Reisverhaal «Po19-05»

Portugal - restart | Portugal | 0 Reacties 27 Mei 2019 - Laatste Aanpassing 06 Juni 2019

Po19-05

Dinsdag 28 mei
Geen zonsondergang gisteren, rond dat tijdstip zaten we flink in de wolken, letterlijk. De zonsopkomst vanmorgen was ook niet denderend vanwege de lage bewolking aan de horizon, dus geen foto waard. De afdaling vanaf Torre was wèl indrukwekkend, veelal hellingen van 10%, traag dus, remmend op de motor. Maar mooi, zoals altijd als de zon nog niet overal z’n stempel zet.
In Seia namen we koffie en een koek bij het eerste cafeetje dat we open vonden en zochten nadien het ‘Museu do Pão’ op. Dit is werkelijk een interessant museum. Alle aspecten over het Portugese dagelijks brood worden er belicht. Niet alleen hoe het wordt gemaakt maar ook de politiek- economische geschiedenis en samenhang wordt uitgebeeld. Heel interessant. Uiteraard omdat er steeds een Engelse samenvatting wordt gegeven. Mochten we de landstaal machtig zijn zou de info nog uitgebreider zijn. Maar dan kom je met een dag niet rond dachten we ook. Interessant waren ook de modellen van de meer dan 100 soorten brood die in het land worden gemaakt, van elke streek de typische ‘modellen’.
We vervolgen onze weg over een desastreuze N17 tot Celorico da Beira. Daar is een Intermarché warenhuis en daar hebben ze wasmachines, wij hebben was en een boodschappenlijstje. Later in de namiddag rijden we via de N102 noordoostwaarts. Een goede en vooral mooie landelijke weg. Even links van de weg ligt Mêda waar we de gemeentelijke camping opzoeken voor een lekker zwembad & stortbad. Gereden: 132km.

Woensdag 29 mei
We hadden verwacht dat het museum in Vila Nova de Foz Cõa, over de oudste prehistorische rotstekeningen van Europa en waarschijnlijk van de hele wereld, na het letterlijke hoogtepunt in Torre, ook een “hoogtepunt” zou worden maar dan van een ander “niveau”. Jeu de mots.
Niets was minder waar, het werd een enorme teleurstelling. In deze omgeving werden inderdaad formidabele vondsten gedaan in de vorm van rotstekeningen die bloot kwamen te liggen tijdens de graafwerken voor een nieuwe stuwdam. Uiteindelijk werd het stuwdam project afgevoerd en kwamen de sites onder de Unesco banier. Maar het museum dat men nadien bouwde is een bombastisch over het paard getild misbaksel. Het oogt allemaal formidabel maar het werkt niet. Er is geen enkele vorm van ontvangst, al bij het binnenkomen van het betonnen graf wisten we niet welke kant we op moesten om het museum te vinden, laat staan het te bezoeken. Toen we eindelijk een balie hadden gevonden en het entreegeld hadden betaald kregen we niet eens een ontvangstticket als betalingsbewijs. Geen flyer, geen infoblad, geen grondplan. We kregen alleen een vage wegaanduiding naar de 7 zalen die verspreid lagen in deze ondergrondse betonnen bouwput waar elke vorm van verlichting ontbrak. In twee zalen vonden we bij de uitgang een info-blad, waarschijnlijk met een Engelstalig overzicht van de inhoud maar het was er te donker om er een letter van te kunnen lezen. Hier en daar in de tentoonstellingen was er plaats voor wat Engelstalige toelichting maar in lange niet voldoende. In tentoonstellingskasten zagen we kleine spotjes die het tentoongestelde voorwerp moesten verlichten maar de helft van die lampen brandden niet of waren door de zwaartekracht een andere richting aan het belichten. Afijn, we kunnen nog wel even doorgaan, zoals over de toiletdeuren die niet dicht gingen etc.etc. Terwijl hier wel formidabele dingen zijn gevonden, de uitstalling, de info hierover is een onwaarschijnlijk misbaksel. Wat een zonde, vooral omdat het een onwaarschijnlijk kostelijk project moet zijn geweest.
Maar de dag was nog niet om. We kregen een andere pech te verwerken toen onze Garmin GPS het kort voor Figueira de Castelo Rodrigo plotsklaps liet afweten. We rijden ook wel gedeeltelijk op landkaart maar de GPS is toch een heel handig spul onderweg en om locaties op coördinaten te vinden. Gelukkig hebben we ook ons Amerikaans modelletje mee als backup. Veel minder efficiënt maar wel grappig. Een Amerikaanse dame die Portugese straatnamen uitspreekt, het is een vreemd geluid. We denken dat de Garmin dame al dikwijls een knoop in de tong kreeg.
Kort voorbij Figueira veranderde het landschap enorm, we reden als het ware weer door de Douro-vallei van vorig jaar. Dit keer waren het echter Olijf- en Amandelboomgaarden, met hier en daar een wijngaard. Er werd frequent gestopt en de camera kwam weer aan z’n trekken. Prachtige streek met in de lucht de aanwezigheid van Aasgier, Vale gier, Monniksgier, Rode Wouw en Havikarend.
In Barco de Alva vinden we rond 18u wat schaduwrijke parkeergelegenheid en besluiten om er te overnachten. Dit dorpje is het punt waar de Douro niet meer de grens vormt tussen Spanje en Portugal en de Douro-vallei verder instroomt tot die in Porto in zee uitkomt.
Het is een aanlegplaats voor cruiseschepen die de Douro afvaren, bussen rijden af en aan om de dag-uitstappers terug aan hun schip te brengen. Er liggen hier 5 van die schepen… Hopelijk wordt het een rustige nacht. Gereden: 93km.

Donderdag 30 mei
Het wordt vandaag onze laatste dag in Portugal. We willen niet verder noordelijk want de temperaturen overdag zijn niet meer aangenaam. We rijden vandaag door een soms heel mooie cultuurlandschappen via de N221. Mogadouro is een vrij groot modern stadje met veel pleinen en groen maar voor Mwenzi vinden we spijtig genoeg geen schaduwplek. We willen hier absoluut een laatste Portugese lunch en bezoeken daarvoor “A Lareira” een café met achteraan een vrij grote eetruimte, zeg maar ‘eetzaal’. Minder gezellig maar lekker eten. De Franse kok is gespecialiseerd in het grillen en doet dit boven een grote open haard waarin een flink vuur brand. Buiten is het +30ºC…
We houden ’s avonds halt in Miranda do Douro. Aan de buitenzijde van de oude stadsmuur van het grensstadje hebben we onze laatste Portugese slaapplaats. Achter ons, in de diepte, ligt de Douro. De lucht wemelt van Zwaluwen, minstens drie soorten. We zien ook Rode wouw.
Vanaf morgen trekken we door Spanje in oostelijke richting. Gereden: 131km.

Vrijdag 31 mei
Voor 8u op pad om het oude stadsdeel te verkennen en in een café een lekkere pastel de nata met koffie als ontbijt te nemen. Fijne frisse (nu nog) straatjes die straks veel te warm zullen zijn om er nog maar te wandelen.
Een korte rit vandaag naar Zamora in Spanje. Verschillende stuwdammen onderweg. De nood aan water in dit gebied is duidelijk, rivierwater wordt gestockeerd tot het nodig is. In Zamora rijden we direct een camperplaats op. Het is nog voor de middag en we hebben op één plaats schaduw van een aantal bomen. Na de middag zullen we Mwenzi 180º moeten draaien om onze ijskast-kant in de schaduw te houden. Maar we gaan eerst de stad verkennen want we staan hier vlakbij het oude centrum. Van de toeristische dienst krijgen we gratis een degelijk stadsplan mee. En het is de moeite, prachtige huizen, mooie straatjes, af en toe wat vermassacreerd door platte commercie maar het geeft toch een goed idee over het rijke verleden. In een beenhouwerij kopen we nog wat Iberische Cebo de Campo ham maar even verder komen we aan de Mercado. Een overdekte markt zoals we de in Antwerpen gevestigde Criee van vroeger kenden. Maar deze is wel iets groter en heeft twee verdiepen. Wie vlees, vis, groenten of fruit zoekt krijgt hier het allesomvattende aanbod wat de streek kan leveren. Wat opvalt is het grote aanbod aan melklam. Boutjes, koteletjes (chuleta’s) om van te watertanden. Maar we willen nog wat wandelen en dus kopen we (nog) niets.
In restaurantje ‘Il Metro’ op de Plaza Major eten we heel mooi gebakken, lekker melklam koteletjes.
De hele namiddag zitten, liggen, hangen we in Mwenzi. Het is te warm om ook maar iets te doen. Onze eigen Free-G-wifi laat het ook al een paar dagen afweten, heeft die ook last van de warmte ?
s’Avonds begint het wat af te koelen maar op de camperplaats is er zoveel verstoring van mensen die er niet thuis horen dat we besluiten een parking op te zoeken aan de rand van de rivier. Vlakbij de Duero -in Portugal wordt dat de Douro- stallen we Mwenzi bij wat bomen die ons morgenvroeg wat zonne-respijt zullen geven. Vlakbij is een cafeetje waar we zelf ook nog wat verkoeling zoeken.
Prima plek om te overnachten. Gereden: 55km.

Zaterdag 1 juni
Vroeg naar de stad getrokken om te ontbijten in een cafeetje (het is telkens anders en ook niet duur om het zo te doen) en onze geplande inkopen te doen. Op de overdekte markt, waar het al een en al activiteit is, vinden we trouwens grote dikke kersen, bijna zo groot als Okkernoten.
Niet ver van onze parkeerplaats is er nog een klein museum. De drie kleine gebouwen staan opgesteld langs de rivier en ontnemen daarvan, middels drie watermolens, de drijfkracht die nodig was om allerlei zaken te bewerken. Er werd graan vermalen, een smid kon er metaal vormgeven met een rad-gedreven hamer en de wol-en linnen vakman kon er z’n grondstoffen bewerken.
We verlaten Zamora om schaduw en een zwembad op te zoeken in camping El Astral nabij Tordesillas. Het blijkt eveneens te beschikken over een goed restaurant dat we meteen uittesten en goedkeuren. Mwenzi krijgt hier redelijk wat uren schaduw maar het blijft puffen van middag tot avond. Nu kunnen we zelf wel een frisse duik nemen en via de wifi één en ander regelen. Morgenvroeg zullen we het stadje bezoeken. Gereden: 72km.

Zondag 2 juni
De camping is prima en het restaurant nog beter dus blijven we nog een dagje, nog een dagje schuilen voor de hitte ook. Al steekt er vandaag regelmatig wat wind op zodat het voor enkele seconden opfrist. Het zwembad doet dat trouwens ook.
Maar vanmorgen zijn we uiteraard eerst het stadje gaan bezoeken en we hebben weer wat geschiedenisles gekregen - op wereldvlak zelfs. In 1494, enkele jaren na de “ontdekking” van Amerika door Christoffel Columbus werd in dit stadje de wereld verdeeld… Door de ontdekking van de nieuwe wereld moesten de machtsverhoudingen tussen de koninkrijken Portugal en Castilië (Spanje bestond nog niet) hertekend worden. Om een oorlog te vermijden werd, onder toezicht van Paus Alexander VI, een overeenkomst opgesteld waarbij op de (toen gekende…) wereldkaart, een fictieve lijn werd getrokken van pool tot pool en die de Atlantische Oceaan in twee deelde. De Oostelijke kant werd toegewezen aan Portugal, de westelijke aan Castilië. Die lijn bepaalde in belangrijke mate de invloedssfeer in de betrokken landen met gevolgen die tot op vandaag nog duidelijk zijn. Zo viel een deel van Zuid-Amerika (de meest oostelijke kant) binnen de invloed van Portugal - daar spreekt men nog steeds Portugees (bv Brazilië). De westelijke kant van dit continent, dat pas later “ontdekt” werd, kwam onder (later) Spaanse invloed, waardoor men daar nog steeds Spaans spreekt. Boeiend toch ? In 2007 werd het Verdrag van Tordesillas toegevoegd in het Unesco “Memory of the World Register”. Een belangrijk document dus. Hier werd wel degelijk (wereld-)geschiedenis geschreven.
De rest van de dag wordt besteed aan de was en andere kleine zaken die niet veel energie eisen…
Gereden: 0km.

Maandag 3 juni
Tegen de middag de camping verlaten en naar Valladolid gereden. Een grote stad maar we kenden er een parking voor campers die toch wel wat schaduw gaf en waar we Mwenzi dus konden stallen terwijl we een bezoekje brachten aan de oude stad en vooral de Plaza Major en de Mercado. Deze laatste is ook weer zo’n prachtig relict uit vervlogen tijden. De winkelstalletjes zijn er nog steeds maar zijn nu hypermodern. Toch echt de moeite en we kopen er wat fruit en Iberico ham. Op het Plaza Major nemen we lunch. We blijven tot na 18u op de parking vanwege de warmte en rijden dan via enkele kleine wegen en kleine dorpjes tot Pesquera de Duero. Even buiten het dorpje ligt een bedevaartskerkje die helemaal opgetrokken is uit stenen die uit de velden in de omtrek werden verzameld. Eigenaardige stenen, vol met gaten en sleuven. Het is hier stil en rustig, een goede overnachtingsplek. Morgen staat ons Pesquera de Duero te wachten. De velden in de omtrek staan nu vol met wijngaarden, veel nieuwe, enkele oudere maar veelal vrij grote oppervlakten. We leerden de Pesquera wijn kennen van een Antwerpse wijnhandel en omdat we toch in de buurt zijn… 😉
Gereden: 91km.

Dinsdag 4 juni
We vinden het zelf wel een beetje onbeleefd om zomaar bij een wijngaard binnen te stappen en te vragen of een rondleiding mogelijk is, maar we vinden het nog moeilijker om daarover telefonische afspraken te maken. Maar bij “Tinto Pesquera” waren ze soepel en we kregen om 11u een rondleiding door een Nederlandse gids. En aangezien het enkel wij tweeën waren kregen we een rondleiding in het Nederlands. Beter kan niet. Oprichter en eigenaar van de wijngaard is de nu 84-jarige Alejandro Fernández, een heel eigenzinnig man en dat maakt dat hier op een heel aparte manier wijn wordt gemaakt. De gebouwen omvatten nog steeds een persinstallatie die al enkele eeuwen oud is, een indrukwekkende installatie waar indertijd de druiven van de hele streek werden geperst. Uiteraard is dit nu nog slechts industriële archeologie en wordt alles met de modernste middelen gedaan. De wijn, net als de stichter van het wijnhuis, worden na een aantal hoge onderscheidingen, ook wel “Maestro of Tempranillo” genoemd.
Na de middag rijden we naar het nabijgelegen Peñafiel waarboven een indrukwekkend kasteel hoog uittorent. We verkennen eerst het raar in elkaar zittend stadje en het oudste stadsdeel, de oude Plaza Mayor, waar het zandplein aangeeft dat het nog steeds als arena wordt gebruikt. Spijtig genoeg benemen enkele auto’s het prachtige (antieke) uitzicht. We trekken met Mwenzi helemaal tot boven aan de poort van het kasteel waar we een plaats toegewezen krijgen door een politie-agente. Dat zit mee, we hadden niet echt verwacht om hier een parkeerplek te vinden. We vragen aan de receptie of het mogelijk is om het kasteel te bezoeken maar krijgen te horen dat het enkel met een te betalen rondleiding wordt gedaan die over 20 minuten start maar enkel in het Spaans gedaan wordt. Tja, daar hebben we eigenlijk niet veel aan, ons Spaans is daar te beperkt voor. En dus druipen we teleurgesteld af. Europese subsidies voor een kasteel leiden niet altijd tot meertalige gidsing. Engels lijkt ons toch wel een minimum dat kan aangeboden worden, vooral als de rondleiding verplicht èn betalend is. Terug in Pesquera doen we nog een wandeling langs de Duero en gaan weer op dezelfde plek overnachten. Gereden: 29km.

Woensdag 5 juni
Vannacht is het beginnen regenen, niet constant maar buien die tot de middag duurden. Dat was geleden van de dag dat we op de heenreis naar Portugal, Spanje binnenreden op 26 april ! De mensen in de streek zitten al wel langer op wat regen te wachten. Er werd al overwogen om de wijngaarden te besproeien maar dat moet eerst aangevraagd worden.
Via kleine landwegeltjes slingerden we vanmorgen van dorpje tot dorpje. Overal landbouwgronden, soms wijngaarden maar ook veel koren- tarwe- haver- spinazie- of erwtenvelden. Langs één ervan vinden we, weliswaar op grote afstand, een grazende Ree. Het is echter de “Ribeira de Duero”-streek en de wijnteelt blijft alom tegenwoordig. Rond de middag komen we in Aranda de Duero uit en parkeren Mwenzi op een grote parking waar enkele plekken speciaal voor campers zijn bestemd. Mooi is dat. We trekken meteen het oude stadsdeel in, hier niet ver vandaan.
Bij de tourist-info dienst krijgen we een plannetje van het centrum en we vinden er ook een foldertje dat ons zegt dat Aranda de Duero, de hoofdstad is van het Lechazo (melklam). En ! Dit jaar viert het z’n 19de “Gastronomische dagen van het Gebraden Melklam”… de hele maand juni…
Een ander foldertje geeft een keurig overzicht van de deelnemende restaurants en een overzicht van hun menu met bij allen als hoofdgerecht “Lechazo Asado en horno de leña” - Melklam gebraden in een houtoven. Dat we hier nu terechtkomen is echt een toeval, we hadden totaal geen weet van dit culinaire festival. We besluiten meteen om één van de restaurantjes uit te zoeken om er ons te laten verrassen door deze bereiding. Het is een geweldig succes, heerlijk gegeten. Eenvoudige ingrediënten, eenvoudige bereidingen maar wat een smaken ! Zo lekker ! Aangezien het lunchuur in Spanje pas begint om 14u. waren we op dat uur als eersten in het restaurant waar we pas na 16u buiten stapten (toen er nog gasten binnenkwamen om te lunchen…). We namen een lange siësta in Mwenzi. Gereden: 55km.

Donderdag 6 juni
Vanmorgen, na het ontbijt in de oude stad, zijn we een aantal oude kelders gaan bezoeken. Onder het ouder stadsgedeelte liggen verschillende oude wijnkelders, in totaal 7km lang, die teruggaan tot de 15de eeuw ! Toen al werd hier wijn verbouwd en werd die opgeslagen in deze ondergrondse ruimtes waar een constante temperatuur tussen de 12- en 15ºC heerste. Indrukwekkend wel.
We verlaten Aranda de Duero met als doel Almazán, ongeveer 100km oostelijk. Maar onderweg vinden we El Burgo de Osma en al van verre zien we een indrukwekkende kerktoren en vestingsmuur waar we onmogelijk aan voorbij kunnen. We parkeren Mwenzi op een grote parkeerruimte vlakbij de toegangspoort en gaan met open mond de stadspoort binnen. What a surprise is deze stad ! Prachtige straatjes, gebouwen, sfeer… en bijna niemand te zien…
Omdat het lunchtijd is (14u20…) hebben we geen camera bij en we plannen meteen om dan maar vanavond beelden te maken. We lunchen lekker in Casa Marcelino (dit lijkt echt wel een culinaire reis te worden…). We keren nadien terug naar Mwenzi om de blog klaar te maken. Dit moet vandaag nog. De foto’s van El Burgo de Osma zullen dus voor de volgende blog-pagina zijn. Zeer waarschijnlijk gaan we hier ook overnachten. Gereden: 64km.