Reisverhaal «USA 10»

Canada & Noord Amerika | Verenigde Staten | 0 Reacties 06 December 2016 - Laatste Aanpassing 14 December 2016

USA 10

07/12 Bewolkt, 2°C later tot 10°C. Vanuit Willcox zuidwaarts naar het Chiricahua National Monument & Wilderness dat in 1924 werd opgericht. Het gebied is ongeveer 47 vierkante kilometer groot en 86% ervan is wildernis. Het ontstond 27 miljoen jaar geleden door een aantal uitbarstingen van de Turkey Creek vulkaan die 3100 vierkante kilometer bedekte met asse die tot 2000 voet dik werd. De superhete asse vormde lagen grijze rotsen, rhyoliet genoemd. In de loop van de tijd werden deze rotsen geboetseerd door regenwater -en winderosie. Het resultaat is indrukwekkend. Het land werd sinds 1400 bewoond door de Chokonen-groep, één van de vier groepen van de Apachen-stam. Zij werden de Chiricahua-Apachen genoemd en het gebied dankt zijn naam aan hen. Chief Cochise en Geronimo zijn de meest bekende leiders van de Apachen in hun strijd tegen de kolonisators die hun land inpalmden. Een groep rotsen, die de vorm heeft van een aangezicht, werd naar de vredelievende Cochise genoemd. We kunnen niet zeggen of de gelijkenis treffend is omdat er geen enkele afbeelding bestaat van de man maar je moet echt niet veel fantasie hebben om indiaanse gelaatstrekken te herkennen. We wandelden een mooi maar ruw pad tot de op 2228m hoogte gelegen brandwachterhut waar we prachtige panorama’s hadden. Het weer werkte spijtig genoeg niet mee. We vonden een plek om te overnachten op de plaatselijke Bonita Canyon campground, niet veel volk en dus gegarandeerd een stille rustige nacht. Gereden: 82km.

08/12 Zon, van 3°C om 6u45 tot 16°C. Vandaag was het met pozen echt mooi weer, uit de wind zelfs warm. We kregen dan ook de gelegenheid om het landschap op een betere manier te beleven. Tot drie maal toe zijn we tot boven gereden om de rotsen in de wissellende lichtomstandigheden van ’s morgens, ’s middags en ’s avonds te kunnen zien. Vanmiddag maakten we ook een wandeling in de Bonita vallei naar de Faraway Ranch. Die werd hier in 1888 gebouwd door een geïmmigreerd Zweeds echtpaar, Neil en Emma Erickson. Zij waren de eerste “settlers” in deze streek, kort na de overgave en deportatie van de Apaches. Hun oudste dochter en haar echtgenoot zorgden er later voor dat het gebied bekend geraakte en lobbyden voor de bescherming ervan. Na de dood van de drie Erickson kinderen werd de ranch opgenomen in het nationale park als een historische site. De ranch is volledig beschermd. In het VC staan drie prachtige maquettes die duidelijk de evolutie tonen die het gebouw onderging sinds het eerste bouwsel. Boeiend om te zien hoe mensen er in slaagden in deze ruwe omgeving te overleven, en beter nog, het gebied zo te leren waarderen en dit uit te dragen, dat ze er in geslaagd zijn het een beschermde status te bezorgen. De naam van de ranch is trouwens gegeven door de kinderen die de ranch zo ver van alles verwijderd vonden. Wilcox was/is het dichtstbijzijnde stadje op 80 km. In die tijd moet dat echt heel ver geweest zijn. Wij reden hier naartoe op een mooie asfaltweg.
De infrastructuur van het National Monument werd grotendeels aangelegd in de jaren ’30 door het “Civilian Conservation Corps”, een korps opgericht door president Franklin D. Roosevelt. Het waren in totaal 3,4 miljoen jonge mensen, zwaar getroffen door de depressie na de eerste wereldoorlog, die in dit kader werkten aan de opbouw van de Nationale Parken in de USA tot 1942. Gereden: 45km.

09/12 Zon, van 0°C tot 19°C. We reden vandaag door weidse landschappen in de Sulphur Springs Valley van Cochise county in Arizona. Waar borden langs de weg waarschuwen voor stofstormen (duststorms). Die kunnen soms zo hevig zijn dat de zichtbaarheid nul wordt en auto’s langs de weg moeten halthouden tot de storm geluwd is. Gelukkig genoeg niet vandaag. Via Sunizona en Pirtleville kwamen we in Bisbee. Deze (historische-) mijnstad bevat een aantal open kopermijnen die al lang stilliggen. De gaten in de aarde zijn er nog wel en bieden een trieste aanblik. Het stadje is echter zeer levendig en bevat mooie gebouwen. Alhoewel er van urbanisatie weinig sprake is -zoals in de rest van de VS trouwens- heeft het een bepaalde charme. We maakten gebruik van de bibliotheek om wat mail-werk te doen. Een bibliotheek die trouwens druk bezocht werd. Van daar ging het noordwaarts tot Tombstone. Een echte “Far West- town” die we morgen zullen bezoeken. We hebben een plaatsje bezet op een campground die even buiten Tombstone ligt en gratis shuttles aanbied naar het stadje.
Gereden: 207km.

10 & 11/12 De hele dag zonnig na een lichte vorst ’s nachts, tot 25°C. Gedurende twee dagen hebben we Tombstone bezocht. Lijkt veel maar we hebben ook de was gedaan en gekuist. Ook de boordcamera (dashcam) moest nagezien worden en daar kroop nogal wat tijd in omdat daarbij de radio moest uitgebouwd worden.
Tombstone was in eerste instantie een zilvermijn stadje dat in 1879 ontstaan is. Het is vooral bekend om een vuurgevecht dat zich afspeelde in oktober 1881 tussen een aantal veedieven en de plaatselijke Marshal Wyatt Earp en z’n hulpmarshals. Drie mensen verloren daarbij het leven en drie anderen raakten gewond. Deze gebeurtenis wordt gere-enact in de OK Corral, in een nagebootst Tombstone decor. Het mag niet verwonderen dat daar nogal wat geschiet bij komt kijken.Veel gebouwen in Tombstone dateren nog uit die tijd en enkele zijn nog helemaal intact. Zo is er het Tombstone Courthouse, nu ingericht als museum maar nog volledig zoals het toen was, inclusief het bureau van de rechter. Ook interessant was het gebouw waar de plaatselijke krant, “The Tombstone Epitaph” werd gedrukt en uitgegeven. De persen staan er nog, evenals een mooi overzicht van de gebeurtenissen die leidden tot de overgave van de laatste Apachen en andere gebeurtenissen rondom die tijd die de krantenkoppen haalden. We kregen er een copy van de krant die gedrukt werd de dag na de fameuze schietpartij met daarin de getuigenissen van enkele betrokkenen en omstanders. Ook vandaag zagen we re-enacting van een aantal gebeurtenissen, met nogal wat humor maar vooral veel geschiet van geweren en revolvers… de echte Far West in de straten van Tombstone. Het “Boothill Grave Yard” bezochten we ook. Daar liggen meer dan 250 authentieke graven van mensen die hier in de jaren 1880 het leven lieten. Vele “Unknown” graven, soms van mensen die in verlaten mijnen werden teruggevonden. Ook velen die neergeschoten of anders vermoord werden. Het moet er in die tijd grof aan toe zijn gegaan. Voor het minste werd er iemand neergelegd. We zagen dus ook graven waarop vermeld stond “Hanged”. Op een andere grafsteen -of moeten we zeggen- grafplank lazen we “Here lies Lester Moore, Four slugs from a .44, No les, no more”. Gereden: 14km.

12/12 Zon, van 4°C tot 24°C. Vanmorgen op de RV-camping onze gastanks nog laten vullen en richting Sierra Vista gereden. Een vrij grote stad die ook een heel lange militaire geschiedenis heeft door de aanwezigheid van Fort Huachuca. Het werd in 1877 opgericht tijdens de strijd tegen de Apaches en is nog steeds een zeer actief militair kamp met bijna 20000 mensen. We verzeilden tot bij het militaire checkpoint door de verkeerde weg te volgen maar werden heel vriendelijk ontvangen en terug op het juiste pad gezet. De eerst strenge militair kon er wel om lachen dat we daar met onze camper toekwamen.
Sierra Vista herbergt ook warenhuizen van de “Fry’s Food Stores” keten en die hebben ons vandaag erg verrast. We vonden er eindelijk nog eens goed (- beter-) brood en een resem andere verse producten die we in andere warenhuizen al geruime tijd misten. Als Europese consument ben je toch echt wel betere kwaliteit gewent dan wat je hier vind. Meestal heb je geen andere mogelijkheid dan wat Walmart te bieden heeft en geloof ons, da’s niet veel zaaks. Onze hoop is dat de Fry’s keten ons in Arizona beter kan dienen. We hebben dus heel wat gewinkeld vandaag en de ijskast zit goed vol. Om dat, vandaag toch al zeker, zo te houden zijn we een plaatselijk restaurant binnengestapt. Het Hibachi Grill Super Buffet was de tweede verrassing van de dag. We aten er heel goed en aan een heel democratische prijs - er was zelfs een “Senior-discount” van 10% ! Vandaar ging het naar het info-center van het “Kartchner Caverns State Park” waar we morgen de grotten zullen bezoeken die in 1974 ontdekt werden. Onderweg moesten we nog een “Border Controle Checkpoint” passeren. De grens met Mexico is dan ook niet veraf… Toen we de agent vroegen waarom de Amerikaanse vlag halfstok hing meldde hij ons dat John Glenn vandaag begraven werd. Wie kent de beroemde ruimte astronaut nog? We staan nu op de camping van het State Park en het is hier heerlijk rustig - satirisch genoeg rustiger dan in Tombstone… Gereden: 78km.

13/12 Mooie zonsopgang, beetje sluierwolken, van 4°C tot 16°C. Vanmorgen een wandeling naar het VC, of liever het “Discovery Center” gemaakt en met een groep van 12 andere bezoekers en onder begeleiding van twee gidsen de grotten van Kartchner Caverns bezocht. Het was in de grotten eigenlijk warmer dan buiten, de vochtigheidsgraad van 98% had daar natuurlijk de hand in. De grotten werden in 1974 ontdekt door twee plaatselijke speleologen die een smalle spleet vonden in de bodem van een zinkgat of doline. Ze voelden een warme luchtstroom en vonden uiteindelijk prachtige grottengangen en enkele grote ondergrondse kamers. Bang dat de grotten beschadigd zouden worden door vandalisme, werkten ze in het geheim aan het in kaart brengen van de grotten en brachten de eigenaars van de grond, de familie Kartchner, op de hoogte. Arizona State Parks kocht het gebied in 1988 en investeerde ruim 28 miljoen dollar aan een gesofistikeerd systeem om de vochtigheidsgraad in de grotten te behouden, bemisting van de bezoekers bij het betreden van de grot en tal van andere maatregelen om de grotten intact te kunnen houden en er toch bezoekers te kunnen toelaten. De officiële opening was uiteindelijk in 1999.
Het moet gezegd, het is indrukwekkend. Niet alleen de grotten zelf met hun stalactieten, stalagmieten, gordijnstalactieten, zuilen etc. zelfs de guano bergen van de plaatselijke vleermuizen en de vondst van het skelet van een Reuzenluiaard die hier 80000 jaar geleden verzeild geraakte. De zorg die wordt besteed aan het intact houden van de prachtige zalen, het hele grot-systeem, is ook een hele ervaring. Je mag er absoluut geen wanden aanraken, laat staan één van de druipstenen. Fototoestellen, GSM’s, pillampen of ander elektronisch spul, rugzakken, het mocht allemaal niet mee. De tweede gids was er trouwens bij om de groep “af te sluiten” en iedereen in de gaten te houden. Indrukwekkend vonden we ook de stalen deuren die toegang geven tot de grot en die als luchtsluizen dienen, de paden die in de grotten werden aangelegd met veel ontzag voor de integratie ervan. Kortom, het was een hele ervaring om de “Big Room Tour” te hebben gedaan. Spijtig genoeg hebben we geen enkele foto …😢
Later op de dag nog een wandeling gemaakt in de achterliggende heuvels en wat vogeltjes gekeken. Gereden: 0km.