Reisverhaal «Sc18-02»

Ierland 2018 - Schotland 2018 | Verenigd Koninkrijk | 0 Reacties 08 Mei 2018 - Laatste Aanpassing 08 Mei 2018

Sc18-02

02/05 Gisteren, toen we toekwamen op de parking van Lochwinnoch begon het te regenen en soms te gieten… vanmorgen scheen de zon maar het water in het loch (het meer) was met meer dan 20cm gestegen…dat zagen we goed aan de stijger langsheen het wandelpad die helemaal onder water stond. Met droog weer zijn we dus richting noord-oost doorheen ‘Glasgow’ gereden, en dan via ‘Stirling’ naar ‘Perth’. Van daar zijn we de grote banen afgereden en via de kleinere A93 via ‘Scone’ noordwaarts gereden, de Grampian Mountains in. Het laatste stadje dat we tegenkwamen vooraleer de bergen in te rijden was ‘Blairgowrie’ waar we wat inkopen deden. Vandaar gaat het pal noordwaarts tot ‘Braemar’ en de plaatselijke camping, knal in het ‘Cairngorm National Park’ een parade paardje van Schotland. We willen, vóór het verlengde weekend nog de was doen. Een toeristische plek als de Cairngorm N.P. zal alleszins vollopen in komend weekend en dus willen we “wat aan de kant kunnen blijven”. Alhoewel we onderweg wel enkele flinke buien moesten trotseren hadden we vanaf Blairgowrie droog weer en dat was mooi omdat we, eenmaal in de bergen, toch wel doorheen mooie landschappen reden. Even voorbij het hoogste punt op de weg, de ‘Devil’s Elbow’ (op +/- 600m) zagen we verschillende keren vrij grote groepen Edelherten op de hellingen van het gebergte. Groepen van 20- tot 30 dieren zelfs. We hebben geen pogingen ondernomen om ze te benaderen, dat zou onzinnig zijn en de dieren nutteloos verontrusten. We genieten wel van op afstand van hun aanwezigheid. Schitterend gebied trouwens, het landschap is als een camouflagedeken, vlekken van grasvlaktes afgewisseld met enorme stukken heidestruiken. Die zijn nu, na de winter, nog bruinig maar moeten in bloei een enorm prachtig decor vormen. We willen deze streek, nog vóór het verlengde weekend wat beter bekijken en zullen deze camping als thuisbasis gebruiken. In de late namiddag kregen we even de herinnering aan het feit dat Braemar de koudste plek in het land is, we kregen een bui van gesmolten sneeuwvlokken. In de winter werden hier al temperaturen gemeten van -29ºC, terwijl we hier op nog net geen 350m hoogte zitten. Gereden: 209km.

03/05 Van de morgen tot 17u droog maar met een koude wind die de gevoelstemperatuur serieus de dieperik deed ingaan. Een trui en een windstopper was vandaag de aanbevolen kledij. We zijn vandaag niet erg ver weg geweest. Na een wandeling naar en doorheen het kleine dorpje Braemar zijn we via een mooie omweg terug naar Mwenzi gewandeld, geluncht en daarna op visite geweest bij de Queen. Die heeft, 16km hiervandaan, haar Schots buitenstulpje ‘Balmoral Castle’. Het kasteel werd gebouwd in opdracht van Queen Victoria vanaf 1852 en is dus al meer dan 160 jaar het Highland verblijf van de Britse koninklijke familie. Je kan het bezoeken van april tot juni en dat vonden we toch wel even de moeite. Uiteraard kom je niet binnen in de privé-vertrekken (je mag wél in de balzaal…) maar de buitenkant van het kasteel, de stallingen, tuinen, serres en annexen zijn een bezoek zeker waard, vooral nu met al die prachtige Narcissen die mooi open staan. Het oogt natuurlijk wel indrukwekkend, vooral in deze schitterende omgeving die de Cairngorm Mountains zijn. Op de rivier ‘Dee’ kan je nog op zalm vissen. Op het koninklijk gebied leven, buiten de ongeveer 2500 Edelherten, ook Ree, Vos, Boommarter, Otter, Wilde kat, Haas, Rode eekhoorn, Slechtvalk, Kruisbek, Sneeuwgors, Schotse sneeuwhoen en Alpensneeuwhoen, en vooral ook Korhoen en Auerhoen. Het sub-arctische klimaat van heel dit gebied herbergt ook een zeer specifieke alpine toendra vegetatie. In de dalen vinden we nog oorspronkelijke bossen van Caledonische den met prachtige exemplaren op een ondergrond van mossen en heide-struiken.
In de late middag keren we terug naar Braemar waar op 1 september weer een echte ‘Braemar Gathering’ plaatsvindt. Deze ‘Ceilidh’ (Kay-lay uitgesproken) zijn de bekende Highland-spelen gepaard gaande met boomstam-werpen, steenwerpen, koordtrekken etc. Uiteraard zijn er dan ook optredens van ‘Pipes and drums’ en Highland dansen. De Ceilidh in Braemar is de enige is zijn soort die de koningin bezoekt en daar zijn ze dus wel trots op. Gereden: 32km.

04/05 Een mooie, droge dag zal het worden, wel wat winderig maar da’s niet erg. We nemen nog allebei een douche, vullen de ene tank en ledigen de anderen en vertrekken richting ‘Ballater’ waar we een rondwandeling maken. We hebben vandaag trek in een etentje en gaan op zoek naar een zaak waar ze lamsvlees klaarmaken. Niet in Ballater, maar noordelijker in ‘Tomintoul’ is er een restaurantje dat zich gespecialiseerd heeft in ‘Highland Lamb’… en nu ligt Tomintoul toch wel nét op onze route zeker ! Da’s dus geregeld voor vanavond. Maar eerst genieten we nog van de landschappen die we op weg naar onze volgende stop passeren. Net voorbij ‘Cock Bridge’ en ‘Corgarff Castle’ gaan we de ‘Lecht-pass’ over. Mwenzi moet werken want zowel in het stijgende deel als in de afdaling zitten flinke stukken met een hellingsgraad van 20%. Maar het is niet echt een grote moeite voor Mwenzi, alles gaat vlot. Onderweg veel kale bergvlaktes, heidegebied. In de winter is dit een uitgelezen skigebied en we zien boven op de berg verschillende kabelliften.
In Tomintoul zetten we ons op de parking, reserveren een tafeltje in het Clockhouse Restaurant en wandelen nog wat door het dorpje. Het ligt op 345m hoogte en is daarmee één van de het hoogst gelegen dorpjes in de Highlands. Benieuwd hoe dit het lamsvlees ten goede komt. Gereden: 107km.

05/05 Het was (is nog) vandaag een prachtige dag, zonnig met wat wind die de temperatuur draaglijk maakt. We worden echt wel verwend nu. Het lamsvlees gisteren was lekker maar we konden het niet echt tot “specialiteit” kronen, dat moet beter kunnen.
We reden vanmorgen noord-oost tot ‘Keith’ waar we de ‘Strathisla Distillery’ bezochten. Als liefhebbers van Ierse whiskey ligt het eigenlijk niet in onze bedoeling ook nog Schotse whisky distilleerderijen te bezoeken maar voor die van Strathisla maken we graag een uitzondering want hier wordt de bekende ‘Chivas Regal’ gemaakt (…en een heel aparte Strathisla Single Malt van 26 jaar oud). Deze distilleerderij maakt aanspraak de oudste te zijn in Schotland maar er zijn er natuurlijk wel meer die dat doen, het is naar onze mening wél de mooiste. De beelden die we namen zullen wel voor zich spreken. We kregen ook een goede gids mee die ons doorheen de verschillende stappen van het whisky-maken leidde. We zitten hier ook in de ‘Speyside’ een streek die barst van de whisky-brouwers. 56 distilleerders tellen we hier en op ons parcours vandaag passeren we er meerdere van. Het is dit weekend ook het “Spirit of Speyside Whisky Festival” met in de aangesloten dorpen proeverijen, bezoeken, whisky-beurzen en zelfs whisky-veilingen. Het stikt er dan ook van de whisky-liefhebbers en we hoorden en zagen al verschillende kleine groepjes Duitsers, Denen, Nederlanders e.a. Na ons bezoek reden we zuid-west naar ‘Abelour’ waar we een overnachtingsplek weten. We zijn er ook wat inkopen gaan doen en zo vonden we er ook de ‘Spey Larder’, een specialiteiten winkeltje waar je geen al te grote netzakken mag mee naartoe nemen… té gevaarlijk. Een prachtige zaak trouwens waarvan de eigenaresse ons trots toevertrouwde dat ze de zaak 17 jaar geleden kochten en dat de van 1864 daterende schabben allemaal nog authentiek zijn en de 6,5m lange mahonie-houten toog uniek is in Schotland. Abelour is ook de thuisbasis van ‘Joseph Walker’, de fabrikant van de Walkers-koekjes die, verpakt in de bekende rode-tartan verpakking, wereldwijd bekend zijn.
Toeval is ook dat er hier dit weekend een “Wereldkampioenschap BBQ” plaatsvind, waarbij ploegen uit verschillende landen het tegen elkaar opnemen om de lekkerste stukjes vlees aan een jury te presenteren. We zagen teams uit Australië, de VS, Duitsland, Nederland en enkele Britse teams. Blijkbaar is dit een groeiende competitievorm want de inschrijvingen voor volgend jaar zijn al het dubbele van dit jaar. Een Belgisch team was niet aanwezig… Gereden: 75km.

06/05 Weer een mooie lentedag. Ook aan de plantengroei zien we dat ook hier, in de ‘Highlands of Scotland’ de lente ingetreden is. Alom staan nu ook hier de Narcissen in bloei, massaal soms. Natuurlijk zijn die allemaal aangeplant maar in de bossen en in de wegkant zien we soms ook tapijten van Bosanemoon, Sleutelbloem, Speenkruid en Pinksterbloem. Ook de bomen komen nu volop in ontluikende blaadjes. We reden vandaag via ‘Craigellachie’ via ‘Archiestown’ naar ‘Grantown’ en dat laatste stuk van de B9102 was, tot hiertoe, het mooiste wegeltje dat we tijdens deze reis al deden. Prachtige weg ! We zagen, naast de voornoemde bloemenperken ook een Ree maar vooral opvallend veel Fazanten langs de weg, van beider geslacht. Onwaarschijnlijk veel moeten we zelfs zeggen. Heel eigenaardig. Van ‘Grantown’ ging het via ‘Nairn’ naar ‘Culloden’ en meer bepaald het ‘Culloden Battlefield’. Hier kwam op 16 april 1746 een wreed einde aan de Schotse opstand tegen de Britse overheersing. Op nauwelijks een uur tijd werden méér dan 1600 Schotse vrijheidsstrijders afgeslacht door een Britse, beter bewapende overmacht. Er werd echter geen medelijden betoont voor diegenen die zich overgaven of op de vlucht sloegen. Ook zij werden zonder pardon vermoord door een Britse hautaine pletwals. Latere speurtochten naar medestrijders en sympathisanten mondde tevens uit in wrede moord- en lynchpartijen, gevangennemingen en latere deportaties naar ‘De Nieuwe Koloniën’ (de VS en Canada). De boeken van “De Reiziger”-cyclus van Diana Gabeldon kunnen we in dit verband bijzonder aanraden. Het is een geromantiseerd verhaal maar het geeft een heel goed tijdsbeeld van hoe daar de vork in de steel zat. Bijzonder boeiende literatuur. Het informatie-centrum ter plekke viel eigenlijk wat tegen. Slecht verlichte uitstalkasten, zeer veel leesvoer dat verwarrend opgesteld was en beeldmontages die onduidelijk waren door binnenvallend licht (nu de zon scheen…).
We gaan de stad Inverness niet bezoeken omdat we vermoeden dat we er geen goede rustplaats zullen vinden voor Mwenzi. We zoeken dus een plek op even buiten de stad en zullen daar overnachten. Morgen gaat het weer noordwaarts. Gereden: 130km.

07/05 Weer een prachtige dag, frisjes met af en toe echt koude wind maar droog met zonnige periodes vanaf 15u. We bereden vandaag de A9 via ‘Inverness’ tot de afslag met de B9176 via ‘Dalnavie’, ‘Bonar Bridge’ en ‘Lairg’ waar we de A836 namen. Een weg die net breed genoeg was voor Mwenzi maar voor het tegemoetkomende- of voorbijstekend verkeer voorzien van uitwijkplekken. Deze “éénbaanswegen” hadden we al eerder bereden maar het blijft verrassend hoe goed dit werkt (als er niet ál te veel verkeer is natuurlijk). Hoffelijkheid is één van de fundamenten op deze wegen en bij het mekaar kruisen wordt dan ook altijd een vriendelijk handgebaar gemaakt. Tot ‘Tongue’ rijden we zo 60km noordwaarts. Onderweg zien we een koppel Edelherten de baan oversteken. Ook dan is zo’n uitwijkplek handig… In de omgeving van Tongue lunchen we en maken een wandeling doorheen de velden vanwaar we de 764m hoge ‘Ben Loyal’ kunnen zien. We horen ook voor het eerst dit jaar een Koekoek roepen. Later op de dag steken we de baai ‘Kyle of Tongue’ over en vinden een prachtige overnachtingsplek even voorbij de brug aan de oever van de baai. We maken nog een wandeling in de omgeving en genieten van de windstille avond en het prachtige uitzicht in een ondergaande zon. Als we rond 20u45 in Mwenzi wat zitten te lezen horen we vlakbij een Koekoek… héél vlakbij want rondom ons is er zo goed als geen vegetatie… de vogel zit boven op Mwenzi “koekoek, koekeoek” te roepen en wordt uiteindelijk verjaagd door een klein vogeltje, een Piepertje misschien ? Wat een plek ! Gereden: 163km.

08/05 Bewolkt en na de middag heel veel wind. We reden vandaag verder via de A838 en genoten van de prachtige vergezichten over de heuvels, bergen en baaien. Vooral in de omgeving van ‘Loch Eriboll’ maakten we regelmatig een stop om van het uitzicht te genieten. Eriboll is oud-Noors voor “boerderij bij het strand”. Britse soldaten, die hier tijdens WOII gelegerd waren, noemden de baai ‘Loch Orrible’ omwille van het slechte weer. Het was echter een goede diepzeehaven voor de Engelse vloot en in mei 1945 gaven 30 Duitse U-boten zich hier over.
Het plan was om vandaag tot ‘Durness’ te rijden en daar de camping op te zoeken om onze tanks nog eens te ledigen en te douchen. Dat is dan ook gelukt maar we hadden kort vóór de camping een aanrijding met een Britse huurcamper. Niets ergs, enkel onze rechterspiegel is in flarden en zal moeten vernieuwd worden. Zot genoeg gebeurde de aanrijding op een “breed” stuk weg in Durness maar de Volkswagen die ons aanreed nam de bocht nogal kort en reed dus op ons baanvak. Geen manier om dát te ontwijken omdat wij in de binnenbocht zaten en geen kant meer op konden. De huurcamper werd bestuurd door een jonge chauffeur die meteen zei dat “deze wagen wel breder is dan een “gewone” wagen”… tja, daar moet je rekening mee houden als je d’r mee rijdt niet ? We zijn benieuwd of de verzekering ons daarin zal bijstaan want de huurcamper kon geen verzekeringsdocumenten voorleggen. We zien wel. Na de middag is het nog erg winderig maar de zon komt af en toe eens piepen. Gereden: 45km.