Reisverhaal «USA 21»

Canada & Noord Amerika | Verenigde Staten | 0 Reacties 01 April 2017 - Laatste Aanpassing 10 April 2017

USA 21

01/04. Zon en nog steeds een frisse zeewind, max 16ºC. Vanmorgen niet al te vroeg vertrokken richting Highway 1 om zo tot de Golden Gate Bridge te komen. Zeer druk verkeer de laatste kilometers vóór de brug want het is een verlengd weekend omwille van een (staats-)feestdag. Net voor we de brug opreden even rechts afgebogen naar een info-centrum maar daar was voor ons geen parkeerplek meer vrij. Verder en lagergelegen toch een vrij grote parking gevonden. Vandaar hadden we een prima zicht op de brug en aan de andere kant het beruchte eiland Alcatraz.
Deze plek noemt “Battery East” waar vroeger kanonnen opgesteld stonden om de toegang tot San Francisco baai te verdedigen.
Op een venster van een naburige woning stond in grote letters geschilderd : “This is not my president”…
We hadden graag de wandeling naar beneden gemaakt maar de vrees om Mwenzi zo lang alleen te laten zit toch nog in ons kopke. Ook het feit dat we zoveel mensen te been -en in het verkeer- zagen deed ons beslissen om daar niet te lang te blijven en verder te rijden zodat we tijdig uit de buurt van San Francisco zouden komen en nog een plek zouden vinden om te overnachten. En maar goed ook want onderweg zagen we verschillende campings volgeboekt. Plekjes langs de weg waren er al helemaal niet. We reden namelijk op Highway 1 langs de kust en daar zit momenteel blijkbaar heel Californië. Onderweg ook oesterkwekerijen gezien maar stoppen bleek onmogelijk, zo veel volk en auto’s er waren. Een troost voor ons dat we wel wat langer aan de kust zullen blijven dan de meeste mensen dit weekend. In Bodega Bay(CA) zijn we het Visitor Center binnengestapt waar een vriendelijke dame ons uitgebreid inlichtte over mogelijke campings -snel wezen was de boodschap want het is heel druk- en ook over “Whaling Trips”. Op het moment is het blijkbaar een hoogtepunt in de trek van een aantal Walvissoorten. We gaan ons alvast wat meer informeren daarover. Intussen hebben we een mooie plek gevonden in het “Bodega Bay RV Park”. Hier hebben we nette douches en toiletten die ook nog een stuk moderner zijn dan diegene in Pelican Point RV Park, voor nog niet de helft van de prijs. We zijn trouwens nog vergeten te noteren dat de receptioniste in Pelican Point ons had verteld dat de accommodatie in de jaren zeventig werd opgericht en dat er sindsdien niets meer veranderd was…! Ja, dat hebben we wel gezien! Moest het niet nodig geweest zijn, we hadden er zeker niet verbleven.
We gaan van hieruit de omgeving verkennen. Gereden: 164km.

02/04. Zon met minder wind en tot 18ºC. We zaten vandaag wel heel de dag aan de ”Westshore” van Bodega Bay, een schiereiland vanwaar op de zuid-westelijke punt nogal wat Walvis-trek waarnemingen worden gedaan. We zagen een aantal “blow’s” maar slechts één keer een Walvisrug die kort aan het wateroppervlak kwam. Misschien was het een Grijze walvis, die vanaf april via deze wateren naar het noorden trekt. Wat ons ook boeide waren de enorme golven die op de kustrotsen beukten, metershoge, soms honderden meter lange golven. Indrukwekkend. Geen surfers hier want de kust was hier bezaaid met rotsformaties.
We zagen nogal wat vogels. Veel waadvogels, meeuwen en andere kustbewoners. Maar ook meer in het binnenland zie je ook grotere soorten zoals de Kalkoengier. Gieren hebben meestal geen erg positief imago maar de vogelsoort gaat tenminste niet lopen met andermans spullen. Gereden: 22km.

03/04. Zon en winderig, tot 16ºC. Gisteren waren we, op weg naar “Bodega Head”, al even gaan verkennen op de Westside Park Campground van het “Regional Parks Department”. En dat viel mee, het is ook een pak goedkoper en wifi is apart betaalbaar, $5/24u. Vanmorgen verhuizen we dus eerst naar daar want slechts een aantal sites zijn op het principe “First come, first served”.
De meeste sites zijn reserveerbaar maar moeten 10 dagen op voorhand besproken worden. In samenspraak met de host van de camping, want het systeem is niet erg duidelijk, vinden we een plek, vlak bij de waterkant. We hebben een mooi uitzicht op de inlage. Een goed deel van de dag brachten we door met wandelingen langs de kust aan het Walvis-uitkijkpunt op Bodega Head. Veel bloeiende planten langs de paadjes, het wordt hier echt wel lente. Boven onze hoofden vlogen meeuwen en een occasionele Kalkoengier. In de omgeving van de kleine haventjes van de inlage zagen we grote aantallen “Common Loon” of IJsduiker (Gavia immer). Die brengen hier de winter door en zullen binnenkort noordelijk vertrekken om er te broeden. De mannetjes trekken al stilaan hun broedkleed aan. Het onderscheid tussen volwassen-niet-broedende- en juveniele vogels durfden we niet met zekerheid maken. Op één plek zat er een groepje van zes vogels redelijk dicht bij de kant. Soms gebeurt het dat een ondergedoken, jagende vogel dan plots veel dichter bij de kant terug boven komt dan ie normaal zou doen en dus waagden we het om stilletjes naar de kant te sluipen. Eén keer lukte het om een bovenkomende vogel vrij dicht te krijgen, een mannetje. Toch wel een prachtige vogel is dat. Ook een “Harbor Seal” of Gewone zeehond (Phoca vitulina) dook af en toe op en kon ook op de foto. Gereden: 22km.

04/04. Zon met wat sluierwolken, frisse wind en max.16ºC. We hebben een ritje landinwaarts moeten maken via Bodega en Freestone naar Sebastopol om aan een betere keuze voedsel te geraken. Niet alleen zijn de winkelmogelijkheden in deze kuststreek beperkter, de prijzen zijn “aangepast” aan het toerisme. Diesel is hier in Bodega Bay ook niet te vinden en we willen Mwenzi natuurlijk ook niet droogleggen. Maar het was een aangenaam uitje en Sebastopol was een bezoek waard. Onderweg in Bodega zagen we nog de 150 jaar oude St.Teresa’s kerk. Hiervan zagen we in het VC van Bodega Bay een zwart-wit foto van de hand van Meester Fotograaf Ansel Adams.
In Bodega zaten we trouwens op een filmlocatie… een ex-filmlocatie dan wel, maar een heel bekende. Bodega was het decor waarin Alfred Hitchcock in 1963 “The Birds” verfilmde.
In de namiddag kochten en bereidden we een plaatselijke specialiteit, de Dungeness krab. Er komen hier drie soorten grotere eetbare krabben voor maar de Dungeness Crab is de grootste.
Terwijl we ons avondeten lieten afkoelen zijn we nog even teruggereden naar de plek waar we gisteren de IJsduikers zagen. D’r waren er weer enkele die vrij dichtbij kwamen maar de lage zon verschool zich achter de wolken. Noppes. Ook de plek waar we kamperen is interessant voor vogelfotografie als het water opkomt foerageren grote aantallen waders op de slikken. Mits lange voorbereiding en een goed geplaatste schuilhut zou hier wel wat mogelijk zijn. ’s Avonds staat de zon hier ook goed. Maar morgen vertrekken we, volgend weekend is er hier “Fisherman’s Festival” en die drukte willen we ontlopen. Gereden: 66km.

05/04. Sluierwolken en af en toe zon, 18ºC. Niet zo ver boven Bodega Bay ligt een “State Historic Park”, Fort Ross genaamd. Het fort werd in 1812 gebouwd door… Russen. Die waren vanuit Alaska zuidelijk afgezakt op zoek naar nieuwe gebieden waar op pelsdragende zeezoogdieren kon gejaagd worden. Pelsrobben, Zeeotters en dergelijke maar ook Bever- Lynx- Wolf- Coyote en andere pelsdieren werden massaal geëxporteerd naar China en Europa. De eerste permanente Russische nederzetting werd in 1784 op Kodiak eiland gebouwd. De Californische kust volgde later en werd ook beheerd door de Russian-American Company. De “Winahmáh-bahkay-yahchmak” (People from Top of Land) zijn de oorspronkelijke bewoners van deze kuststreek. Ook wel de “May-Tee-Nee” genaamd. Het waren de noordelijke buren van de Miwok die de omgeving van Bodega Bay bewoonden.
De May-Tee-Nee werkten samen met de bewoners van het fort die bestond uit een 40-tal Russen en ongeveer 150 mensen afkomstig uit Alaska. De mengeling van deze drie inwoners worden Creolen genoemd. Tegen 1820 was de marine-zoogdieren bevolking zodanig geslonken dat de Russian-American Company zelf een jacht-moratorium instelde op Zeehonden en Otters. Het was de allereerste natuurbehoudswetgeving voor marine zoogdieren in de Stille Oceaan.
In 1841 werd het fort verkocht omdat het niet rendabel genoeg was.
Opvallend vonden we ook het feit dat in het fort de eerste glazen ramen van Californië te zien waren. De Russen bouwden er ook de (voor Californië) eerste windmolen, die vanuit Rusland als bouwpakket in Fort Ross werd opgebouwd. Verder kregen we een goed inzicht in het dagelijkse leven in de nederzetting door heringerichte kamers die, aan de hand van schilderijen die ter plaatse werden gemaakt, van originele artefacten konden voorzien worden.
We hadden voordien geen weet van Russische nederzettingen in de VS maar het deed ons wel even denken aan de perikelen bij de laatste verkiezingen…
Iets noordelijker van Fort Ross vonden we “Timber Cove Boat Landing” -en campground waar we een plekje voor de nacht vonden. Doet me er aan denken dat we nog een foto moeten maken vanuit de slaapkamer… Gereden: 51km.

06/04. Regen, vannacht en regen een goed deel van de dag, max.10ºC. De “Elephant Seal” die we gisteren zagen liggen slapen onderaan de klif achter Mwenzi is verdwenen, “Het hoge getij bracht het water nabij”.
We reden vandaag weer een mooi stuk van de Coast Highway 1, slingerend langs de oneindig lijkende kust van Californië. De weggesteldheid is over het algemeen prima, op sommige stukken zelfs excellent en omdat sommige delen vrij smal zijn is er ook zo goed als geen zwaar verkeer, ideaal om te rijden dus. Het grootste deel mag je er ook niet inhalen omwille van de vele bochten. Dat wordt dan weer opgelost door regelmatig “Turnout” -plekken te voorzien waar het tragere verkeer de achterliggende auto’s kan laten passeren. Via Stewarts Point kwamen we in Gualala, een gezellig ogend stadje, waar we op de parking van een supermarkt onze hotspot even konden inzetten om mail verkeer op te halen. De hotspot kreeg al een paar dagen geen signaal binnen maar hier dus wel. Net voorbij Gualala zagen we een imposant bouwsel dat ons heel Russisch leek. Het St. Orres hotel-restaurant werd helemaal in hout opgebouwd en oogt prachtig.
Iets verder noord van Point Arena draaiden we een kleine weg in richting Point Arena Lighthouse waar we langsheen de kust lunchten op een parking. Onder ons, op vlakke rotsen die net ontbloot werden door het aftrekkende water kwamen veel Zeehonden een plek opzoeken om te dutten. Op een informatiebord stond dat hier gaat om “California Sea Lion” maar volgens ons waren dit Gewone zeehonden. Verder via Albion tot Mendocino om in in het VC wat inlichtingen te zoeken over kampplaatsen. Even teruggereden naar Albion waar we een plek vonden op de Albion River Campground. Een groot gedeelte van de kamping is nog afgesloten voor het winterseizoen maar er is plek genoeg want er is bijna geen volk, alleen regen, veeeel regen. Af en toe waanden we ons in een schouwburg waar de podium-gordijnen constant open en dicht werden geschoven, net datzelfde effect had de wind in de regenvlagen. Gereden: 170km.

07/04. Het heeft tot middernacht geregend en gegoten, vandaag wordt nog meer regen verwacht maar nu, om 8u. hebben we een zacht zonnetje en 10ºC. We zijn dus meteen maar naar Mendocino gereden, het leek ons gisteren een pittoresk stadje te zijn en dat bleek juist. Veel van de houten woningen zijn goed onderhouden en dateren nog van de 19de eeuw. Enkelen hebben de Amerikaanse burgeroorlog nog meegemaakt. De oudere woningen zijn dan ook allemaal gemaakt uit de toenmalige Redwood-bebossing van de kust. Een specifieke trend in de huizenbouw hier is om de buitenwanden te voorzien van een houten soort schaliën, wat heel decoratief werkt. Het donker gekleurde hout staat ook heel mooi in een beboste omgeving. Onderweg, langs Highway 1, zagen we al wat bossen, dennen meestal maar ook Eucalyptus bomen. De Redwoods zijn hier niet zo ver meer vandaan. Een ander fenomeen in Mendocino en omgeving zijn de grote houten watertonnen die soms op hoge staketsels staan opgesteld. We weten niet of het dient voor de opvang van hemelwater of waar het voor dient, we zullen nog eens terug moeten naar het VC. Zeer lekker geluncht in het kleine Mendocino Café op Lancing Street. Van dan af is het weer beginnen regenen en dat zal tot laat zo blijven. Al vier jaar kent California een droogteperiode. Langs sommige wegen zagen we borden met daarop “Pray For Water”. De Californische overheid maande iedereen aan om spaarzaam te zijn met water. Zo werd elke zaak opgelegd het waterverbruik met 25% te minderen op straffe van boete. Vandaag horen we sommige mensen al zeggen dat het al genoeg is geweest en dat ze al zoveel overstromingen -“Floods” hebben gehad het afgelopen jaar. Gereden: 25km.

08/04. Het heeft weer heel de nacht geregend, het is nu, 10u30, droog en de zon komt even tevoorschijn met 9ºC. Volgens weerspecialisten heeft California in de helft van de periode dat het er regent al 120% regen gekregen van wat het normaal in een heel jaar krijgt. Op vele plaatsen is er wateroverlast geweest, in contrast met de jaren droogte. Ook nu bevat de Sierra Nevada, over een strook van 644km, een pak sneeuw dat soms 2,5m dik is en binnenkort zal gaan smelten. De overheid houd deze situatie met angst in het oog want nieuwe wateroverlast wordt verwacht. Intussen zitten we hier in het meer noordelijk gelegen deel van Californië in een onverwacht late winterstorm. Hopelijk duurt die maar, zoals de voorspellingen aangeven, tot zondag.
Vandaag hebben we uitgeroepen tot kuis en wasdag maar we houden het weer in het oog om eventueel de planning aan te passen.
Maar weersvoorspellingen zijn wat ze zijn en het weer leest ze niet. Rond 12u brak de zon definitief door en waren er alleen nog wat witte wolkjes te zien. De was zal nog even moeten wachten. Als eerste maken we kennis met het strandje dat aan de monding van de Albion River ligt. De golfslag is vandaag een stuk kalmer en de wind blaast ook al geen golven meer uiteen zoals de afgelopen dagen. Het strand ligt bezaaid met soms gigantische boomstronken. Dit zijn waarschijnlijk stammen van de grote Redwood dennen die in zee terecht gekomen zijn en hier zijn aangespoeld. Misschien is het ook resthout van de bouw van de enorme houten brug die hier staat. Wie zal het zeggen. Feit is dat we hier aan de hele kust grote hoeveelheden drijfhout zien aanspoelen, soms gehele boomstammen.
We maken van het droge weer ook gebruik om een apart stukje biotoop te gaan bekijken hier niet ver vandaan. Het “Pygmy Forest” is een onderdeel van het Van Damme State Park, vernoemd naar de zoon van een Belgische inwijkeling die het gebied aan de staat schonk. Pygmy Forest bestaat uit lage, in hun groei belemmerde bomen en struiken, veroorzaakt door complexe ecologische omstandigheden zoals een arme, natte bodem. Sommige bomen zijn meer dan 100 jaar oud en toch vrij klein. Niet zover hiervandaan groeien dezelfde soorten op rijkere bodem en daar groeien onder andere de grote Redwood dennen. Gereden: 11km.

09/04. Zon! maar slechts 3ºC, later op de dag halen we 15ºC. We hebben vandaag een 65ste verjaardag te vieren en hebben besloten dat in Mendocino te doen met een wandeling, een etentje en noeen wandeling. Dat was eigenlijk ook de reden om hier een paar dagen te blijven.
Tijdens de laatste wandeling kwamen we op een punt langs de kust waar nogal wat mensen drijfhout aan het zoeken waren. Het was laag tij en eigenlijk moest er niet gezocht worden naar drijfhout want het lag in hopen bij elkaar gesmeten door het water, het was eerder een zoektocht naar drijfhout dat bepaalde vormen had en de verbeelding in werking stelde. Blijkbaar worden wel meer mensen hierdoor gefascineerd. Spijtig dat we geen aanhangwagentje hebben… misschien maar goed ook. Niet ver van die plek zagen we ook een “Osprey”, een Visarend op jacht boven het water. Na enige aarzeling zijn we toch wat fotogerief gaan halen en konden een opname maken toen ie even overkwam. Kort nadien zagen we de Visarend op grotere afstand een duik maken en met een vis terug bovenkomen. Op zich een mooie waarneming maar het had wel tot gevolg dat we de vogel nadien niet meer zagen. Murphy ?
We konden vandaag tijdens de eerste wandeling ook al wat meer beelden maken van de huisjes en sfeer in Mendocino. Vooral van de watertorens die hier en daar nog te zien zijn. Vroeger had elk huis in Mendocino een watertoren. Sommigen zijn nu omgebouwd tot een volwaardige woning. Veel beelden die we eerder al hadden gemaakt maar nu de zon wat meewerkte hadden ze niet meer de gesluierdheid die er vorige keer wel was. Murphy uitgeschakeld. Gereden: 27km.