik -Bob- neem zelden beelden van dieren in gevangenschap en al helemaal niet in de zin van ‘natuurfotografie’. De Lynxen die we vanmorgen zagen maakten echter zo’n indruk dat we na de lunch terugkeerden en wat opnames zijn gaan maken. We willen de blog-lezers/kijkers absoluut laten zien wat voor een mooie dieren het zijn. Hopelijk lukt dat, zelfs al zijn het “Animals in Captivity”.
Nadien rijden we naar een privé-camperplaats in de omgeving.
Gereden: 54km km.stand: 124.093

Zaterdag 21/10
We gaan vandaag op verkenning in het Parque Natural de la Sierra de Andújar. Daar hopen we een glimp op te vangen van de vele diersoorten die daar thuis zijn. Onder hen niet de minste; Otter, Moeflon, Edelhert, Damhert, Everzwijn, Wolf en niet te vergeten de Iberische lynx. We rijden met gekruiste vingers het gebied in.
Via het centrum van Andújar komen we op de A-6177 die ons naar een splitsing met de JH-5002 leidt. Daar wordt de weg smal en slecht tot Los Escoriales waar we afslaan op gravelweg JF-5004 die ons naar het eindpunt leidt, genaamd La Lancha. Een vervallen stadje waar tussen 1927 en 1931 rond de 3000 mensen woonden die betrokken waren bij de constructie van de dam die nu het Embalse del Jándula vormt. Op het laatste deel van de weg vinden we vijf uitkijkpunten waar je naar dieren kan speuren. We zijn niet alleen en aan de verrekijkers en scopes zie je dat ook die mensen komen om een glimp op te vangen van de dieren, vooral van de Lynx natuurlijk, een emblematisch dier toch wel. We verblijven er enkele uren maar moeten toch verder, of eerder terug. Onderweg zien we verschillende keren Damherten foerageren en kunnen wat opnames maken. De Linx in het wild ontmoeten zal voor een andere keer zijn. Via de eerste afslag gaat het weer de A-6177 op naar het Virgen de la Cabeza Sanctuary. Een groot klooster boven op een hoge berg waar op deze zaterdag heel wat verkeer is. Daar rijden we de camping La Mirada op die eigenlijk gesloten is maar die ons toch toelaat omdat de vriendelijke info-dame van het ecomuseum hen gisteren heeft gebeld met de vraag of we daar terecht konden… mooi hé !
Gereden: 71km km.stand: 124.164

Zondag 22/10
Gisteren was een mooie zonnige dag maar vandaag is het bewolkt en ’s avonds gaat het regenen.
Vanmorgen noordwaarts vertrokken via de A6178 doorheen het Natuurpark en de Sierra Morena in de deelstaat Andalusia. Een prachtige weg is het, slingerend doorheen de bossen. We worden er met verkeersborden constant aan herinnerd dat het Lynx-gebied is en de max. snelheid 40km/u is. Aan het grensgebied met de deelstaat Castilla La Mancha wordt de weg erg luxueus, niet veel breder maar net geasfalteerd lijkt het, zo nieuw. We rijden glij-zacht doorheen de heuvels en bossen die enorm verschillen van die aan de overkant van dit gebergte waar we vandaan komen. We zitten nu in de Sierra Madrona en verschillende keren houden we halt om groepen Damherten te bekijken die op open plekken staan te grazen of liggen te rusten. We hebben intussen twee bergketens van 980m hoogte overgestoken. In Solana del Pino rijden we het stadje binnen en vinden een lunch in “Bar Anka Loren”. We moeten wel nog even wachten want het is pas 13u30 en de lunch wordt pas opgediend om 14u…
Stilaan verandert het landschap in meer open land met verspreide eiken. Het lijken de dehesas uit de Extremadura wel. De rit gaat verder over dezelfde kwaliteitsweg tot aan het Embalse de Montoro waar we een plaats opzoeken hoog bovenop een berg begroeid met kleine eikenbomen en in de nabijheid van een pomphuis van het stuwmeer. Het is er heerlijk rustig en stil. Na het bochtenwerk van vandaag zal de slaap welkom zijn.
Gereden: 80km km.stand: 124.244

Maandag 23/10
De slaap heeft even moeten wachten… storm Bernard heeft ook ons serieus verrast. We waren rond 21u toen de wind opstak en het duurde niet lang of we lagen heen en weer te slingeren in ons bed. De dakramen van Mwenzi deden zo lelijk dat we vreesden dat die zouden begeven. We zijn opgestaan en hebben in volle storm Mwenzi met de neus in de wind gezet zodat de druk op de dakramen toch enigszins afnam. Na een tweetal uur is de storm gaan liggen en konden we gerust slapen. We durven wel stellen dat dit de zwaarste storm was die we al hebben uitgezeten in Mwenzi.
Maar d’r is nog meer; gisteren, tijdens onze rit doorheen de Sierra’s vonden we ’s morgens een Iberische haas als nachtelijk wegslachtoffer. Uiteraard opende dat perspectieven voor de natuurfotograaf en dus werd het lijk in plastic zakken gestopt en meegenomen. Op de plek waar we gisterenavond aankwamen was het zo rustig dat het niet anders kon dan daar een plek uit te zoeken en de nachtcamera’s op te stellen met de Haas als lokmiddel. We hoopten natuurlijk op een bezoek van een predator zoals de Lynx, een Genetkat of een Vos, misschien ’s morgens een Vale gier of een Steenarend… mogelijkheden zat… afwachten en de verwachtingen niet te hoog gezet want we kunnen niet lang blijven.
’s Morgens zagen we dat de Haas verdwenen was… de camerabeelden hadden rond 2u30 een Vos geregistreerd die met de buit aan de haal ging. Niet wat we gehoopt hadden maar toch nog leuk.
Toen we vertrokken vonden we op de weg een dode Pad die toebehoorde aan de ondersoort van de Gewone pad (Bufo bufo) namelijk de Iberische pad Bufo bufo spinosis, waarvan de mannetjes tot 10 cm lang worden en de vrouwtjes een lengte van 15 cm kunnen bereiken.
Deze dag wordt verder besteed aan een grotere verplaatsing naar het noorden toe waar we in Socuéllamos de nacht zullen doorbrengen op een parking waar een kermis in opbouw is. Morgen brengen we een bezoek aan een stadje hier niet ver vandaan, Pedroñeras.
Gereden: 181km km.stand: 124.425

Dinsdag 24/10
Pedroñeras is in Spanje de hoofdstad van de look ! En misschien wel van de wereld. Kilometers rondom het stadje liggen de velden waar de look wordt aangeplant. Die is nu allemaal geoogst en wordt verwerkt in de vele grote hangars van bedrijven die zich met de look-verwerking bezighouden. Eén klein bedrijfje bevind zich in het stadje zelf, in een klein huisje. Lookvlechter Rafaël Ramirez doet daar nog steeds waarvoor ie bekend geraakt is. Intussen is het z’n dochter en een aantal vrouwelijke bedienden die het vlechten van de look als ambacht voortzetten. Als look-liefhebbers kon het niet anders dan dat we het winkeltje zouden bezoeken. Het was er zoals een werkplaats er kan uitzien maar er was ook heel wat kunstig look-vlechtwerk te zien, zoals de langste tres look die we ooit zagen. 70 meter look hing keurig gebonden aan de muur. Uiteraard verkochten ze er de zwarte look, een delicatesse die we in 2019 in Cuenca ontdekten.
Vanuit de look-stad ging het naar Cuenca waar we aan het warenhuis Dia de wasmachines en droogkast opzochten voor enkele uren linnen-schoonmaak.
Van Cuenca rijden we naar het noordelijker gelegen Villalba de la Sierra waar we zullen overnachten op een parking.
Gereden: 150km km.stand: 124.575

Woensdag 25/10
We rijden noordwaarts naar Beteta waar we een dagrit hervatten die we vier jaar geleden deden, een prachtig traject ! (zie blog Dinsdag 15 oktober 2019).
Via de CM-2201 rijden we naar Peralejos de las Truchas -vertrouw niet op de GPS, volg gewoon de wegwijzers, niets anders. Vandaar gaat het via kleine dorpjes en gehuchten naar Terzaga en Molina de Aragon waar een indrukwekkende ommuring je verwelkomt. Via Nuévalos komen we uiteindelijk in Calatayud terecht waar we de camperparking opzoeken en zullen overnachten.
Blij dat we dit traject nog eens overgedaan hebben want het is echt schitterend. Dit keer minstens zoveel van genoten als de vorige keer niettegenstaande we in den beginne veel bewolking en mist hadden in het gebergte. In het Parque Natural de Alto Tajo trok die enigszins op maar veel Gieren hebben we niet gezien, toch wel enkele. In dit gebergte heeft de Rio Tajo z’n oorsprong.
We bezoeken ook even Calatayud en hopen een restaurantje te vinden waar ze “Caracoles” serveren. Maar we hebben pech, zij die het op hun menu hebben staan zijn ofwel gesloten of serveren het enkel ’s avonds. En een avondmaal begint hier pa s vanaf 20u30 en dat vinden we veel te laat voor onze spijsvertering. ’t Zal voor ergens anders zijn.
Wat ons vooral opviel in Calatayud is het verval in de stad, ook de leegstand, de verwaarlozing. Zo staat het gehele centrale plein, de marktplaats, bijna volledig leeg en op instorten. De foto’s zijn tragisch. Er was wel een mooie promenade overkoepeld door Platanen.
Gereden: 199km km.stand: 124.774

Donderdag 26/10
We verlaten Calatayud in oostelijke richting om zo de grote stad Zaragoza onderdoor te rijden. Via Cariñena en Fuendetodos -de geboorteplek van kunstschilder Francisco de Goya- naar Belchite. Deze stad staat nog steeds symbool voor de wreedheden van de Spaanse burgeroorlog. Het werd in 1937 platgebombardeerd door de Duitse Luftwaffe in opdracht van Generaal franco omdat de tegenpartij daar kamp hield.
Het oude stadsgedeelte in ruïne wordt nog steeds bewaard als memorial en je kan er ronddolen met een gids, als het geopend is, wat niet het geval was. Doorheen de afrastering konden we toch enkele treffende beelden maken van de verwoestingen. Het deed ons denken aan het Franse stadje Oradour-sur-Glane waar de Duitse troepen huishielden.
We lunchen in het nieuwe gedeelte van Belchite bij ‘Bar Restaurante Gavilan’.
Na de lunch willen we nog even wat vragen stellen in het Tourist Office maar dat was gesloten… siesta… Om 15u brengen we nog een bezoek aan een plaatselijke olijfolie fabrikant.
Nadien rijden we verder tot Escatrón aan de Rio Ebro, waar we de camperplaats opzoeken voor de overnachting.
Deze trip is ook weer een memorabele vanwege de verschillende landschappen waar we door reden. Soms langs grote fruitboomgaarden, dan weer langs enorme wijngaarden die van horizon tot horizon reikten, later weer door een eentonig, dor landschap dat ons deed denken aan de Amerikaanse Sierra Nevada. De wegen waren niet altijd in de beste staat maar het loonde de moeite.
Gereden: 139km km.stand: 124.913

Vrijdag 27/10
Na weer een winderige en stormachtige avond was het vanmorgen mooi weer.
We rijden vandaag door een open landschap met enorme vergezichten en de meeste en grootste velden zonnepanelen die we ooit zagen. In Spanje hadden we al wel eerder een groot veld zonnepanelen gezien maar wat hier, in de omgeving van Caspe, is neergezet -en men nog bezig is bij te zetten, is nog nooit gezien. Op een foto die we maakten vanaf een grote afstand is zo één van die velden te zien.
In Mequinenza komen we bij de Ebro rivier die hier ook afgedamd is. Er wordt veel gevist. We nemen voor twee dagen “vrijaf” op een camping en vinden een goede plek met uitzicht op de brede Ebro. Deel drie van de blog komt er ook aan.
Gereden: 67km km.stand: 124.980