Reisverhaal «Fr-Sp19-03»

Najaartrip Frankrijk - Spanje 2019 | Spanje | 0 Reacties 29 September 2019 - Laatste Aanpassing 13 Oktober 2019

Fr_Sp19-03

Dinsdag 1 oktober
Vanmorgen de camping verlaten, een goede camping. Alles was goed uitgekiend, de plaatsen, de voorzieningen. Alles werd ook goed onderhouden. Een verademing als je sommige andere camping met deze efficiëntie vergelijkt. Het goede restaurant vlakbij is ook een pluspunt.
We rijden door de “Sierra de Grazalema” en het “Parque Natural Los Alcornocales”, waar we zelfs even door Los Angeles rijden, naar Tarifa, iets ten westen van Gibraltar. We zien het grote rotsblok liggen maar verkiezen een hoog uitkijkpunt net voor Tarifa waar we nogal wat prooivogels zien vliegen. De zuidelijke tocht van de trekvogels is duidelijk al begonnen. We menen dat de wind niet echt goed is en dat vele vogels hier wat rondhangen voor ze de oversteek naar het Afrikaanse vasteland wagen. We zien het continent trouwens duidelijk liggen aan de overkant van de nauwe zee-engte die de Atlantische Oceaan verbindt met de Middellandse Zee. Even verder, aan het “Observatorio del Estrecho” staan een aantal vogelaars met telescopen de vogeltrek gade te slaan. We zien ook grote aantallen windmolens staan. Het is toch verwonderlijk, misschien aanstootgevend, dat er net op deze plek, waar miljoenen vogels jaarlijks moeten passeren, zoveel van die wieken worden opgesteld 🤯.
Onze halte voor vandaag ligt in Barbate, de grootste Tonijn visserijhaven van Spanje. We wandelen even door het stadje maar het is te heet en we zoeken dan maar wat sneller het toerismebureau op. We boeken twee tickets voor een bezoek aan het Tonijnmuseum voor morgen. We zullen overnachten op de camperplaats nabij de jachthaven. Gereden: 186km.

Woensdag 2 oktober
We hadden tickets voor ons bezoek aan het tonijnmuseum van “La Chanca” om 12u30. Dus vertrokken we rond 9u30 voor ongeveer 14km in oostelijke richting zoals onze GPS ons aanduidde. Nog genoeg tijd om onderweg een koffietje te drinken en even langs de vuurtoren van Trafalgar te rijden. Maar even voor 12u ondervinden we dat de GPS ons op een verkeerd spoor heeft gezet, de aangegeven straat bestaat namelijk ook in het stadje waar we nu zijn, alleen, we zijn hier niet meer in Barbate. Terug naar Barbate dus en daar op zoek naar het industrieel terrein en het tonijnmuseum. Net twee minuten vóór tijd arriveren we … oef !
Er was ons een Engelstalige rondleiding beloofd maar omdat we de enigen waren… werd het een Spaans gesproken editie met nog zes Spaans-sprekende bezoekers. Dat gebeurt hier wel meer.
Het was wèl de moeite. We kregen een goede uitleg over de Tonijnvangst in dit deel van Spanje (voor wat we er van konden verstaan) en er werd zelfs een volledige tonijn van 150kg voor ons vakkundig gefileerd en kregen alle delen van de vis een benaming toebedeeld.
Tot slot kregen we een in het winkeltje een degustatie van enkele tonijn-bereidingen. Boeiend en lekker.
Van Barbate gaat het naar Cádiz, het eigenlijke hoofddoel van onze reis. We parkeren Mwenzi op een betaal-parking in het havengebied.
Wie onze verslagen eerder las weet dat we niet graag grote steden aandoen. Voor Cádiz maken we deze keer een uitzondering omdat we een uitzending van Rick Stein over deze stad hebben gezien, een culinaire uitzending dus… met hier en daar wat cultuur… 😉.
Na aankomst zoeken we meteen het tourist info op voor een stadsplan en trekken de oude stad in voor een eerste verkenning. Morgen komt de Hop-on-Hop-off aan de beurt. Gereden: 96km.

Donderdag 3 oktober
Gisteren-avond hoorden we rond 20u een trommelaar op de nabijgelegen wandelkaai. Die kreeg al gauw het gezelschap van een trompettist hoorden we. Rond 21u30 was dit gezelschap al aangezwollen dat we de indruk hadden dat er een volwaardige fanfare stond. Tijd om een kijkje te gaan nemen. Op 100m afstand vonden we een groep muziekliefhebbers die prachtige muziekstukken brachten (inoefenden), sommige in de stijl van Goran Bregovitc. In totaal waren er 95 musici, waarvan 15 trommelaars. De rest allemaal koperblazers. Het merendeel waren jonge muzikanten en de repetitie duurde tot 23u.
Na een volle tour met de Hop-on-Hop-off-bus zijn we weer de stad ingetrokken naar een paar adresjes die we hadden opgezocht.
Het waren de Feniciërs die al in de 11de eeuw voor onze tijdrekening een stad stichtten die ze Gadir noemden. Het zou de eerste stad in West-Europe zijn geweest. Eeuwen later noemden de Romeinen de stad Gades. Columbus vertrok tweemaal vanuit Cádiz. Na de ontdekking van de Nieuwe Wereld verhoogde de status van Cádiz als havenstad en nog meer na de verzanding van de haven van Sevilla. Cádiz werd het centrum van de Spaanse handel met de pas ontdekte gebieden, driekwart van de aangevoerde rijkdom bleef hangen in Cádiz en omgeving. Het werd een “place to be” en kerken, monumenten en patriciërswoningen verrezen als paddenstoelen uit de grond. Echter, na de onafhankelijkheidsoorlogen van 1820 en het verlies van haar koloniën, verloor Spanje een belangrijke bron van inkomsten.
De straatjes in Cádiz zijn meestal nauw en hoog bebouwd, mooi ook. Er kan trouwens niet meer bijgebouwd worden in het oude centrum want de meeste gebouwen zijn geklasseerd en er mag niets afgebroken worden. Men is wel bezig met de heraanleg van een aantal straten voor het wegverkeer.
Op dat gebied is het erg opvallend hoeveel fietspaden er rondom het centrum liggen. De scooter en de brommer worden hier ook erg veel gebruikt.
Na een uitstekende lunch in een restaurantje gespecialiseerd in gefrituurde vis (Freiduría Los Flores), trokken we naar de Mercado. Een ongelofelijk schouwspel dat elke bezoeker van de stad moet gezien hebben. Wat een aanbod ook weer. We kochten ons een stukje “Morillo de Atun” (een stuk uit de kop van de Tonijn en bekend als het lekkerste deel van de vis). We verorberden de verse heerlijkheid ter plaatse. Een dag Cádiz betekent te veel om neer te pennen, we doen morgen verder.
Gereden: 0km.

Vrijdag 4 oktober
We wilden al lang eens een typisch ontbijt nemen met “Churros”. Daarvoor trokken we naar de buurt van Cádiz waar men dit gerecht ’s ochtends serveert, de “Plaza de las Flores”. Maar eerst kwamen we langs de “Plaza de España” waar het hoge gedenkteken staat ter ere van het feit dat hier, in Cádiz, de eerste Spaanse grondwet werd besproken en vastgelegd in 1812. Dat was nog twee jaar voordat Spanje (met hulp van de Britten en de Portugezen) eindelijk de Fransen hadden ‘buiten-gebonjourd’.
Na ons Churros-ontbijt maakten we een wandeling naar het “Castillo San Sebastián” waar we enkele Strandlopertjes konden observeren. Een wandeling naar de parking om Mwenzi op te pikken maakte een voorlopig einde aan ons verblijf in Cádiz. Boodschappen doen en tanks ledigen. Daarvoor moesten we zo ver rijden dat we uiteindelijk beslisten een camping op te zoeken voor het weekend. We zijn nu in “El Puerto de Santa Maria” op camping “Las Dunas” waar we twee nachten willen blijven. Gereden: 29km.

Zaterdag 5 oktober
Complete rustdag. Weliswaar met wat werk aan het fotomateriaal, de waterkraan herstellen (bleek maar een poging tot…), nog wat prullaria en een ontspannend bezoek aan het plaatselijke restaurant. Gereden: 0km.

Zondag 6 oktober
Vanmorgen terug naar ‘onze’ parking in Cádiz vertrokken. Direct de stad ingetrokken want we wilden zeker een plaatsje in restaurant “Bar Pajoro Pinto” het vroegere “Taberna El Tio de la Tiza”.
We zeiden het eerder dat Rick Stein, en z’n culinair programma over Cádiz, één van de redenen was waarom we naar hier zijn afgezakt. Wie dit programma wil zien kan https://www.dailymotion.com/video/x6rv08i intikken. Hopelijk geniet je ervan. Dat deden wij in elk geval.
We waren echter veel te vroeg want de lunch ging pas vanaf 14u… het Spaanse uur. Tafeltje gereserveerd en nog een wandeling gemaakt in het oude stadsdeel. Apéritief genomen in Casa Manteca (een must do…). Aan ons gereserveerd buiten-tafeltje bij “Bar Pajoro Pinto” hadden we een heerlijke lunch met oa. “Tortillas de Camarones” (taartje van kleine-garnaaltjes), “Boquerones en Vinagre” (Ansjovis in olie, azijn en knoflook) en “Ortiguillas” (zeeanemoon of de Anemonia sulcata). Heerlijk gegeten.
Nadien wandeling gemaakt langsheen de Mercado, de Plaza de la Catedral en de Plaza San Juan de Dias. En we willen hier toch even stipuleren dat we het onwaarschijnlijk vinden dat we inkom zouden moeten betaald hebben om de kathedraal te betreden. Er stond een heuse publicitaire stand in de inkomhal… Onwaarschijnlijk dat deze ”God”, die hier de scepter zwaait, zulk kapitalistische melkerij zou dulden. Onmogelijk dat dit “Zijn” bedoeling kan zijn… Wij dachten dat een kerk, het huis van god, open staat voor iedereen en altijd toegankelijk moet zijn ! Blijkbaar is dat niet zo, al is het geornamenteerd met al het goud van Zuid-Amerika…
We hebben voor morgen twee E-scooters besteld waarmee we de zuidelijke kust van het schiereiland willen verkennen, We deden dat al eerder met de bus, maar het kan anders en minder snel ook. Gereden: 27km.

Maandag 7 oktober
Met de E-scooter (een elektrische aangedreven step) naar de zuid-oostelijke kust van Cádiz.
Het is soms een raadsel hoe sommige mensen zaken kunnen doen. We hadden met de mevrouw van de Biker-Shop afgesproken dat we de E-scooters zouden ophalen van zodra de winkel openging, 10u dus… Het werd ruim 10u30 voor ze arriveerde en we konden vertrekken. We hadden intussen ook al zelf beslist om de huurtijd in te korten omdat we te voet naar het restaurant “La Marea” wilden gaan. We reden echter een hele tocht rondom het oude gedeelte van Cádiz, deels over het nieuw aangelegde fietspad, deels over voetpaden. Het was een leuke kennismaking met dit nieuwe transportmiddel.
Een flinke wandeling dan tot het restaurant waar we lekkere “Paella” aten. Gevolgd door een even flinke wandeling terug met enkele tussenstops om vocht op te nemen… Het was een stuk warmer vandaag, minder wind en dus minder friste. Het was vandaag ook een lokale feestdag en dus was er heel wat volk op de been.
Vanavond, terug bij Mwenzi, deden we een lange babbel met een Schots koppel dat we eerder in Albacete hadden ontmoet en een tweede keer enkele dagen terug op de camping. Nice people.
Gereden: 0km.

Dinsdag 8 oktober
Omwille van de feestdag gisteren moesten we tot vandaag wachten om naar de bank te gaan waar eergisteren onze bankkaart in de ATM-automaat verdween. Geen manier om ze terug te krijgen en alles was gesloten tot op vandaag. We bleven ter plekke tot we de kaart via “Cardstop” hadden kunnen laten blokkeren. Maar vandaag willen we toch even de bankverantwoordelijke spreken over het voorval.
Vandaag rijden we naar Jerez de la Frontera waar we een Jerez-Sherry & Brandy bodega bezoeken. De “Bodega Fondador” is bekend om z’n Harvey’s dranken. Eén van hun distillaten is zelfs hier in Spanje niet te koop, alles gaat naar Engeland. Goede rondleiding in het Engels en een interessant museum. De Jerez-dranken worden enkel gemaakt in het gebied tussen de drie steden die we de laatste tijd bezochten, hetzij Jerez de la Frontera, Puerto de Santa Maria en Sanlúcar de Barrameda. Maar om hier langer te blijven is het tè warm en dus rijden we verder naar Sanlúcar de Barrameda waar we op een parking schaduw vinden èn een goede slaapplaats. We zitten ook niet ver van de kust en de monding van de Rio Guadalquivir. Aan de overzijde van de rivier ligt het “Parque National de Doñana”. Na een zons-ondergang-wandeling, dineren we voor een laatste keer aan de kust in restaurant “Casa Bigote”. Buiten een goede keuken is er een gezellige eetruimte. De laatste keer aan de kust want ook hier is praktisch geen wind en lopen de temperaturen ongezellig hoog op. We hebben beslist om meer het binnenland in te trekken. Een heel stuk dus want de weerkaart geeft temperaturen boven de 30ºC tot net boven Madrid. Het blijft ook droog, heel Spanje smacht letterlijk naar regen. Wij naar redelijke temperaturen. Gereden: 69km.

Woensdag 9 oktober
Vanmorgen noordelijk vertrokken, onder Sevilla door naar Córdoba en Ciudad Real tot “Torralba de Calatrava”. Ten noorden van de Jerez-streek zagen we buiten de wijngaarden enorm veel katoenplantages. Later, boven Córdoba zaten we weer tussen de Kurk- en Steeneiken in dehesa’s met schapen en Iberische varkens. We zitten hier in Extremadura.
In Torralba de Calatrava wilden we de camperplaats gebruiken om te overnachten maar die ligt in volle zon en het beton is snikheet. In het centrum vinden we een parking waar we wat kunnen afkoelen onder enkele bomen. We wachten hier tot de zon lager staat en rijden dan door tot het “Parque National de las Tablas de Daimiel” een belangrijk wetland-gebied dat veel trekvogels een rustplaats biedt. Het wordt ook, voor een nacht, onze rustplaats. Hopelijk bevat dit ‘wetland’ nog wat water want de riviertjes die we onderweg zagen waren allemaal ‘Rio Seco’. Gereden: 477km.

Donderdag 10 oktober
Gisteravond en vanmorgen kwamen grote vluchten ganzen overgevlogen, we houden het op Grauwe gans. ’s Morgens een flinke wandeling gemaakt doorheen het Parque National de las Tablas de Daimiel. Meteen viel op dat de grootste waterpartijen droogstonden. We zagen heel wat dode vissen liggen op de met krimpscheuren bezaaide bodem. In sommige kleinere waterpartijen stond nauwelijks 10cm water. Het wetland is een “dry-land” geworden. Toch was er wat fauna te vinden. We zagen nogal wat kleine zangvogels, een Bruine kiekendief, Steltkluut en enkele andere steltlopers. Het gebied is echter veel rijker dan dat. Dat bewijst onder andere de aanwezigheid van een flinke populatie Otters. Interessant gebied. Hopelijk krijgen ze snel wat hemelwater zodat de biotopen zich kunnen herstellen.
Rond 11u was het alweer te warm om nog in de zon te lopen. We rijden verder noordwaarts tot in Puerto Lapice, een dorpje bezeten door Don Quichote en z’n kompaan Sancho Panza. We bezoeken er een rijkelijk uitgerust privé museumpje. Miguel de Cervantes beschreef in 1605 het legendarische koppel in zijn beroemde boek, “El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha”. Hij zou hier nog gewoond hebben. Boven op een heuvel achter het dorpje zien we drie windmolens, de echte witte Spaanse windmolens die Don Quichot als reuzen aanzag en ze te lijf ging. We zitten hier inderdaad al in “Castilla la Mancha”, de grootste deelstaat van Spanje. Even noordelijker, in Campo de Criptana, vinden we nog eens zeven molens, allemaal boven op de berg achter het stadje. Na een korte fotosessie rijden we verder, lekker met de airco aan. Ons einddoel voor vandaag werd La Almarcha, waar we aan de voet van het kasteel een heuse camperplaats vinden. Hier kunnen we rustig slapen en morgen de tanks ledigen. Gereden: 168km.

Vrijdag 11 oktober
We plannen vandaag grotendeels kleine wegeltjes door het gebergte zodat de gemiddelde snelheid vrij laag is. Maar dat doet er niet toe, meestal is dat synoniem voor mooie landschappen. En het was ook zo. Via Olivares de Júcar rijden we naar Cuenca, de provinciehoofdstad. Het is ook tot Unesco Werelderfgoed uitgeroepen en wordt omringd door de diepe kloven van de Rio Júcar en de Rio Huécar. Het is vooral bekend om z’n “Hangende Huizen”. Wat dat inhoud zien we als we ze via een wandeling naar de San Paulo-voetgangersbrug die over de kloof van de Rio Huécar hangt. De huizen behoren tot de barokke civiele bouwkunst van de 18de eeuw en zijn vorige eeuw gerestaureerd. Een wandeling naar het oude centrum en de mooie Plaza Major lonen. Wat ons aan de kathedraal opviel was dat het steenhouwwerk in heel goede staat was, net alsof het gisteren uitgebeiteld was.
Plaatselijke producten die we in Cuenca vonden zijn zwarte look en uiteraard Manchego kaas.
Net voorbij het dorpje Buenache de la Sierra vonden we een grote verzameling dode bomen die een kunstenaar daar had geëtaleerd en die op die manier mensen, dieren, handelingen end. uitbeeldden. Boeiend hoe sommige dingen een heel andere vorm en betekenis krijgen.
Onze rit gaat verder via de CM2104 en de CM2105 over Valdecabras en Huélamo tot we net voorbij de deelstaatgrens in Aragon komen. Deze prachtige weg (vandaar dat we ook de nummering meegeven) is er eentje om in te kaderen. Kilometers doorheen bossen, door kloven en over sierras van meer dan 1600m hoogte met prachtige panorama’s. De weg telde meer haarspeldbochten en hellingen van +10% dan we wilden tellen. We snoepten er toch van. Onderweg reden we ook een stuk door het natuurgebied “Serrania de Cuenca”. Misschien is de weg nog beter in de andere richting omdat je dan van hieruit Cuenca binnenrijdt en het subliem is als de eerste huizen opduiken bovenop de kloof.
Rond 16u vonden we een parking in de “Montes Universales” waar we willen overnachten. De rit van vandaag was vermoeiend genoeg om wat vroeger te stoppen. Verrassend genoeg blijkt hier, op 1593m hoogte, de bron te liggen van de Rio Tajo. Niet ver van de parking ligt een klein beekje waar nog wat water in staat, dit wordt, met 1090km lengte, de langste en grootste rivier van het Iberisch schiereiland die in Portugal in de Atlantische oceaan uitmondt. Wat een toeval weer dat we hier terechtkomen. Gereden: 139km.

Zaterdag 12 oktober
Gisterenavond aten we voor het eerst zwarte look… mens, wat een heerlijkheid. Een ware delicatesse.
We zijn niet erg vroeg vertrokken want het was vrij bewolkt. Maar onderweg kwam de zon toch tevoorschijn. We zitten nog steeds rond de 1500m hoogte en dus is er echt wel aangenamere temperatuur dan de afgelopen anderhalve maand. In het kleine Frias de Albarracín gaan we een koffie drinken en proberen we een mail door te sturen naar een jarige. Ook hier krijgen we nauwelijks verbinding. We zijn in de Sierra de Albarracín, even ten westen van het beschermde landschap van “Los Pinares De Rodeno” en willen graag naar een camping in de omgeving van Terriente. Onze GPS stuurt ons vanuit Frias een zijweg op die niet eens op onze kaart staat, maar deze keer vertrouwen we het zaakje. Vanop de smalle weg die ons over een bergkam leidt zien we een prachtig landschap met in de verte het dorpje waar we koffie dronken. Adembenemend. Wat een prachtig wegeltje weer. Een eindje voorbij het bergdorp Moscardón komen we aan in camping El Algarbe, niet ver van Terriente. Een uitgesproken wandelgebied.
Voor ons is het tijd om te ontspannen en o.a. wat blog-werk te doen. Maar de wifi is zelfs met onze booster te zwak. Uitstel dan maar weer. Gelukkig hebben we de verjaardagsmail toch kunnen verzenden. Het is weekend en dus is er nogal wat volk op deze camping. Hier en daar zien we grote hoeveelheden paddenstoelen in manden, in dozen en zelfs bomvolle curverbakken. Zelf geplukt in de bossen, zo blijkt. We mogen een foto maken. De paddenstoelen worden naarstig gekuist, ze gaan vandaag nog in de pan. Gereden: 26 km.